ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

               Αν υπάρχει ένα καλό  στο νέο μνημόνιο, που τις τελευταίες μέρες σε δραματικούς τόνους προβάλλονται οι διαπραγματεύσεις  γι’  αυτό , είναι  το γεγονός ότι αφαιρεί πολλά πέπλα  που έκαναν δυσανάγνωστη την πραγματικότητα.  Μια ολόκληρη σειρά από  αποφάσεις, δράσεις των κυβερνώντων, ιδωμένες  μέχρι τώρα υπό  το πρίσμα της ενοχής μας για  τις οικονομικές μας «αμαρτίες» και της ανικανότητάς μας να είμαστε αντάξιοι των ευρωπαίων, παίρνουν την πραγματική τους   μορφή  και διάσταση, που έκρυβε ή και αλλοίωνε η συνεχής επίκληση στη σωτηρία της χώρας.

            Αρχίζει πια να αποκαλύπτεται η πραγματικότητα. Δεν γίνονται  στ’ αλήθεια διαπραγματεύσεις, δεν υπάρχουν συμφωνίες, δεν ασκείται πολιτική, δεν σώζεται η χώρα. Δεν έχουμε  να κάνουμε  ούτε καν με αμοιβαίες συμφωνίες για την εξασφάλιση της καλής πίστης  της χώρας στη διεθνή χρηματαγορά, αλλά με υπαγορεύσεις  αποικιακού τύπου.  Τα κυρίαρχα οικονομικά κέντρα επιβάλλουν τις αποφάσεις τους και απαιτούν από τα  κατά τόπους  πολιτικά συστήματα να τις εκτελέσουν. Ο ρόλος των τελευταίων είναι καθαρά επικοινωνιακός, να πείσουν τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού να συναινέσει σ’  αυτές τις αποφάσεις, χωρίς ρήξεις και με μερική έστω διάσωση  τους.

            Οι  αυτοσχεδιαστικοί   επικοινωνιακοί  ελιγμοί  των κυβερνώντων μας,  που  θέλουν να συσκοτίζουν τους στόχους των  αποφάσεων  που παίρνονται, αδυνατούν πια να καλύψουν το μοναδικό στόχο: αναδιάρθρωση της οικονομίας τέτοια, που θα επιφέρει καταστροφή και μέρους της αστικής τάξης και όχι μόνο την εξαθλίωση  των λαϊκών στρωμάτων ή μισθωτών. Η πίτα μικραίνει και κάποιοι φοβούνται ότι μένουν στο περιθώριο. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του  πρόεδρου της Εθνικής Συνομοσπονδίας Εμπορίου Κροκίδη για τις κόκκινες γραμμές που έγιναν κόκκινες κορδέλες. Οι εγχώριοι  καπιταλιστές μας πίστευαν ότι  οι αρνητικές επιπτώσεις των μέτρων θα περιοριστούν κυρίως στους κόλπους της μισθωτής εργασίας.  Μερίδες του επιχειρηματικού κόσμου που πλήττονται από τα μνημόνια αρχίζουν να  αναζητούν συμμάχους  για να περιορίσουν την καταστροφή τους.

              Ισως γι’  αυτό από τη μια το MEGA ξεκίνησε το … αντάρτικο   ενώ το ΣΚΑΪ με πάθος συνεχίζει να τρομοκρατεί τον κόσμο με τις συμφορές που θα το  βρουν έτσι και  αντιδράσει.

               Βδομάδες τώρα από τα δελτία των οκτώ και όλα τα συναφή   έχει ξεκινήσει η μεγάλη μάχη των υπολογισμών για να  προσδιοριστούν  πόσοι μισθοί χάνονται, πόσο μειώνονται οι επικουρικές,  οι συντάξεις κλπ. Είναι μάταιο να συζητάμε γι’ αυτά, να τα  αναλύουμε η να προσπαθούμε δήθεν να  βελτιώσουμε τις προτάσεις της τρόικας. Άλλωστε, αυτό το έργο το έχουν αναλάβει οι πολιτικοί μας, που με ολονύχτιες  διαβουλεύσεις θέλουν να μας πείσουν ότι ξέρουν να διαπραγματεύονται. Μόνο που  τους διαφεύγει ότι δεν κάνουν άλλο από το να επιβεβαιώνουν το παλιό σύνθημα των αναρχικών προσαρμοζόμενο, ότι αυτοί μιλούν για ευρώ ενώ   για  μάς διακυβεύεται η ίδια μας η ζωή, για την οποία οι ίδιοι αδιαφορούν.

                 Δυο χρόνια τώρα η  πιο σκληρή καπιταλιστική λογική έχει  επιβληθεί  στη χώρα μας, έστω κι αν χρειάστηκε προς τούτο η υπέρβαση του ίδιου του εγχώριου  πολιτικού συστήματος  και η χάραξη νέων  όρων  πιο δυσμενών για το δημοκρατικό χαρακτήρα του πολιτεύματος και πιο ευνοϊκών  για το  τεχνοκρατικό   προσωπείο του. 

       Πίσω από τις ηθικολογούσες, παραινετικές, εκφοβιστικές ή και τρομοκρατικές φωνές που υψώνονται ομαδικά από πολιτικούς,  πρωτοστατούντων   των τριών αρχηγών των κομμάτων της κυβέρνησης, του πρωθυπουργεύοντος μη εξαιρουμένου, πίσω από τον ελιτισμό διανοουμένων, το ρεαλισμό τεχνοκρατών, τις  θεατρικές   κραυγές δημοσιογράφων και κυβερνητικών κρύβεται τελικά  μόνο η προσπάθεια να καμφθούν οι αντιστάσεις των εργαζομένων.

        Τα κυρίαρχα  κέντρα εξουσίας σε αγαστή συμφωνία με τα εγχώρια επέβαλλαν την οικονομική μας εξαθλίωση.  Δεν υπάρχει εθνική διέξοδος από την κρίση. Ο αγώνας είναι ταξικός και  η  όποια  αντίδραση  σε όλα αυτά δεν μπορεί να εστιάζεται στο αν ο καπιταλισμός θα έχει περισσότερα ελληνικά χρώματα, αλλά ακριβώς στην ίδια την καπιταλιστική λογική.        

       Καιρός ο αγώνας  μας να γίνει επιθετικός απέναντι  στη σημερινή οργάνωση της κοινωνίας. Νά αρνηθούμε να χρεωθούμε τις συνέπειες  της κρίσης μιας  κοινωνικής οργάνωσης  την οποία δεν διαχειριζόμαστε οι ίδιοι.

             Και μη ξεχνάμε, στο τέλος, με την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα,  ίσως  αληθινά δεν θα έχουμε να χάσουμε τίποτε άλλο από τις αλυσίδες μας.