ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΡΕΤΑΛΙΑ

        Ακόμα  ούτε το λεξιλόγιό μας, ούτε οι αντιλήψεις μας ή οι σκέψεις μας, των περισσότερων από μας, είναι σε θέση να ταξινομήσουμε  τα καινοφανή δεδομένα, αλλά και να ιεραρχήσουμε τα συμφέροντά μας με βάση τις απειλές που εκτοξεύονται πανταχόθεν.  Βιώνουμε δυο χρόνια τώρα μια βαθιά οικονομική κρίση, που πια την νιώθουμε να  επεκτείνεται και σε  ό,τι δείχνει στην ουσία του να είναι και βαθύτατα κοινωνικό, αφού η επιχειρούμενη  αναδιάρθρωση των πλεγμάτων της αγοράς  επιχειρεί να διαμορφώσει  στα μέτρα της και την κοινωνία.

       Και όμως συνεχίζουμε να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, άτομα, ομάδες, τάξεις, να περιχαρακωνόμαστε αμυντικά και εχθρευόμαστε ο ένας τον άλλο. Οι μεν θεωρούμε αντίπαλό μας τους δε, παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι όλοι οι εργαζόμενοι στην πλειοψηφία μας περιθωριοποιούμαστε και ραγδαία υποβαθμιζόμαστε στον κοινωνικό χώρο.

        Στον πολιτικό τομέα σαν άτομα και ομάδες, γιατί λίγοι έχουμε ταξική συνείδηση,  αποστρεφόμαστε θεσμούς και λειτουργίες στο ανώτατο επίπεδο, που απαξιώθηκαν από τους φορείς τους, οι οποίοι πια περισσότερο από ποτέ λειτουργούν αμυντικά προσπαθώντας να περισώσουν  τον κόσμο τους που βυθίζεται. Επιμένοντας να διατηρήσουν τα οφέλη από τα προηγούμενα χρόνια,   χωρίς διάθεση σύγκρουσης,  το ντόπιο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα  αποδέχεται την επιχείρηση  ολοκληρωτικού πνιγμού κάθε αντίστασης, παζαρεύοντας τα προνόμιά της.

         Οι διαδικασίες που ζούμε αυτές τις μέρες είναι πρωτόγνωρες για τα χρόνια της μεταπολίτευσης,  όπου δεν προωθείται πια μόνο μια συναινετική – παθητική διακυβέρνηση, αλλά παγιώνεται η αδιαφάνεια των αποφάσεων, που από αντικείμενο  πολιτικής κι επομένως πολιτικής πάλης, μετατρέπονται σε ζήτημα διεθνών συμβιβασμών,  εντολών και συμφερόντων δήθεν τεχνοκρατικού χαρακτήρα. Οι διαδικασίες που επιβάλλονται από διεθνή κέντρα αποκτούν καθοριστικό χαρακτήρα, χωρίς να είναι θεσμοθετημένες, δηλ.  να υπόκεινται σε πολιτικό και κοινωνικό έλεγχο. Η περίφημη δημοκρατία μπήκε στη γωνία, δεν τις φτάνει ούτε τις αγγίζει, αντίθετα υποτάσσεται σ’ αυτές. 

         Ο βομβαρδισμός μας από τα μέσα ενημέρωσης και το πολιτικό σύστημα, με τις περίφημες αγορές και τις αποφάσεις των εταίρων δανειστών μας, αποβλέπουν στο να νιώσουμε αντικείμενα ενός μηχανισμού περίπλοκου, γιγαντιαίου και δεδομένου, που δεν κατανοούμε ούτε ορίζουμε και φυσικά και δεν ελέγχουμε κι επομένως στην δύσκολη φάση χρειαζόμαστε τους τεχνοκράτες η κάθε είδους ειδικούς κι... αδιάφθορους,  οι οποίοι θα μας σώσουν με τη βοήθεια  των πολιτικών,  οι οποίοι  παζαρεύουν  ακόμα την όποια εξουσία τους. Ακόμα όμως χρειάζονται, γιατί  προωθούν τον ολοκληρωτισμό της συναίνεσης, που προσπαθούν να της δώσουν και θεσμικό χαρακτήρα,  αποβλέποντας   στην εξάλειψη κάθε στοιχείου δημοκρατικής ανοχής και παρέχοντας με τη σύμπραξη των δυο κομμάτων εξουσίας  και μια ισχυρή πολιτικοϊδεολογική κάλυψη και μια νομιμοφάνεια.

        Οι παρατεινόμενες  πολυήμερες συζητήσεις για τη δημιουργία νέας κυβέρνησης διαμορφώνει προς τα έξω κατάσταση στα όρια  της κωμωδίας και  προετοιμάζει την επόμενη τελική φάση, η οποία  δεν θα χρειάζεται την αρωγή πολιτικών η θεσμοποιημένων οργάνων. Οι πολιτικοί παζαρεύουν μέχρι τέλους.

       Το ένα μετά το άλλο τα ντόπια πολιτικά συστήματα κάθε χώρας της Ευρώπης  υπακούουν,(έγγραφες διαβεβαιώσεις που ακυρώνουν εκλογικές επιλογές), στους μηχανισμούς που εκπροσωπούνται με ό,τι καλείται Ευρωπαϊκή Ενωση, παρακάμπτοντας θεσμούς και πιστεύοντας πως παίρνουν ως αντάλλαγμα τη θαλπωρή της προστασίας της.

        Αυτή την βδομάδα η λαϊκή αντίδραση μπήκε στο περιθώριο και μεγάλο  τμήμα του πληθυσμού αναζητεί  ακόμα και  τη λύση στην τηλεόραση.

       Και η Αριστερά;  Νεφελώδεις διακηρύξεις,  εμμονές και λεκτική επαναστατικότητα σ'  ένα μεγάλο κομμάτι της. Το ΚΚΕ πάλι,  μέχρι τώρα με τις επαναστατικές ασκήσεις  επί χάρτου και την  προετοιμασία του πολιτικοϊδεολογικού εδάφους, επί λεκτικού επιπέδου, για προσχώρηση της Ελλάδας, εν καιρώ, στον κομμουνισμό δεν έβαζε άμεσα και εμπράκτως το αίτημα του κοινωνικού μετασχηματισμού και της αντίστασης στις επιλογές του καπιταλισμού. Καιρός να το κάνει, χωρίς αβεβαιότητες και αμηχανίες.  Αν θέλει την πρωτοπορία και ηγεμονία στον αριστερό χώρο το ΚΚΕ πρέπει να τολμήσει ρήξεις, πριν του της επιβάλλουν και όχι μόνο από κάτω. Περιμένοντας να γενικευτούν οι αντιστάσεις χωρίς δική του συμμετοχή υπάρχει κίνδυνος η ώρα της Αριστεράς να προσπεράσει για πάντα. Η μάχη δεν μπορεί να εξατμίζεται  σε αόριστες θεωρητικολογίες.