ΠΕΡΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ ο λόγος

          Το νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά πυροδότησε εντάσεις , με το ΚΚΕ να το χαρακτηρίζει εξίσου επικίνδυνο με τη δανειακή σύμβαση.

            Υποστηρίζει το  ΚΚΕ δια στόματος της γ.γ.  ότι  το  νομοσχέδιο «νομιμοποιεί τη διάδοση των ναρκωτικών, για να μην πούμε και την ωραιοποιεί» ότι  «στηρίζει το ζήτημα αυτό στο ατομικό δικαίωμα του κάθε νέου ανθρώπου να χρησιμοποιεί το σώμα του όπως θέλει» και κατηγορεί ότι «φέρνουν ακριβώς αυτό το μέτρο σε μια περίοδο όπου όλοι οι παράγοντες που συνηγορούν εξ αντικειμένου στη διάδοση των ναρκωτικών, χτυπάνε "κόκκινο": Η ανεργία, η φτώχια, η κοινωνική περιθωριοποίηση»

         Τα ναρκωτικά κατείχαν και κατέχουν  σημαντική θέση σε πολλούς κύκλους, περιθωριακούς, μεγαλοαστικούς, καλλιτεχνικούς είτε σαν  καλλιτεχνική συνιστώσα, σαν εργαλείο για τη διεύρυνση του εσωτερικού κόσμου είτε  πραγματική κοινωνική συνιστώσα όλο και πιο πλατιών στρωμάτων ιδίως  νεολαίας, στην αναζήτηση καινούριων επιπέδων επικοινωνίας και φυγής.

           Από τη δεκαετία του εξήντα, στην Ευρώπη και ιδίως στην Αμερική,  η διάδοση των χημικών παραισθησιογόνων και η εμπειρία των ναρκωτικών και στις μικροαστικές τάξεις,   γίνεται  και μια συλλογική  κοινοβιακή  εμπειρία, που ανακατεύει μυστικισμό, ουτοπισμό, ιδεαλισμό, ανατολικές θρησκείες, μη βία, αδιαφορία για την πολιτική, αναρχο – χριστιανική δημαγωγία, με μια σχεδόν ολοκληρωτική εγκατάλειψη της συγκεκριμένης πραγματικότητας για χάρη της ανακάλυψης του  εσωτερικού κόσμου.

           Ανακαλύπτοντας συγχρόνως  στα χρόνια του εξήντα τη λέξη «επανάσταση», διοχετεύοντάς τη  σε κάθε τομέα και χρησιμοποιώντας τη σαν σφραγίδα για κάθε εμπειρία, ανακαλύπτονται παντού και συνεχώς  επαναστατικά μέσα, τακτικές και θέσεις. Τότε ακριβώς τα ναρκωτικά γίνονται από μόνα τους επαναστατικά, γίνονται ένα από τα μέσα για την πραγματοποίηση της κοινωνικής επανάστασης. Στο τέλος τα ναρκωτικά κατέληξαν αυτοσκοπός, μοναδικός κόσμος εμπειριών, επομένως ψυχεδελική επανάσταση, επανάσταση δια μέσου  των ναρκωτικών. Τη θέση των αιτημάτων  για αλλαγή και ανατροπή  του συστήματος πήρε ο ακραίος ατομικισμός, ακόμα κι όταν κατά καιρούς αποκτούσε εξωτερικά κοινοβιακές μορφές. Ο πυρήνας δραστηριότητας παρέμενε η ανακάλυψη του εγώ.

            Μάλιστα  θεωρούνταν αυτές οι  ουσίες και η χρήση τους γεγονός από μόνο του επαναστατικό, αφού το πρώτο βήμα για την επανάσταση ήταν  η αποτίναξη των από έξω επιβεβλημένων νοητικών σχημάτων. Κατέληξαν λοιπόν να γίνουν εν πολλοίς η ψευτοεπαναστατική συνιστώσα της επίθεσης στο σύστημα. Αλλά μια πολιτικοποίηση που θα προέρχεται από μια εξωτερική  επέμβαση και όχι από μελέτη και  την κατανόηση της πραγματικότητας και των χαρακτηριστικών της γνωρισμάτων, των κοινωνικών μηχανισμών της,  των βασικών οικονομικών κινήτρων, θα είναι  πάντα κάτι  ημιτελές και αθεράπευτα ατομικιστικό. Είναι χαρακτηριστικό των διανοοουμενίστικων και μικροαστικών κύκλων,  αυτών που θέλουν να βρίσκονται μακριά από την πραγματικότητα, από τις σχέσεις  παραγωγής, που είναι εντελώς αντιφατικά αποφασισμένοι  να δράσουν, να κάνουν τη φωνή τους  να ακουστεί

           Στην τελευταία εικοσαετία, σε μας και την Ευρώπη, η στάση απέναντι στα ναρκωτικά είναι αρκετά αμφίρροπη. Δεν χαρακτηρίζονται πλέον ως μέσο διεύρυνσης της συνείδησης ούτε ως ένδειξη εξέγερσης ενάντια στην κοινωνία. Η χρήση ναρκωτικών  είναι συμπεριφορά του αποτυχημένου, απόδειξη ατομικού ξεπεσμού, ιδίως όταν αποκαλύπτεται. Ουσιαστικά η «in» στάση είναι να αποδοκιμάζει κανείς τα ναρκωτικά, επειδή  όμως τα έχει δοκιμάσει ο ίδιος, μα δεν έφτασε ποτέ μέχρι τα άκρα. Μάλιστα η μορφή του πρεζάκια άλλοτε θεωρείται θύμα όπως ο πολιτικός πρόσφυγας άλλοτε άρρωστος.   Την ίδια στιγμή, εν ονόματι των ανθρώπινων  η ατομικών  δικαιωμάτων η καταστολή προξενεί τρόμο,  ενώ η υποχρεωτική αποτοξίνωση φαίνεται και αυτή βάρβαρη. Έτσι προκύπτουν και οι λεπτές διακρίσεις ανάμεσα σε μεγαλέμπορους, μικροπωλητές και καταναλωτές στις οποίες επιμένουμε. Ποιο θεωρείται  το ιδανικό; Μα να προειδοποιήσουμε τους νέους, να κάνουμε διάλογο μαζί τους, ώστε να συνειδητοποιήσουν  την κατάσταση και να αναλάβουν την ευθύνη. Τελικά καλύτερα να το συζητήσει κανείς, παρά να προσπαθήσει να  το κάνει… να αποτρέψει τη χρήση τους.  Για όλα μια συζήτηση, που  μπορεί και να μην καταλήγει πουθενά.

           Η προοπτική νομιμοποίησης των ναρκωτικών σ’  αυτή τη συγκυρία δεν είναι παρά μια άλλη μορφή ελέγχου, ακριβώς γιατί το κατεστημένο θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει μ’  αυτόν  τον τρόπο, κάνοντάς την άλλο ένα  «καταναλωτικό αγαθό», έναν ακόμα τρόπο εκμετάλλευσης, μιαν άλλη υποχώρηση από τη μεριά του για να κρατήσει φρόνιμο τον κόσμο, δίνοντάς του το … ναρκωτικό του καρότο και όχι μόνο  της ανεργίας το μαστίγιο.

           Το ΚΚΕ στα ναρκωτικά δεν βλέπει παρά ένα μέσο φυγής  που χρησιμοποιεί το σύστημα, που αποκοιμίζει  εκείνα τα τμήματα του πληθυσμού  τα οποία κλείνουν  μέσα τους έναν  άδηλο κίνδυνο κι αναβρασμό.  

           Και σίγουρα το ΚΚΕ δεν έχει λάθος στις αναλύσεις του, όμως στο δια ταύτα κάπου υπερβάλλει. Πρόσκληση στο λαό για ενασχόληση με το θέμα των ναρκωτικών πιο αποφασιστικά, πρόσκληση σε  εκπαιδευτικούς, γονείς,  δικαστικούς λειτουργούς για παρέμβαση,  ανοιχτές επιστολές   κλπ.   

            Και σίγουρα,   σε μια τέτοια συγκυρία, για ένα τόσο πολύπλοκο και σοβαρό ζήτημα δεν μπορεί να μη εγείρει υποψίες για δόλιες σκοπιμότητες το ενδιαφέρον των κυβερνώντων για τα ναρκωτικά, ενώ εξαθλιώνουν την κοινωνία.

         Και σίγουρα, με   κάθε νομοσχέδιο  ή πρόταση  για  δημοψήφισμα, εκλογές κλπ.  θέλουν να δώσουν οι κυβερνώντες την εντύπωση ότι υπάρχει μια πολιτεία που λειτουργεί, ενώ στην πραγματικότητα έχει μετατραπεί σε έναν μηχανισμό διεκπεραίωσης των εντολών από τα κυρίαρχα κέντρα εξουσίας.

          Επομένως,   όλες οι ενέργειες και δράσεις  μας  προς τα κει πρέπει να στρέφονται, εκεί να εστιάζονται.