Και μέσα σ’ αυτήν την κρίση που μαστίζει την ελληνική κοινωνία, έχει κανείς την εντύπωση ότι αυτό που κυρίως ενδιαφέρει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα είναι, κατ’ επιταγή των πραγματικών εντολέων τους, να διασωθούν οι δομές του καπιταλισμού, ίσως πιο εκσυγχρονισμένες, και δευτερευόντως να μην παρασυρθεί και το πολιτικό σύστημα στην καταστροφή. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα αφού περιέφερε τις ευθύνες για το αδιέξοδο, σαν το μουτζούρη, από κοινωνική τάξη σε κοινωνική τάξη, φαίνεται στο τέλος να μένει με το μουτζούρη στο χέρι. Και ο καθένας προσπαθεί να διασωθεί όπως όπως.
Η ευθύνη για τις ολέθριες συνέπειες που υφίσταται το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων αποδίδεται από τα ντόπια και ξένα οικονομικά κέντρα, πέρα από τους εργαζομένους, στο σύνολο των πολιτικών κομμάτων εξουσίας που δεν λειτούργησαν ούτε και σαν αστικά κόμματα, για να διαμορφώσουν τουλάχιστον σ’ αυτές τις δεκαετίες κυριαρχίας τους, έναν ισχυρό παραγωγικό ιστό.
Η άκρως επικίνδυνη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία και το ολέθριο συνταγολόγιο, που κατά δόσεις συνιστάται για την ανάρρωσή της, είναι κάτι που επιμελώς προσπαθούσε να αποσιωπηθεί εδώ και καιρό. Οσο περνά όμως ο καιρός αυτό γίνεται πιο δύσκολο και η πολιτική μας τάξη με τις ενέργειές της … επωμίζεται το ρόλο του κατηγορουμένου. Ίσως επομένως αρχίζουν να προετοιμάζονται πια και οι εναλλακτικές λύσεις, που η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι ο πρόλογος τους.
Η κρίση βέβαια διαπερνά όλη την ελληνική κοινωνία. Και δεν έχει ξεπεραστεί ακόμα η αδυναμία οργάνωσης ενός μαζικού κινήματος, ικανού να συγκρουστεί και να επιβάλλει τις δικές του λύσεις στο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Εχει όμως ξεκινήσει μια μεγάλη κινητικότητα στα λαϊκά στρώματα και γίνονται έντονες αναζητήσεις και προσπάθειες απεμπλοκής του μαζικού κινήματος από την πολύμορφη χειραγώγησή του στα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας. Το σύνολο των ενεργών δυνάμεων που μέχρι το μνημόνιο ήταν ενταγμένοι και πολωμένοι σε σχηματισμούς των κομμάτων εξουσίας απέχει πια αρκετά από τη λογική να δικαιώνει με πράξεις και παραλείψεις τον ιδιόμορφο κοινωνικό και πολιτικό του συμβιβασμό.
Δεν υπάρχει ακόμα όμως η πολιτική δύναμη που από το σύνολο των υποτελών τάξεων να γίνει αποδεκτή σαν δύναμη ικανή να ερμηνεύσει τα πολιτική και κοινωνικά φαινόμενα, να τα συνθέσει και να συγκρουστεί για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά τους, παρόλο που το ΚΚΕ όλο και περισσότερο φαίνεται να πείθει μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού γι’ αυτό το ρόλο.
Είναι φανερό πια ότι Ευρώπη και ο κόσμος έχουν παραδοθεί στην καταχθόνια εξουσία των τερατωδών βιομηχανικών και χρηματοπιστωτικών δυνάμεων που μανουβράρουνε τις τύχες ολόκληρων λαών. Δημοκρατίες, κρυπτοφασισμοί, όλα τους έρχονται βολικά. Όλα μπορούν να χρησιμέψουν, η ληστεία και ο ιδεαλισμός, η ευγένεια και η ατιμία. ΟΙ κολακείες της ματαιοδοξίας και οι κάθε είδους υποσχέσεις για παραχώρηση ψηγμάτων εξουσίας χρησιμοποιούνται για δόλωμα σ’ αυτούς που θα κάνουν τη βρώμικη δουλειά, να εφαρμόσουν τις εντολές τους, - προς το παρόν είναι οι πολιτικοί. Ο φόβος αποτελειώνει τον εξανδραποδισμό τους.
Το παιχνίδι θα μπορούσε να είχε κερδηθεί αρκετά γρήγορα αν είχαν συμφωνήσει όλοι ετούτοι που παριστάνουν τους αφέντες του κόσμου στη μοιρασιά του. Ισως όμως αυτοί οι γίγαντες του χρήματος και της κομπίνας να έχουν πολύ μικρά μυαλά. Τα μεγάλα μυωπικά μάτια τους, δεν κατορθώνουν ν’ απαλλαγούν από τα ανταγωνιστικά τους πάθη, από τις ματαιοδοξίες τους, από τα αντιμαχόμενα συμφέροντά τους από το σήμερα: δεν στέκονται ικανοί να δημιουργήσουν ένα αρραγές κοινό μέτωπο εναντίον του εχθρού τους, των ίδιων των υποτελών τάξεων. Οι αγοραστές αυτοί του κόσμου αφήνονται να εξαγοράζονται. Προδίνουν ο ένας τον άλλο, για ένα «γλύκισμα» που ο ένας κλέβει, όπως τα παιδιά, από τον άλλο, για μια συμφωνία που κλείνει με έναν εχθρό, που κάνει τη δουλειά του σε βάρος των αντιζήλων αυτών. Κι έτσι αδιαφορώντας για την εξαθλίωση που προκαλούν όλο και περισσότερο σε στρατιές ανέργων, αφήνουν να μεγαλώνει η οργή, που μέρα και νύχτα θ’ αρχίσει να σφυρηλατεί την καταστροφή τους.
Όσο το λαϊκό κίνημα είναι αδύναμο οι μεγάλοι του χρήματος θα κυριαρχούν, ακόμα κι αν αλληλοϋπονομεύονται. Θα θελήσουν να ενωθούν μόλις δουν να απειλείται η εξουσία τους και το έδαφος να σειέται κάτω από τα πόδια τους. Και τότε δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτε…
Στη χώρα μας ήδη οι πρώτοι κλονισμοί ανοίγουν ραγισματιές στα τείχη του ντόπιου συστήματος, όχι γιατί το λαϊκό κίνημα έγινε τόσο ισχυρό, όσο γιατί οι ντόπιοι καπιταλιστές μας είναι πολύ μικροί για να μην είναι αναλώσιμοι. Ακόμα προσποιούνται ότι αυτοί οργανώνουν τα γεγονότα, που στην πραγματικότητα τους ξεπερνούν. Γνωρίζοντάς το όμως αυτό θα σκληρύνουν ακόμα περισσότερο.
Και βέβαια, σε όλες τις εποχές οι πιο υπεροπτικοί και οι πιο σκληροί απέναντι στο λαό, είναι εκείνοι που έχοντας βγει από το λαό υψώθηκαν απάνω απ’ αυτόν είτε χάρη στην ευλυγισία τους είτε χάρη στις γροθιές τους – κάθε είδους. Πάντα οι προνομιούχες τάξεις χρησιμοποιούσαν φύλακες για τα προνόμιά τους. Στη σύγχρονη εποχή, στο αστικό σύστημα, τη θέση των επιστατών παίζουν οι διανοούμενοι και τεχνοκράτες μαζί με αναλώσιμους πολιτικούς.
Και ήδη αρχίζει και στους κύκλους αυτούς να επικρατεί τουλάχιστον σύγχυση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου