Ο πρωθυπουργεύων τραπεζίτης σε διάγγελμά του τρομοκρατεί έναν ολόκληρο λαό με επίπεδο τόνο φωνής και ύφος, σαν να δίνει οδηγίες χειρισμού συσκευών, εξαίροντας τη νέα δανειακή σύμβαση και δικαιολογώντας τους σκληρούς της όρους με τις ακραίες εγχώριες συνθήκες που επικρατούν, επαναλαμβάνοντας εν εκτάσει όσα είπε στο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο.
Οι δυο αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας περιγράφουν στις κοινοβουλευτικές ομάδες τους με γλαφυρό τρόπο το τοπίο της επόμενης μέρας μετά την χρεωκοπία και την επιστροφή στη δραχμή, σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας, συμπίπτοντας απολύτως με τον Λ.Παπαδήμο (πιθανόν χρησιμοποίησαν την ίδια βιβλιογραφία!)
Ο υπουργός οικονομικών Βενιζέλος, εκτός εαυτού στη λογομαχία του με τον Π. Λαφαζάνη, που κατηγόρησε την κυβέρνηση για πραξικόπημα κατά του Συντάγματος με την κατάθεση του νομοσχεδίου με το χαρακτηρισμό του κατεπείγοντος, ονομάζει τους λόγους γι’ αυτόν τον χαρακτηρισμό «εθνικά υπαρξιακούς»
Το ντόπιο πολιτικό σύστημα φαίνεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Τι φοβούνται όλοι τόσο πολύ;
Επιδιώκουν με θεατρικές παραστάσεις να πείσουν για την ορθότητα των αποφάσεων τους, για να ψηφιστούν τα νομοσχέδια, να δρομολογηθούν τα προγράμματα που επέβαλλαν τα κυρίαρχα ευρωπαϊκά και λοιπά κέντρα, πριν η δυσφορία πολλαπλασιαζόμενη γίνει ανεξέλεγκτη, πριν διαγραφούν ξεκάθαρα οι όροι της ουσιαστικής πολιτικής σύγκρουσης και διαμορφωθούν σαφώς οι αντίπαλες πολιτικοκοινωνικές παρατάξεις; Η δραματοποίηση έχει σκοπό να βιώσουμε τη χρεοκοπία, πριν πραγματοποιηθεί, ως ύψιστη συμφορά και ύψιστη ήττα και έτσι να παραλύσει κάθε αντίδραση;
Η ψήφιση του νομοσχεδίου, ενώ θέλει να παρουσιαστεί ως σωτηρία της χώρας, δεν κρύβει καθόλου το γεγονός ότι η επιτυχία του γίνεται δυνατή χάρη στην κυριολεκτική καταστροφή σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.
Οι εταίροι μας της ευρωπαϊκής ένωσης μας επιβάλλουν σχεδόν καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το οποίο στηρίζεται στην τρομοκράτησή μας σε επικοινωνιακό επίπεδο και στην εξαθλίωσή μας σε οικονομικό επίπεδο. Και κοντά σ΄ αυτά, αντιμετωπίζοντάς μας σαν εχθρούς, θέλουν να αποδεχτούμε τις δανειακές συμβάσεις ανεπιφύλακτα, χωρίς αντιδράσεις. Μάλιστα απαιτώντας από το εγχώριο πολιτικό κατεστημένο να επιβεβαιώνει συνέχεια δημόσια και κατ’ επανάληψη την νομιμοφροσύνη του στις αποφάσεις τους, ακυρώνονται ακόμα και οι αστικές δημοκρατικές διαδικασίες.
Όλα αυτά επιβεβαιώνουν ότι μας αντιμετωπίζουν σαν ηττημένους ενός ταξικού πολέμου που άρχισε από την Ελλάδα, χωρίς ποτέ να κηρυχτεί επίσημα, και γι΄ αυτό ζητούν την άνευ όρων συνθηκολόγησή μας. Η επιτυχία τους κρίνεται από το βαθμό της υποταγής των ηττημένων στον κόσμο των νικητών. Γι’ αυτό χρειάζονται αναρίθμητες πράξεις συνθηκολόγησης και τρομοκρατίας κι αυτόν τον ρόλο παίζουν τα διάφορα μνημόνια. Γι’ αυτό καλλιεργείται η ηττοπάθεια και αποσιωπάται η ταξική διάσταση της σύγκρουσης των λαϊκών στρωμάτων με τις κυρίαρχες ελίτ. Τα μνημόνια με βίαιο και καταστροφικό τρόπο, ξεκινώντας από την Ελλάδα, παγιώνουν την ανατροπή που θέλουν να συντελεσθεί στην Ευρώπη, με εμπροσθοφυλακή τη Γερμανία.
Υπήρξαμε ο αδύναμος κρίκος μιας ένωσης που στον καιρό της κρίσης αποκάλυψε την ταξική της διάσταση – ένωση οικονομικών συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων. Ήταν επομένως πολύ πιο εύκολο να εφαρμοστούν εδώ τα νέα πρότυπα που θα την εξυπηρετούν.
Η ένταξή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι προσπάθειες προσαρμογή της σ’ αυτήν και η αλλοτρίωση του παραγωγικού της δυναμικού απ’ αυτήν, μέσα από τις πολύμορφες και πολλές φορές κηδεμονικές σχέσεις των εγχώριων πολιτικοοικονομικών ελίτ μ’ αυτήν διαμόρφωσαν το πολιτικοοικονομικό περιβάλλον για το οποίο τώρα εγκαλούμαστε.
Οι πολιτικές δυνάμεις της Γερμανίας, εκπροσωπώντας τις κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις εν ονόματι της Ευρώπης, λειτουργούν σαν εμπροσθοφυλακή του καπιταλισμού, αναλαμβάνοντας να αναπλάσουν σε πολλά επίπεδα την κοινωνική γεωγραφία της Ευρώπης, μη διστάζοντας να χρησιμοποιήσουν μέσα και τρόπους που στο παρελθόν οδήγησαν την Ευρώπη, και όχι μόνο, στον όλεθρο.
Στοχοποιώντας λαούς που η οικονομική τους εξαθλίωση θεωρείται ότι είναι η τιμωρία τους, γιατί δεν ακολούθησαν τους κανόνες που όρισαν τα κυρίαρχα οικονομικά κέντρα, επαναλαμβάνεται η ταξινόμηση σε προκατασκευασμένες κατηγορίες ολόκληρων λαών, που καθορίζει και τη στάση η οποία τηρείται απέναντί τους μια και καλή. Το δυστύχημα είναι ότι μ’ αυτόν τον τρόπο σκέφτονται πολλές φορές και οι υποτελείς τάξεις των χωρών οι οποίες επαίρονται για την οικονομική τους ορθοδοξία.
Κι ενώ η Ευρώπη έχοντας πίσω της ένα τέτοιο παρελθόν θα έπρεπε να ήταν υποψιασμένη, τουλάχιστον η πολιτική της τάξη και οι λαοί της, για τους κινδύνους που εγκυμονεί μια τέτοια οπτική δημιουργίας «αποδιοπομπαίων τράγων» επιμένει να κατασκευάζει αναπαραστάσεις του πραγματικού συναρμολογημένες με βάση αξίες, μέσα και στόχους των οικονομικών κέντρων τα οποία υπηρετεί: κάθε λαός αξίζει σύμφωνα με τη συμβολή του στην επιτυχία της όλης επιχείρησης που είναι, προς το παρόν η ευρωπαϊκή ένωση.
Θα περιμένουμε να φτάσουμε σε στρατόπεδα μαζικού θανάτου πριν αντιδράσουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου