ΛΑΘΟΣ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

       Μόλις και  αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε για τον πραγματικό στόχο  των δανειακών συμβάσεων, καθώς  πληθαίνουν αυτοί που μιλούν για τις αστοχίες τους.  Όσο περνά ο καιρός η αλληλουχία σκοπών, μέσων και αποτελεσμάτων  των  δανειακών συμβάσεων διαταράσσεται και αποκαλύπτονται  οι  πραγματικοί στόχοι  των εταίρων και συνάμα η κυβερνητική  συνέργεια σ’  αυτούς, οι ολιγωρίες και απελπισμένες προσπάθειες συγκάλυψης ευθυνών, που συνθέτουν  το σκηνικό  στο  οποίο  ζούμε  αυτούς τους τελευταίους μήνες. Και όλοι πνιγόμαστε στις λεπτομέρειες, ξεχνώντας  τις ενέργειες και   τους δράστες που μας οδήγησαν εδώ

           Η  αδιαμαρτύρητη σχεδόν  παραδοχή,  εκ μέρους του μεγαλύτερου τμήματος του ελληνικού λαού, όλων των επιλογών των κυβερνώντων ακολούθησε την επι χρόνια  άλωση των μηχανισμών διαμόρφωσης κοινής γνώμης και κατά συνέπεια και των ιδεών μας  και ευαισθησιών μας. Αυτή η άλωση όσο περισσότερο ευκρινής ήταν στα προηγούμενα χρόνια τόσο λιγότερο μας ένοιαζε. Μάλιστα  αφηνόμαστε να ευοδωθεί το ταχύτερο, μια και εγγράφονταν στον αστερισμό του μοντέρνου, του κοσμοπολίτικου κλπ.

           Αυτή η υποδούλωση ιδεών,  συμβόλων, σημείων στην εμπορευματοποίηση δεν βρήκε ιδιαίτερη αντίδραση  στην κοινωνία μας, όσο εξασφαλίζαμε απρόσκοπτα υποσχέσεις για κοινωνική και οικονομική άνοδο. Ο στόχος της υποδούλωσης του λαϊκού υποσυνείδητου εντασσόταν στις ανάγκες του εκσυγχρονισμού του συστήματός μας. Οι περισσότεροι  σκεφτόμασταν, κι ακόμα σκεφτόμαστε, με όρους του πολιτικού επιφαινόμενου, χωρίς να παρακολουθούμε τις μετατοπίσεις που πραγματοποιούνταν τόσο μέσα στα κατώτερα στρώματα της  κοινωνίας όσο και στις οικονομικές και πολιτικές ελίτ. Η περίφημη μεσαία τάξη ήταν πολύ απασχολημένη με την κοινωνική της αναρρίχηση για να ενδιαφερθεί για   οτιδήποτε άλλο.

          Τάξεις και στρώματα που κυρίως στήριξαν το ΠΑΣΟΚ και το ανέβασαν στην εξουσία, όλος αυτός ο μικροαστικός-μεσοαστικός κόσμος που βαφτίστηκαν μη προνομιούχοι, όλα αυτά τα χρόνια επιδίωκαν να εξασφαλίσουν μια εγγύηση για την μακροβιότητα των υψηλών καταναλωτικών δυνατοτήτων και  την ευμάρειά τους.  Κοινωνικά στρώματα, που ως επί το πλείστον διαμορφώνονταν μέσα στις διαδικασίες ανακατανομής του κοινωνικού πλούτου, αναζήτησαν για χρόνια στο  ΠΑΣΟΚ στην αρχή και μετά και στην "εκκσυγχρονισμένη" Ν.Δ, την εξασφάλιση, την κατοχύρωση αλλά και την εγγύηση για τη διευρυμένη αναπαραγωγή τους. Άλλωστε, κάποιες μερίδες απ’ αυτά τα στρώματα συνδέθηκαν με την κρατική γραφειοκρατία που αποτέλεσαν τον πυρήνα των ανερχόμενων νεοαστών, ενώ άλλοι επιχειρηματικοί κύκλοι, αρκετά  λαίμαργοι, συνέδεσαν στενά τα συμφέροντά τους με την κρατική εξουσία, νεμόμενοι προμήθειες, κρατικές παραγγελίες και δημόσιες επενδύσεις.

