Την κρίση την βιώνουμε σε οικονομικό και κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Κι εκείνο που αναδεικνύεται το πιο σημαντικό είναι πως τα οικονομικά προβλήματα είναι πεδίο ταξικού αγώνα, πως κάθε προσπάθεια αντίδρασης στην κρίση δεν μπορεί παρά να μεταβάλλει τους ίδιους τους συσχετισμούς δυνάμεων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις αυτής της χώρα. Συγχρόνως όμως το πολιτικό κλίμα που κυριαρχεί κάνει φανερό ένα πράγμα: έχουμε να αντιμετωπίσουμε την πιο οργανωμένη και πιο επικίνδυνη επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στους εργαζόμενους. Ο στόχος δεν είναι απλώς το βιοτικό επίπεδο. Είναι η ίδια η δυνατότητα των μισθωτών να διεκδικούν.
Την Κυριακή πλήθος κόσμου διαδήλωσε ενάντια στις αποφάσεις των κυρίαρχων πολιτικοοικονομικών κέντρων που επιβάλλονται στη χώρα μας, με πολλούς να εξωθούν τους τρόπους διαμαρτυρίας στα άκρα, με βιαιότητες οι οποίες προκάλεσαν πολλές καταστροφές. Την επόμενη μέρα περίσσεψαν τα δάκρυα για το κέντρο της Αθήνας που κάηκε και για τις …500 θέσεις εργασίας που χάθηκαν.
Η πάγια θέση του ΚΚΕ, για τις βιαιότητες στις διαδηλώσεις από κουκουλοφόρους, είναι πως πρόκειται κυρίως και πρωτίστως για προβοκάτορες που προωθούν στα άκρα, με βίαιες πράξεις και εσκεμμένα, μια κρίση στο επίπεδο της κοινωνίας που ξεπερνάει τις πραγματικότητες της υπαρκτής κοινωνικής αντιπαράθεσης. Πως επιζητούν την άνοδο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο κράτος και το κίνημα σε τέτοιο ύψος που να αποκλείει κάθε άλλη στρατηγική και πρακτική, για να αποπροσανατολίσουν και να σπρώξουν την κοινωνία σε αποδοχή του κρατικού αυταρχισμού. Φοβάται το ΚΚΕ πως η συγκέντρωση της βίας στα χέρια ορισμένων σπρώχνει τις μάζες και το υπόλοιπο κίνημα προς την απόσυρση και το φόβο. Πιστεύει πως σε μια στιγμή που εμφανίζονται κάποιες προοπτικές ανοίγματος αγώνων σε ευρύτερα στρώματα νεολαίας και εργαζόμενων η τυφλή βία δεν συμφέρει κανέναν άλλο παρά το κράτος και το κεφάλαιο για να πετύχει την πειθάρχηση και την καθυπόταξη των εργαζομένων.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη λογική, όχι αναγκαστικά προβοκατόρικη, η λογική της βίαιης αντιπαράθεσης, που θεωρεί πως η εξουσία πρέπει να χτυπηθεί με τα όπλα και τα μέσα ενός πολέμου, ερμηνεύοντας τη διάθεση των λαϊκών στρωμάτων που νιώθουν πως δεν υπάρχει άλλη διέξοδος απ’ αυτή, για ν’ ακουστεί η φωνή τους.
Δεν είναι λοιπόν μόνο οι αναρχικοί που τα «σπάζουν» κι έτσι καταθέτουν με έμπρακτο τρόπο την ιδεολογία τους και πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς προσπαθούν να εκλογικεύσουν όλες αυτές τις βίαιες πρωτοβουλίες, αλλά και άνεργοι, πιθανόν χωρίς καμιά οργάνωση ή και «λυσσασμένα απελπισμένοι» νέοι χωρίς συγκεκριμένη ιδεολογική αναφορά, χωρίς να αποκλείονται βέβαια και προβοκάτορες.
Η ολοένα επιδεινούμενη κρίση οδηγεί σε ρήξη, η οποία προκαλεί αντιπαράθεση που αρχίζει να έχει σαν όρο της πια την υπέρβαση του συστήματος. Είναι η εποχή που φτάνουμε σε σημείο τομής και ανατροπής. Οι όροι του παιχνιδιού που θα ξετυλιχτεί τα επόμενα χρόνια είναι σαφείς: Είτε το κεφάλαιο θα επιβάλλει την ηγεμονία του και θα υποτάξει την εργατική τάξη είτε η εργατική τάξη θα πρέπει να βαδίσει σε μια πορεία ανατροπής του κεφαλαίου και να προβάλλει το μοντέλο και την ανάγκη μιας νέας πορείας έξω και πέρα από το καπιταλισμό. Το ΚΚΕ πιο ξεκάθαρα τελευταία προβάλλει την ανάγκη ανατροπής του συστήματος, με κάποιες προϋποθέσεις, αφού και οι ίδιες οι μάζες, ακόμα και τα πιο πρωτοπόρα κομμάτια τους δεν μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν τους φοβίζει μια τέτοια πιθανότητα.
Το βιώνουμε όλοι ότι η κατάσταση δεν είναι, ακόμα τουλάχιστον, επαναστατική. Γιατί ενώ οι κυρίαρχες τάξεις δεν μπορούν να κυβερνούν όπως παλιά, από την άλλη η πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων δεν έχει βάλει αιτήματα μιας άλλης διακυβέρνησης, που δεν αφορά πρόσωπα αλλά τον πυρήνα του συστήματος, ακριβώς γιατί πιθανόν δεν έχει καν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα μιας άλλης διακυβέρνησης.
Βρισκόμαστε μπρος στην ανάγκη να κάνουμε ένα άλμα μπροστά, να βρεθούμε ουσιαστικά στην παγκόσμια πρωτοπορία, χωρίς καθόλου να είμαστε ακόμα προετοιμασμένοι ιδεολογικά, πολιτικά, θεωρητικά. Το ΚΚΕ δεν έχει άδικο σ’ αυτό. Νησίδες επαναστατικότητας υπάρχουν, όχι όμως διάχυσή τους σ΄ όλη την κοινωνία. Δεκάξι βδομάδες απεργίας από τους εργαζόμενους στη χαλυβουργία και κανείς κλάδος δεν ξεκίνησε απεργία διαρκείας για συμπαράστασή τους, που να επεκταθεί. Αν υπήρχε μια διάχυτη επαναστατική κατάσταση οι νησίδες αυτές θα είχαν γίνει... ήπειροι.
Σίγουρα πάντως, αρχίζουν και μπαίνουν ξεκάθαρα οι όροι του ζητήματος. Μπαίνουμε σε μια περίοδο σκληρών αγώνων, μια περίοδο όπου οι λαϊκές μάζες θα αισθάνονται ότι προχωράνε στα σκοτεινά, ακόμα και στα τυφλά.
Όμως η σκληρή πραγματικότητα και η αδυναμία υπέρβασης της κρίσης χωρίς το ρήμαγμα των εργαζομένων από τις άρχουσες τάξεις είναι μπροστά μας. Οι αριστερές δυνάμεις που έχουν συνείδηση του τι παίζεται είναι υποχρεωμένες να δραστηριοποιηθούν για να ξεκαθαρίσουν τους όρους του διλήμματος μπροστά στις λαϊκές μάζες, χωρίς αυταπάτες και χωρίς να υποτιμούν τους όρους της αντιπαράθεσης που παίζεται. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ΚΚΕ δεν έχει αρχίσει τη διαμόρφωση του πολιτικού πόλου που απαντάει στα προβλήματα και τις ανάγκες του μετασχηματισμού της κοινωνίας, μέσα από την κατάκτηση όμως της συναίνεσης των εργαζομένων και όχι της αποξένωσής τους, που οι βιαιότητες μπορεί να προκαλέσουν.
Και οι βιαιότητες όμως δεν θα αποφευχθούν όσο η κρίση θα βαθαίνει. Γι’ αυτό ίσως θα πρέπει να ξεπεραστεί η τακτική καταγγελιών που στο τέλος έχει σαν μοναδική κατάληξη την απομόνωση των πιο εξεγερμένων στοιχείων. Το επιδιωκόμενο θα είναι πώς να ενσωματωθούν κι αυτές οι ενέργειες στους αγώνες του λαϊκού κινήματος, που θα δίνουν τη μαζική και οργανωμένη απάντηση στις ενέργειες των κυρίαρχων τάξεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου