ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ Ή ΕΠΙΔΙΩΞΗ;

             Ολοσέλιδο αφιέρωμα  στο ΒΗΜΑ της Κυριακής για την απεργία της χαλυβουργίας, χαρακτηρίζει την κατάληξή της  «άτακτη υποχώρηση»,  απαριθμεί τις απώλειες   που προκάλεσε στους εργαζόμενους  και επικαλούμενο τη σκέψη του Μαρξ, όπως ερμηνεύεται βέβαια  από το συντάκτη του άρθρου Ν. Χασαπόπουλο, τη συμπεριλαμβάνει στα λάθη της εργατικής τάξης.

           Αυτή η απεργία φόβισε,  παρά τις δηλώσεις περί του αντιθέτου, γι’  αυτό ο κυρίαρχος λόγος, όσο κρατούσε, ήθελε  να την αγνοεί, ενώ τώρα να την απαξιώνει.  Γιατί από όποιο τμήμα της εργατικής τάξης δίνεται ένα αγώνας κατά του κεφαλαίου, πάντα υπάρχει η απειλή να προωθηθεί  η υπόθεση της συνολικής αντιπαράθεσης με την καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Σε εποχές κοινωνικής όξυνσης,  ακόμα κι αν γίνονται αγώνες που αρκούνται στα μικρά αιτήματα, μπορούν  ακόμα κι αυτοί να πάρουν ανατρεπτικό χαρακτήρα,  να λειτουργήσουν σαν δεξαμενή ενέργειας, από όπου οι εργαζόμενοι μπορούν να  αντλήσουν καινούργια δύναμη. Κάθε μάχη των εργαζομένων μπορεί να οδηγεί κάθε στιγμή σε μεμονωμένες διαμάχες εδώ κι εκεί,  από τις οποίες όμως δεν είναι διασφαλισμένο ότι δεν μπορούν να εκραγούν απίστευτοι πολιτικοί αγώνες σε τεράστια κλίμακα. Και αυτό η κυρίαρχη τάξη δεν το θέλει. Πρέπει λοιπόν να πειστεί η εργατική τάξη ότι μπορεί να περιορίσει την εξαθλίωση  μόνο αν εμπλακεί σε ατέρμονους διαλόγους με την εργοδοσία και αν αποδεχτεί το μικρότερο  κακό που της προτείνεται, υπονομεύοντας την οποιαδήποτε δράση του εργατικού κινήματος.

           Σχόλια σαν  αυτά του ΒΗΜΑΤΟΣ, και όχι μόνο,  σε στιγμές που το εργατικό κίνημα φαίνεται να μην είναι σε θέση  να δώσει δυναμικά μια συνολική διέξοδο, προς όφελός του,  στην καπιταλιστική κρίση μέσα από την ανατροπή του συστήματος, θέλουν να  οδηγήσουν,  με την  πλήρη ενσωμάτωση των αγώνων του στους κανόνες του  κυρίαρχου συστήματος, στο μαρασμό και την απογοήτευση τα πιο πρωτοπόρα κομμάτια του.

           Η ίδια η  απεργία,  ως μέσο πάλης, πρέπει να απαξιωθεί, για να μην συμβάλλει  στο δυνάμωμα του εργατικού κινήματος στους καθημερινούς  άμεσους ταξικούς του αγώνες και στη γενικότερη  πολιτική και κοινωνική  δράση του. Η αποτυχία  της πάλης επομένως, με όπλο την απεργία,   εναντίον των απολύσεων αντανακλά την αδυναμία του συνδικάτου στο χώρο δουλειάς και την έλλειψη δύναμης.  Έτσι,  αυτό που προβάλλεται είναι ότι  μια εργατική  τάξη που δεν έχει τη δύναμη να κερδίσει ένα αίτημα για ακύρωση των απολύσεων και της μείωσης των μισθών φαίνεται μάλλον απίθανο να προωθήσει αιτήματα  για αλλαγή πολιτικής και κοινωνικής κατεύθυνσης των κυβερνώντων, πόσο μάλλον  να τις επιβάλλει κι όλας. Αρα, η απεργία είναι ένα όπλο άσφαιρο.

