ΕΞΟΥΘΕΝΩΤΙΚΗ … ΣΩΤΗΡΙΑ

Αυτά τα δυο χρόνια η μόνη πραγματικότητα της εξουσίας είναι η πολιτική της βούληση, το είδος της οποίας μπορούν να δείξουν τόσο οι ιδεολογίες, που αν και  φαινομενικά διαμετρικά αντίθετες συγκλίνουν όμως στο «δια ταύτα», τις οποίες επικαλέστηκαν και στηρίχτηκαν τα κόμματα εξουσίας, όσο και  οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν. Κοντά σ’  αυτά,  η απόλυτη παραπλάνηση για τις  πραγματικές βουλές των αρχηγών των κομμάτων εξουσίας  με τις αιφνίδιες εκλάμψεις τους είτε πατριωτισμού είτε δημοκρατικότητας, οι ασήμαντες ρήξεις τους, που μεγεθύνονται επικοινωνιακά, η περιφρόνηση της κοινωνικής βάσης, η περιχαράκωση της εξουσίας σε περιορισμένο αριθμό, η αδιαμαρτύρητη παραδοχή εκ μέρους βουλευτών  όλων των επιλογών των αρχηγών κομμάτων και των ακριβώς αντιθέτων τους λίγο καιρό  αργότερα, (όρα  στάση Ν. Δημοκρατίας για τα  μνημόνια) η παραδοχή της πολιτικής εξαπάτησης ως δείγματος ύψιστης  πολιτικής  αρετής και δεξιοτεχνίας, δείχνουν  τι σημαίνει για τα πολιτικά κόμματα εξουσίας  πολιτική βούληση. Και πάντα επικαλούνται τη λαϊκή συναίνεση που με εκβιαστικά διλήμματα προσπαθούν να αποσπάσουν και να χειραγωγήσουν.

Καταλήγουμε λοιπόν πάλι η πολιτική ηγεσία, με προεξάρχοντες τον πρωθυπουργεύοντα  Παπαδήμο και τον υπουργό Οικονομικών  Βενιζέλο,  να θριαμβολογεί για τη συμφωνία που επετεύχθη στο Eurogroup για το πρόγραμμα στήριξης της χώρας. Μόνο που  οι τόνοι τώρα είναι σαφώς χαμηλότεροι από τις άλλες φορές που είχε «σωθεί» η χώρα, γιατί παράλληλα  ξεκινά και η προετοιμασία της κοινής γνώμης για τα νέα μέτρα σε μερικούς μήνες και η προσπάθεια να υποβιβαστούν οι «αστοχίες» του προϋπολογισμού που ψηφίστηκε μόλις ελάχιστους μήνες.

Πλήρως υποταγμένο το εγχώριο πολιτικοοικονομικό σύστημα στα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος χρησιμοποίησε για χρόνια τη δύναμή του για να επενδύσει στο φαντασιακό μας, όπου φτιάχνεται η συναίνεση.  Για την πλειοψηφία από μας λοιπόν ακόμα η Ευρωπαϊκή Ένωση  είναι τα μεγάλο ταμπού, ακόμα τη βλέπουμε σα το δίχτυ ασφαλείας που θα μας προφυλάξει από τον όλεθρο κάθε μορφής.  Ίσως γι΄ αυτό πολλοί δεν βλέπουμε τι ακριβώς εξυπηρετεί και ποιοι είναι οι στόχοι όλων αυτών των προγραμμάτων που μας επιβάλλονται.

Το κυρίαρχο σύστημα προσπαθεί τις κρίσεις του καπιταλισμού από περιόδους αποδιάρθρωσης και αποδόμησης να τις μετατρέψει σε περιόδους αναδιάρθρωσης και αναδόμησης, προς το συμφέρον του, και γι’  αυτό απαιτεί και επιβάλλει, σ’  ένα πρώτο στάδιο,  τη μέγιστη συναίνεση και τη μέγιστη κοινωνική και πολιτική ειρήνευση, με πρόσχημα τη σωτήρια μας μέσω της εξαθλίωσής μας.

Οι τράπεζες και το χρηματιστήριο  έχουν εξελιχθεί  σε ιδιαίτερη δύναμη και θέλουν να είναι η μοναδική δύναμη.  Το ανώτατο χρηματοοικονομικό στρώμα είναι εντελώς ελεύθερο, εντελώς ασύλληπτο, και η πολιτική ηγεσία της Ευρώπης πλήρως υποταγμένη σ’  αυτό.   Η δικτατορία του χρήματος προχωρεί προς μια φυσική κορύφωση και στην Ελλάδα βιώνουμε ήδη  τα αποτελέσματά της σε όλους τους τομείς. Καμιά νομοθεσία δεν πρέπει να της στέκεται εμπόδιο. Οι πολιτικοί μας με τις ενέργειές τους στηρίζουν αυτή την δικτατορία του χρήματος, κάνουν τους νόμους προς το συμφέρον της χρηματοπιστωτικής τάξης χρησιμοποιώντας σαν εργαλείο  την αστική  δημοκρατία  συρρικνώνοντάς τη για να  χρησιμοποιηθεί σαν το πιο αποτελεσματικό  όπλο.

                  Ο Βενιζέλος στη συνέντευξή του στο MEGA προσαρμόζει το κλασικό  δίλημμα από καταβολής … πρώτου μνημονίου στο εκβιαστικότερο «θυσίες και περικοπές ή καταστροφή και θάνατος της ελληνικής οικονομίας» και  κατηγορεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης για μικροκομματικές σκοπιμότητες σε μια  προσπάθεια συμψηφισμού με τις αντίστοιχες σκοπιμότητες των κομμάτων συγκυβέρνησης. Κυρίως όμως  για να καταλήξει να μιλά προς το τέλος της συνέντευξης για την «εξουθενωτική πολυφωνία» τονίζοντας την «ανάγκη ύπαρξης εθνικής ενότητας»,  απαιτώντας  η δημοκρατία να συμβιβάζεται με «εθνική ενότητα, εθνική στρατηγική και κοινωνική συναίνεση» και όχι να  είναι πολίτευμα ερασιτεχνισμού, ανευθυνότητας κι επικίνδυνης επαφής με το ναρκοπέδιο, αλλά πολίτευμα ευθύνης και προοπτικής»

             Ο ευφραδής Βενιζέλος με τη γλωσσική συγκάλυψη – «εξουθενωτικές πολυφωνίες» - βασικών  στόχων των μνημονίων στοχεύει στην απόκρυψή τους και  τη μεθοδευμένη παραπλάνηση. Η δημοκρατία ουσιαστικά  επιδιώκεται να  συρρικνωθεί  και δεν θα αργήσει αυτή η συρρίκνωση να στηριχτεί  απροκάλυπτα με νόμους που θα παράγει μια άβουλη βουλή.

          Η υπουργός Παιδείας  Διαμαντοπούλου συνεχίζοντας το μονόλογό της  επί σκηνής, προσπαθώντας πάντα να μας πείσει για τη συμμετοχή μας  σε κάποιο φανταστικό διάλογο, εγκαθιδρύει  στο χώρο επικυριαρχίας της έναν εξουθενωτικό μονόλογο που καταλήγει σε εκβιασμό,  «Εφόσον δεν προχωράει η αλλαγή στη διοίκηση, (για τα πανεπιστήμια ο λόγος) δεν θα υπάρχει χρηματοδότηση. Αυτό θα γίνει ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στην ηγεσία του υπουργείου».

       Η υφυπουργός Παιδείας Χριστοφιλοπούλου  σύμφωνη με τους κανόνες  γλωσσικής αναδόμησης που είναι μέρος της … παράδοσης του ΠΑΣΟΚ, αναφέρεται σε   σχολεία που εντάσσονται στις Ζώνες Εκπαιδευτικής Προτεραιότητας (ΖΕΠ) και μάλιστα ζητώντας  εξουθενωτική  διακριτικότητα, χωρίς τα ΜΜΕ,   αποφεύγοντας να χαρακτηρίσει την κατάσταση με το όνομά της, που δεν είναι παρά η φτώχεια,  η οποία καλό είναι να μένει στο ημίφως και  την οποία προκάλεσε η μια μετά την άλλη… σωτήρια δανειακή σύμβαση.

              Τρια παραδείγματα πολιτικού λόγου μιας εξουσίας που παραπλανά καλλιεργώντας ψευδείς εντυπώσεις. Οι κυβερνώντες ομνύουν  στις δημοκρατικές  αρχές,  που εμμέσως υπονομεύουν, υποστηρίζουν τον διάλογο, που τον διαγράφουν όταν στην πράξη αποδεικνύεται  ότι το αποτέλεσμα δεν ταυτίζεται με τις αποφάσεις τους, ενδιαφέρονται για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, που τη συρρικνώνουν στην προστασία  προσωπικών δεδομένων,  ενώ την  καταρρακώνουν με  ενέργειές που υποβιβάζουν την ποιότητα ζωής.  

Πραγματικά εξουθενωτική η …  σωτηρία μας. Για ποιον όμως τελικά;