ΠΟΙΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ;

       H νέα μικροαστική και μεσοαστική τάξη στην Ελλάδα, η οποία δημιουργήθηκε στη μεταπολίτευση και σαν μια τάξη με καινούργια μέλη, κυριαρχώντας, και   ύστερα μάλιστα από πολλή προσπάθεια, προσπάθησε να δημιουργήσει μια υποψία παράδοσης που μαζί με τα άλλα πλεονεκτήματα από την παραμονή στις παρυφές της εξουσίας, αγόρασε και φώτα όλων των τύπων.  Αλλά τα φώτα αυτά ήταν σαν το φώς  της λάμπας με αμπαζούρ, που τίποτε άλλο δε φοβάται περισσότερο από το πλάτεμα του  κύκλου του φωτός πάνω στο τραπέζι ή από την αλλαγή  θέσης. Γιατί και η παραμικρή  αλλαγή θα μπορούσε να κλονίσει τη βεβαιότητά της.

        Το φως της λοιπόν ήταν πάντα φιλτραρισμένο από την κυρίαρχη τάξη.  Ποτέ άμεσο, πάντοτε διαθλασμένο. Μέσα μάλιστα στην πολιτικοθεωρητική λαχτάρα που την κατέλαβε να εκσυγχρονιστεί και να μετασχηματιστούν και οι γόνοι της σε φωτεινά πνεύματα, ξέκοψε από θεωρητικές και πολιτικές καταβολές της, διαπραγματεύτηκε τα οράματά της, αφού προηγουμένως ξαναδιάβασε το παρελθόν της  από την ανάποδη, για να δικαιολογήσει το παρόν της.

       Έτσι πολλά από τα μέλη της μπορεί να  απόχτησαν  τολμηρότητα στη σκέψη, την εντελώς αφηρημένη όμως , που δεν  αποκλείει μια δειλία στην πραχτική ζωή και μια πλήρη σύγχυση μπροστά στην πραγματικότητα, όταν γίνεται πολύπλοκη.

          Πολλά από  τα πιο επίλεκτα μέλη της, στον καιρό της ευμάρειας, επιβεβαίωναν με το λόγο και τις πράξεις τους τις αξίες μιας εξατομικευμένης κοινωνίας, όπου το σημαντικό είναι  να είσαι ο εαυτός σου, όπου όλα τα  ιδεολογικά επίπεδα μπορούν να συνυπάρχουν χωρίς να αλληλοεκτοπίζονται  και υιοθετούσαν τη συγχώνευση σε ιδεολογικό επίπεδο ετερόκλητων στοιχείων για να αποτραπεί η γέννηση  πνεύματος ρήξης.  

        Κάποια από αυτά τα επίλεκτα μέλη,  πέρυσι τον Ιούνιο παρότρυναν την πολιτική ηγεσία να «τολμήσει» να εφαρμόσει  όλα τα μέτρα που επέβαλλε το μνημόνιο.

           Φέτος, κάποια άλλα επίλεκτα  μέλη, τρομαγμένοι ίσως από  την πολιτική τάξη που εγκαθίσταται  με τα μνημόνια,  δημοσιοποιούν  ένα κείμενο που  προσδοκά να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ενός συντεταγμένου κριτικού διαλόγου και κοινωνικών παρεμβάσεων «για την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας». Μόνο που μέχρι να δημιουργηθούν απλώς οι προϋποθέσεις  για κριτικό διάλογο και κοινωνικές παρεμβάσεις πιθανόν η ίδια η κοινωνία να μην υφίσταται πια.

          Την ίδια στιγμή  αυξάνονται εκείνοι που όλη τους η δύναμη επιστρατεύεται απλώς και μόνο για να εξασφαλίσουν την καθημερινή τους επιβίωση, που κάθε λεπτό της ύπαρξής  τους έχει να κάνει με την τραχύτητα της ζωής, που υποφέρουν από την οδυνηρή επαφή που έχουν μαζί της, που αντιλαμβάνονται ότι  όλα ετούτα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοκρατικών κατακτήσεων  είναι λόγια απάτης όταν κανείς στερείται  το ζωντανό, μοναδικό δικαίωμα  που είναι η εργασία. Όλη αυτή η κατάσταση που συνοδεύεται  από την έστω και θολή  συνειδητοποίηση νέων  προβλημάτων και αναγκών σε μια  διαφορετικά διαμορφωνόμενη  κοινωνία, δημιουργούν ένα εκρηκτικό απόθεμα που κι αν ακόμα δεν είναι δυνατό να εκφραστεί  οργανωμένα δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. 