          Τεχνοκρατικές αναλύσεις  λοιπόν  θέλουν να πείσουν για το άκαιρο και μάταιο της απεργίας, ιδιαίτερα σε περιόδους ύφεσης,  με συλλογισμούς που καταλήγουν να  χαρακτηρίζουν την απεργία αναχρονιστικό ή και προβληματικό μέσο αντίδρασης. Αυτό που επιδιώκεται και θεωρείται εφικτό είναι η ενσωμάτωση  του εργατικού κινήματος στα παζάρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας με κράτος και εργοδότες,  που αντικειμενικά οδηγεί στην υποκατάσταση της ταξικής πάλης από τα τραπέζια των αέναων δήθεν συνδιαχειριστικών  συζητήσεων, μπλοκάροντας το εργατικό κίνημα στον ανταγωνισμό της καπιταλιστικής αγοράς. Τέτοιες αναλύσεις θέλουν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι αυταπατώνται όταν με οργανωμένες αγωνιστικές κινητοποιήσεις διεκδικούν ό,τι δικαιούνται, καταλογίζοντας μάλιστα σ’  αυτούς που επιμένουν σε τέτοιους αγώνες  ότι υπερεκτιμούν τη σημασία της απεργίας και τονίζοντας ότι δεν υπάρχει ελπίδα  για αντιστροφή του κλίματος.

          Για την κατάληξη της απεργίας, όλοι όσοι κατηγορούν το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ για μικροπολιτική της εκμετάλλευση ή ανικανότητα ξεχνούν να ρίξουν μια ματιά στο περιβάλλον που διαμορφώθηκε ακριβώς απ’  αυτούς που τώρα κρίνουν επιχαίροντας σχεδόν για την κατάληξή της.  Όλα τα επιχειρήματα γι’  αυτό το θέμα έχουν ένα χαρακτήρα φιλολογικό, γραφειοκρατικό, θεωρητικό. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατική ηγεσία,  ουραγός, ακόμα και τώρα, των κυρίαρχων επιλογών, πέρα από  τους αγωνιστικούς τόνους που χρησιμοποιεί στη φρασεολογία της  δεν συμπαραστάθηκε ουσιαστικά στον αγώνα που πρωτοπόροι για εννιά μήνες οι απεργοί χαλυβουργοί κράτησαν με σταθερότητα και αξιοπρέπεια, σε πείσμα  των σκληρών στερήσεων και των τεράστιων θυσιών στις οποίες υποβλήθηκαν, ούτε  διανοήθηκε να διαμορφώσει συνθήκες συμπαράστασης στους απεργούς. Στην πραγματικότητα αφέθηκαν μόνοι από τις  γραφειοκρατικές  συνδικαλιστικές οργανώσεις, από πολλά αριστερά  κόμματα  και εναλλακτικά  κινήματα,  που πέρα από τις λεκτικές συμπαραστάσεις δεν έκαναν τίποτε για να βοηθήσουν. Ούτε καν που  προσπάθησαν  να εξηγήσουν στους άλλους εργαζόμενους  τον αγώνα των χαλυβουργών, κι ούτε βέβαια προώθησαν την πολιτικοποίηση και γενίκευση του ζητήματος  σε όλους τους εργαζομένους. Μόνο περίσσεψαν τα λόγια για κριτική στο ΚΚΕ, οι τεχνοκρατικές αναλύσεις για το άκαιρο της απεργίας και η … αγωνία τους  για τις επιπτώσεις της απεργίας στις ζωές των εργατών…

         Σ΄ αυτήν την απεργία οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές, που στηρίζουν τον κομματικό οπορτουνισμό, και πάλι συνέχισαν να παίζουν τον παλιό ρόλο του φύλακα των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων, που το μόνο που προσπαθούν είναι  η προώθηση ανώδυνων τρόπων εκτόνωσης του κινήματος.

          Το  αδιέξοδο της εργοδοσίας και της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης    κάλυψε η  επιστράτευση των ΜΑΤ, όσο κι αν  προβλήθηκε σαν επίδειξη δύναμης. Ο κύριος στόχος τους ήταν να μην έχει η απεργία  ούτε και την ελάχιστη παιδευτική επιρροή  πάνω στους εργαζόμενους, να μην γίνει οδηγός της ταξικής συνείδησης των εργαζομένων,  αλλά αντίθετα να ενσταλλαχτεί η ηττοπάθεια στις τάξεις τους, να αδρανοποιηθεί  το συνδικαλισμένο προσωπικό στους διάφορους  χώρους δουλειάς, με συνέπεια την αφυδάτωση των σωματείων και της διεκδικητικής τους ικανότητας.

     Σε αρμονία μ'  αυτούς τους στόχους είναι και οι περισσότερες αναλύσεις που ακολούθησαν  με τελικό επιμύθιο το μάταιο των αγώνων και μάλιστα των απεργιακών.

      Μήπως τελικά ο φόβος κυβερνώντων,  εργοδοτών και παρατρεχάμενων είναι μεγαλύτερος από όσος εκδηλώνεται;

     Οι εργαζόμενοι όμως έχουμε συνειδητοποιήσει τη δύναμή μας;