Ο υπουργός των Οικονομικών Βενιζέλος, με την ίδια σιγουριά που χαρακτήριζε την ευρωπαϊκή συμφωνία του Ιουλίου «παράθυρο ευκαιρίας», προχθές, σε ρόλο πρωθυπουργού, με αυτάρεσκη αλαζονεία και σιγουριά διαβεβαίωνε ότι οι «διαρθρωτικές αλλαγές δεν μας επιβάλλονται από τα έξω , είναι εσωτερική, υπαρξιακή ανάγκη της χώρας», για να πείσει για την αυτονομία των πολιτικών του ενεργειών και την αναγκαιότητά τους.
Ο υπουργός Υγείας Α. Λοβέρδος μια ημέρα μετά δηλώνει “ότι το ένα εκατομμύριο δημοσίων υπαλλήλων που ταλαιπωρούν 10 εκατομμύρια πολίτες, με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος, μας έφτασαν εδώ που μας έφτασαν”, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, για να προετοιμάσει, δικαιολογώντας τες, τις επόμενες ενέργειες της κυβέρνησης εναντίον των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα
Στους πολιτικούς-κομματικούς μηχανισμούς λοιπόν κυκλοφορίας ιδεών και επιχειρημάτων, για δικαιολόγηση των πολιτικών επιλογών, προστίθενται και τα αυθαίρετα επιχειρήματα, πολλές φορές και συκοφαντικά, που με κυνισμό, ο οποίος βαφτίζεται θάρρος, επαναλαμβάνουν στελέχη του πολιτικού συστήματος.
Οι περισσότεροι απ’ αυτούς φαίνεται να δείχνουν μια αλαζονεία, μια θεληματική στενότητα αντιλήψεων στην απόπειρά τους να δικαιολογούν την υπαγορευμένη από τα κυρίαρχα οικονομικά κέντρα δράση τους, η οποία πιστεύουν ότι θα τους διασφαλίσει τη δύναμη και την εξουσία που τώρα κατέχουν.
Κακοποιούν την αλήθεια πάνω στο τεράστιο θέμα του κρατικού τομέα, της σύνθεσης, της δραστηριότητας του και των σχέσεων που διατηρούν μαζί του πολιτικές δυνάμεις, επιχειρήσεις, οργανισμοί και πολίτες, για να δικαιολογήσουν τις οικονομικοπολιτικές επιλογές τους. Χρησιμοποιούν το κράτος για να αποκτήσουν κύρος και δύναμη απέναντι στους πολίτες, θεωρώντας το "ξεχωριστό από τις σχέσεις παραγωγής και αναπαραγωγής που βρίσκονται μέσα του και αναπαράγονται στην ουσία τους" και αποσιωπώντας τον ταξικό χαρακτήρα του.
Πάντοτε, μεταπολεμικά, ο κρατικός και δημόσιος τομέας χρησιμοποιήθηκε για να τρέφει όχι μόνο τους υπαλλήλους του αλλά ακόμα, και κυρίως, ευρύτατα στρώματα της κυρίαρχης αστικής τάξης. Το κράτος χρησιμοποιήθηκε από τους νικητές του εμφυλίου για να επιβάλλουν και εδραιώσουν την εξουσία τους, το κράτος χρησιμοποιήθηκε μετά τη μεταπολίτευση για πεδίο ανανέωσης της μικροαστικής τάξης. Και τώρα, οι ισορροπίες, που οι ίδιοι οι κυβερνώντες είχαν επιτύχει, αποκαλύφτηκε ξαφνικά ότι το οδήγησαν σε προϊούσα παράλυση και ότι ο μηχανισμός αυτός είναι ανεξέλεγκτος εξαιτίας των υπαλλήλων του και μόνο αυτών. Χρησιμοποιώντας λοιπόν οι κυβερνώντες πάλι την κρατική εξουσία στρέφονται εναντίον τους για να πετύχουν τη συρρίκνωσή του.
Ουδέποτε στη μεταπολεμική μας ιστορία υπήρξε τόσο μεγάλη σε μέγεθος και σε έκταση μεταφορά δημοσίου και κοινωνικού πλούτου σε ιδιωτικούς φορείς. Ουδέποτε το κράτος υπέστη τέτοια αποψίλωση και απογύμνωση της ισχύος και του κύρους του. Μετά το μνημόνιο, με συμφωνία των εκπροσώπων μας, όλα τα κέντρα λήψης αποφάσεων μετατοπίστηκαν de facto από το κράτος σε ανέλεγκτους από αυτό φορείς. Ολόκληρη η οικονομία της χώρας έχει μετασχηματιστεί σε πολυεθνική επιχείρηση. Η δράση του κράτους φαίνεται πια να εντοπίζεται στην άσκηση της καταπίεσης ή απαγόρευσης και στην εγχάραξη της ιδεολογικής νομιμοποίησης.
Συνεχίζουν βέβαια οι κυβερνώντες, όπως κάνουν συστηματικά τα τελευταία χρόνια, να κατηγορούν τη μεγάλη μάζα του λαού για τις δικές τους οικονομικές επιλογές που εφαρμόστηκαν. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση θεσμοθέτησε την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, επιτάχυνε την κινητικότητα και αποδοτικότητα του διεθνούς κεφαλαίου, τον έλεγχο των αγορών. Στα δικά της πλαίσια λειτουργίας έγινε από τους εγχώριους κυβερνώντες η μετατόπιση της οικονομίας μας από την παραγωγική σφαίρα στη σφαίρα των υπηρεσιών. Και τώρα μας εγκαλούν για τα αποτελέσματα των επιλογών τους.
Αν θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες στους εργαζόμενους θα είναι επειδή παραπλανήθηκαν από τις υποσχέσεις για ευμάρεια και αδιαφόρησαν για τη βαθμιαία προσχώρησή τους στα επιβεβλημένα από την άρχουσα τάξη πρότυπα, αρνούμενοι πολλές φορές κάθε αγωνιστική προοπτική
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου