ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ

        Τα τελευταία χρόνια  με το επιχείρημα της αλόγιστης δανειοδότησης της χώρας,  που χρεώνεται στους ίδιους τους εργαζόμενους,  μεταβαίνουμε από το ένα «θερμό» επεισόδιο πολιτικής κρίσης στο άλλο. Μόνο τον τελευταίο χρόνο, ηταν η ιδέα για δημοψήφισμα του Παπανδρέου, ήταν η κυβέρνηση Παπαδήμου, ήταν οι εκλογές ήταν… ήταν… που φαίνεται να  οδηγούν τη χώρα σε μια βαθιά παραλυσία σκοτεινιάζοντας τον γύρω μας ορίζοντα και μη επιτρέποντας καμιά προοπτική για έξοδό μας από τις απανωτές πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές κρίσεις. 

           Στο εσωτερικό, βασικό γνώρισμα είναι η περιθωριοποίηση και απαξίωση των κομμουνιστικών δυνάμεων και η σύγχυση των όρων δεξιά και αριστερά. Αφού το ΠΑΣΟΚ ξόδεψε τελείως όλο το κεφάλαιο του αριστερού κόμματος ή έστω κεντροαριστερού, του ριζοσπαστισμού κλπ., ισοπεδώνοντας τις έννοιες αριστερά και δεξιά, στα χρόνια του μνημονίου επάξια ο ΣΥΡΙΖΑ κατέλαβε τη θέση του και προετοιμάζεται να μετατραπεί  σε νέο διαχειριστή της κρίσης σύμφωνα με τις υποδείξεις των ισχυρών, μόλις η Ν.Δ, εφαρμόζοντας τα επιβαλλόμενα μέτρα, εκμετρήσει το βίο της. Και βέβαια συνεχίζει  ολόκληρος ο εγχώριος  αστικός πολιτικός κόσμος να ευθυγραμμίζεται απολύτως  στις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές προδιαγραφές των κυρίαρχων κέντρων. Τα περιθώριο για εγχώρια παιχνίδια, λαϊκισμούς κλπ. έχουν στενέψει κι ας συνεχίζουν οι πολιτικοί μας να παριστάνουν τους  «αεί παίδας». Τα  αστικά κόμματα και κυρίως οι κυβερνήσεις που συγκροτούν τις μόνες δυνατότητες που έχουν πία είναι να συγκρατούν και να ελέγχουν έκρυθμες καταστάσεις και κυρίως να διαδραματίζουν με επιτυχία το ρόλο του εκτελεστή των αποφάσεων που παίρνονται σε Βρυξέλλες, Ουάσινγκτον και αλλαχού. Η απουσία μάλιστα σταθεροποιητικών παραγόντων για την κυρίαρχη τάξη,  που να διασφαλίζουν την ομαλή εξέλιξη των πραγμάτων, χωρίς επικίνδυνους κραδασμούς, σε περιόδους όξυνσης των πολιτικών κρίσεων ή και αιφνίδιων γεγονότων, όπως παλιότερα ήταν το παλάτι και μεταγενέστερα προσωπικότητες σαν τον Καραμανλή τον πρώτο η τον Α. Παπανδρέου, επιβάλλει τη δημιουργία μηχανισμών  τιθάσευσης του λαϊκού παράγοντα πιο πολύπλοκων και πιο αφανών.

            Διαμορφώνονται λοιπόν ιδιότυπες καταστάσεις που αντανακλώνται και στο εσωτερικό αυτής που θεωρούμε στην Ελλάδα μεγαλοαστική τάξη. Υπάρχει κινητικότητα, διεργασίες, τροποποιήσεις συμμαχιών και συμφωνιών και στο εσωτερικό της χώρας που αντανακλούν τον ενδοϊμπεριαλιστικό  ανταγωνισμό στην περιοχή. Παίζονται παιχνίδια με την παραμονή ή όχι στο ευρώ, με τις νέες συμμαχίες με το Ισραήλ, με στάση  της χώρας  στα εξελισσόμενα γεγονότα στον αραβικό κόσμο κλπ.

           Η παραμονή  μας βέβαια στη παρατεταμένη κρίση δεν σημαδεύεται μόνο και κυρίως από τις οικονομικές αλλαγές στη χώρα μας και διεθνώς,  αλλά και από τις αλυσιδωτές κρίσεις  σε όλο τον αραβικό κόσμο, που οδηγούν σε ανακατατάξεις στην ιμπεριαλιστική επιρροή στην ευρύτερη περιοχή. Ο αμερικανοευρωπαϊκός ανταγωνισμός είναι ένας βασικός άξονας  των εξελίξεων στην περιοχή, με τη Γερμανία πια σε αναβαθμισμένο ρόλο και τη Ρωσία και Κίνα να παίζουν το δικό τους παιχνίδι. 

       Τα ορατά σημάδια των νέων ανακατατάξεων στην περιοχή μας, μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού,  ξεκίνησαν από το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και την εμφάνιση υιοθετημένων κρατών από τις νέες και παλιές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και συνεχίζονται  στις μέρες μας με την χειραγώγηση,  τιθάσευση,   ή και πρόκληση και  ενίσχυση των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο.

      Η πληροφόρηση για όλα αυτά περιορισμένη, αλλοιωμένη, ελεγχόμενη δυσκολεύει τις προσπάθειες για    αξιόπιστη  ερμηνεία  γεγονότων. Πολλές ερμηνευτικές αναλύσεις  παραγνωρίζουν τη βαθύτερη  κοινωνική πραγματικότητα ή αρκούνται  στην ανάλυση μερικών δευτερευουσών δομών της, αποδίδοντας σ’  αυτές υπερβολική σημασία. Για το  εσωτερικό επιμένουμε στις καταγγελίες  και αναλύσεις  για την παράλυτη διοίκηση, τα προνόμια, τις συντεχνίες,  λαθρομετανάστες κλπ. για το εξωτερικό οι αναλύσεις εστιάζονται στα ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατική λειτουργία  καθεστώτων κλπ.

   Μπούσουλας για να ερμηνευτούν τα γεγονότα που συμβαίνουν στη χώρα μας και στη γειτονιά μας : « Από τη μια μεριά, οι γιγάντιες διαστάσεις του χρηματιστικού κεφαλαίου, που είναι συγκεντρωμένο σε λίγα χέρια και δημιουργεί ένα αφάνταστα πλατύ και πυκνό δίχτυ σχέσεων και δεσμών, που υποτάσσει στο κεφάλαιο τη μάζα όχι μονάχα των μεσαίων και των μικρών, αλλά και των πάρα πολύ μικρών καπιταλιστών και νοικοκυραίων, και από την άλλη, η οξυμένη πάλη με τις άλλες εθνικοκρατικές ομάδες των χρηματιστών για το μοίρασμα του κόσμου και για την κυριαρχία πάνω στις άλλες χώρες – όλα αυτά  προκαλούν το γενικό πέρασμα  όλων των εύπορων τάξεων με το μέρος του ιμπεριαλισμού. Ο «γενικός» ενθουσιασμός για τις προοπτικές του ιμπεριαλισμού, η λυσσασμένη  υπεράσπιση του ιμπεριαλισμού και ο κάθε λογής εξωραϊσμός του-  αυτά είναι τα σημεία των καιρών. Η ιμπεριαλιστική ιδεολογία διεισδύει και στην εργατική  τάξη. Δεν τη χωρίζουν σινικά τείχη από τις άλλες τάξεις. … Οι αστοί επιστήμονες και δημοσιολόγοι εμφανίζονται σαν υπερασπιστές του ιμπεριαλισμού συνήθως με κάπως  σκεπασμένη μορφή, συγκαλύπτοντας την απόλυτη κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και τις βαθιές του ρίζες, επιδιώκοντας να προωθήσουν στην πρώτη γραμμή τα μικροπράγματα και τις δευτερεύουσες λεπτομέρειες, προσπαθώντας να αποτραβήξουν την προσοχή από την ουσία του ζητήματος με εντελώς  ασήμαντα σχέδια για «μεταρρυθμίσεις», όπως η αστυνομική  επίβλεψη των τραστ ή τραπεζών κλπ. Πιο σπάνια εμφανίζονται οι κυνικοί, ανοιχτοί ιμπεριαλιστές, που έχουν την τόλμη να αναγνωρίσουν ότι είναι ανόητη η σκέψη για μεταρρύθμιση των βασικών ιδιοτήτων του ιμπεριαλισμού…»

               ( Β.Ι Λένιν: «Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», εκδ. Σύγχρονη Εποχή)