          Τον  τελευταίο χρόνο, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των στρωμάτων,  με την ασαφή ταξική υφή, μέσα στο αβέβαιο περιβάλλον που διαμόρφωσαν τα διάφορα μνημόνια  και με τις πρόσθετες δυσκολίες  που σωρεύει η αντιφατικότητα και η ασυναρτησία της  κυβερνητικής διαχείρισης, μέσα στο στένεμα των δυνατοτήτων ανάπτυξης εξαιτίας της οικονομικής  ύφεσης, αισθάνονται να γλιστρά το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

          Κι αρχίζουν τώρα οι μετατοπίσεις προς αντιμνημονιακή πλευρά, πιστεύοντας ότι ταιριάζουν καλύτερα στις  κοινωνικές προσδοκίες τους   οι κορώνες   αντίστασης με εθνικό μάλιστα περιεχόμενο.

          Ακόμα κι αυτοί που το ψήφισαν προσπαθούν να αναθεωρήσουν τη στάση τους, με κραυγαλέα περίπτωση του  Χρυσοχοΐδη, που  ασυστόλως ισχυρίζεται ότι   δεν είχε καμία εμπλοκή στο Μνημόνιο, αφού δεν περιείχε διατάξεις που αφορούσαν το χαρτοφυλάκιό του υπουργού Προστασίας του Πολίτη που είχε τότε.  Η  Διαμαντοπούλου κυνικά  παραδέχεται ότι «είναι πλέον σαφές ότι το Μνημόνιο αποδείχθηκε ελλειμματικό και η εκτέλεσή του δύσκολη και χωρίς τα αποτελέσματα στα οποία ελπίζαμε» και να μην ξεχνάμε και το ΛΑΟΣ που ψήφισε το μνημόνιο και με τα ευφυολογήματά του σχεδόν το αρνείται, βοηθούντος και του ΒΗΜΑΤΟΣ (29/01/12) που  μέσω άρθρου του Β. Χιώτη  περιλαμβάνει το ΛΑΟΣ σ’  αυτούς που το καταψήφισαν (απλώς λάθος;)

         Αποτυγχάνοντας το μνημόνιο, στοιχίζονται  οι θιασώτες του πίσω από την άποψη της κακής εφαρμογής του η των λαθών του, ενώ στήνεται ένας πολύ καλός ιδεολογικός μηχανισμός με βάση τον οποίο σε όλες  τις πολιτικές δυνάμεις πραγματοποιούνται οι δέουσες ανακατατάξεις και ανανεώσεις, που θα τους επιτρέψουν να υπάρξουν και μετά - στην εξαθλιωμένη χώρα. Προσπαθούν να απαλλαγούν από την ευθύνη για την πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας και προσπαθούν να αναβαπτιστούν με βάση  «πεφωτισμένα» και εκσυγχρονιστικά χαρακτηριστικά.

       Το μνημόνιο εξάντλησε την προωθητική του δύναμη,  γιατί εξαντλήθηκαν τα όρια αντοχής του λαού  και της δραστικότητας των μέτρων, έτσι καθώς  εκφυλίστηκε η εξουσία σε μια   διαχειριστική  ασυναρτησία και βυθίζεται στην εξαχρείωση που αποκάλυψε η ανικανότητα και κυνικότητα  των φορέων της. Το μνημόνιο  στο συμβολικό επίπεδο είναι  η απομυθοποίηση των  σωτηριολογικών ικανοτήτων   της εγχώριας και ευρωπαϊκής πολιτικής.

          Τα ιδεολογικά μοτίβα του εκσυγχρονισμού και οι διάφοροι ιδεολογικοί μετασχηματισμοί του, που συγκροτούν την πολιτική  μας σκηνή,  και  έχουν την αφετηρία τους στο ρευστό έδαφος της ευρωπαϊκής ενοποίησης, έχουν πλέον καταποντισθεί. Ξεκάθαρα φαίνεται πως βασιλεύουν  οι χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, οι τράπεζες, το κέρδος, το χρήμα, το κεφάλαιο. Βέβαια συνεχίζονται τα εκβιαστικά διλήμματα, (για κόψη του ξυραφιού μιλά με το αυτάρεσκο ύφος του ο υπουργός Οικονομικών),  αλλά είναι αμφίβολο αν θα συνεχίσουν για πολύ ακόμα να είναι αποτελεσματικά.

        Λάθη δεν υπάρχουν στις ευρωπαϊκές και εγχώριες αποφάσεις  για τη χώρα μας, αλλά μόνο  σκοπιμότητες και είναι μάταιο να ψάχνουμε λύσεις στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και με τους όρους μάλιστα αυτών που την διαμόρφωσαν έτσι.

         Μόνο αγώνας αντίστασης στις ενέργειες των κυβερνώντων. Όλες οι ενέργειες να συγκλίνουν σ’  αυτό τον στόχο από όλες τις αριστερές δυνάμεις – όσες πραγματικά είναι.