          Οι  νέοι οικονομικοί όροι ύπαρξης των λαϊκών στρωμάτων τροφοδοτούν μια έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια, που πάντα υπάρχει φόβος να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις και παράλληλα οι ιστορικές μνήμες των στρωμάτων αυτών, καθώς έχουν συνδυαστεί με τους αγώνες της αριστεράς στη μεταπολεμική  περίοδο, μπορεί να τροφοδοτήσουν μια πολιτική  ριζοσπαστικότητα η οποία  θα  παίρνει τόσο πιο καθαρά χρώματα και θα προοιωνίζεται βαθιούς ιδεολογικούς μετασχηματισμούς όσο πιο ξεκάθαρη  είναι η συνειδητοποίηση ότι τα αστικά κόμματα είναι υπόλογα για την οικονομική  εξαθλίωση, καθώς στάθηκαν ανίκανα να την αποτρέψουν η να  αντιδράσουν με αποτελεσματικότητα.  Ακόμα όμως μόνο   σποραδικά υπάρχουν αυτές οι δυναμικές αντιδράσεις της εργατικής τάξης   που μπορεί να αποτελέσουν την πρώτη ύλη της οργανωμένης αντίδρασης.

        Η απεργία στη χαλυβουργία είναι η πιο διαρκής δυναμική αντίδραση της εργατικής τάξης και  αποτελεί   για το  ταξικό κίνημα μια συγχώνευση των διάχυτων λαϊκών ριζοσπαστικών προσδοκιών  με  τις υπαρκτές πολιτικές μορφές αγώνα. Η εκατόν  και πλέον ημερών απεργία τους έχει πάρει συμβολικές διαστάσεις κι αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης είναι μια άλλη μορφή περιθωριοποίησής της, σαν να αρνούμαστε στους απεργούς ν’ αντιδρούν μέσα στις υπαρκτές συνθήκες που διαμορφώνονται.  Σε μια απεργία υπάρχουν  συγκρουόμενες ιδεολογικές γραμμές, ανάγκες της καθημερινότητας που πιέζουν, πολιτικοί επηρεασμοί, κούραση από την παράταση της απεργίας, απογοήτευση από την έλλειψη οργανωμένης έμπρακτης συμπαράστασης από άλλους εργαζόμενους  και μπορεί  η συνισταμένη όλων αυτών να οδηγεί σε κάποια καμπή του αγώνα σε λάθος επιλογές τακτικής, σε συμβιβασμούς, σε υποχωρήσεις η και εγκατάλειψη του αγώνα.

         Πολύς λόγος  γίνεται στο διαδίκτυο για την επίσκεψη της χρυσής αυγής  στους απεργούς. Ήταν πραγματικά απρόσμενο, όχι η καιροσκοπική, προβοκατόρικη κλπ.  επίσκεψη των χρυσαυγιτών αλλά η υποδοχή από τους απεργούς. Πολύ πληκτρολόγιο χτυπήθηκε για να αποκαλυφτεί η συμπόρευση του ΚΚΕ με τη Χρυσή Αυγή, ο πουλημένος αγώνας κλπ. Είναι που   προβάλλουμε τις δικές μας προσδοκίες στον δικό τους αγώνα, που δεν κατανοούμε κανένα λάθος, που δεν συνειδητοποιούμε τις δυνάμεις και τα μέσα που θα επιστρατεύσει ο αντίπαλος,  που υποψιαζόμαστε συνωμοσίες, που βρίσκουμε αφορμή να απαξιώσουμε το ΚΚΕ που στηρίζει αυτή την απεργία;

          Από τη στιγμή που η μάχη  πια δεν εξατμίζεται   σε αόριστες θεωρητικολογίες, αλλά η επίθεση σημαδεύει  ίσια τους πραγματικούς εχθρούς, ομάδες, άτομα, σημειώνοντάς τους με το όνομά τους  αρχίζουν και οι κίνδυνοι . 

      Εν αρχή όμως είναι το γεγονός. Κι  αδιαμφισβήτητο είναι το γεγονός των δεκάξι βδομάδων απεργίας μιας χούφτας ανθρώπων, που δεν φυγομάχησαν, ενώ οι περισσότεροι από μας απλώς υπολογίζαμε τα ευρώ που χάνονται από περικοπές σε μισθούς, επικουρικά ταμεία κλπ. ή σκαρώναμε κείμενα για κριτική παρέμβαση.

    Ποια η συμπαράσταση   των περισσότερων από μας;