ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

      Ολόκληρη η χώρα βρίσκεται παγιδευμένη σε εκβιαστικά διλήμματα και απειλές από  αυτό το κόμμα που η  αποθεωτική του νίκη στις εκλογές του ’81 επιτεύχθηκε με την υπόσχεση της Αλλαγής.   

       Τα ιδεολογικά και  κοινωνικά στηρίγματα του ΠΑΣΟΚ, από τότε που ιδρύθηκε, ήταν ο λαϊκισμός και οι μικροαστοί αντίστοιχα. Με επιδεξιότητα  κατάφερε να μπερδέψει  το λαϊκισμό με τη λαϊκότητα και τους μικροαστούς με το λαό γενικά. Έτσι κέρδισε την εμπιστοσύνη και υποστήριξη  της  μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου, που έβλεπε  να ασκείται πολιτική, ιδιαίτερα στην πρώτη τετραετία της διακυβέρνησής του ΠΑΣΟΚ, στην ορατή κλίμακα των δικών του προβλημάτων που τον αφορούσαν άμεσα.

        Το ΠΑΣΟΚ οικειοποιήθηκε  το αίτημα της αριστεράς για  κοινωνικό  μετασχηματισμό,   που ήταν έστω και ονομαστικά, αίτημα και της κοινωνίας και συνθηματολογώντας εναντίον των  μονοπωλίων που φόβιζαν τους μικρομεσαίους  και εναντίον των  εξωτερικών  επεμβάσεων, κατήγαγε το 1981 λαμπρά νίκη.

        Αφού λοιπόν το ΠΑΣΟΚ στέριωσε και έκανε αποδεκτό σ’ αυτήν την πρώτη τετραετία κοινωνικά το πολιτικό του καθεστώς ( π.χ. έλεγχο του συνδικαλισμού)  σ΄ όλα τα υπόλοιπα χρόνια διακυβέρνησης του, κατάφερε να το χρησιμοποιήσει για επιβολή των επιλογών του,  χωρίς βεβαίως  να έχει καμιά πρόθεση να επέμβει στη δομή της οικονομίας, στις σχέσεις παραγωγής. Δεν έκανε ποτέ τα κρίσιμα βήματα για εφαρμογή των υποσχέσεών του που θα προσέδιδαν  μια μονιμότερη συνέπεια στην πολιτική που ευαγγελιζόταν ( π.χ. έξοδος από την τότε ΕΟΚ).

        Στην πραγματικότητα, το μέλλον που υποσχόταν τόσο  η Νέα Δημοκρατία όσο και το ΠΑΣΟΚ ήταν το ίδιο, άρα λίγο ή πολύ και η πολιτική τους θα ήταν ανάλογη. Το ΠΑΣΟΚ εγκαταλείποντας βαθμιαία και με μαεστρία τη συνθηματολογία της αλλαγής, κατάφερε να διαγράψει και μέσα από την κοινωνία κάθε προοπτική μετασχηματισμού της. Κυρίαρχη προοπτική έγινε ο φιλελευθερισμός με όλες τις εκδοχές του, και η κοινωνία εσωτερίκευσε και  αποδέχτηκε  ότι μόνη κυρίαρχη προοπτική είναι ο  καπιταλισμός

     Η αριστερά, κομμουνιστική  ή ανανεωτική,  στα πρώτα χρόνια διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ  παγιδεύτηκε  η αποκοιμήθηκε από τη συνθηματολογία του και σε πολλά το στήριξε (αναγνώριση εθνικής αντίστασης κλπ). Αυτή η στήριξη ή συμπόρευση  κόντεψε να τη διαλύσει ως αυτόνομη πολιτική δύναμη, με αποκορύφωμα   ’89.

       Από το 1985 και μετά έχουμε την στροφή του ΠΑΣΟΚ με τα σταθεροποιητικά προγράμματά του. Οι  ιδεολογίες και οι ιδεολόγοι, όσοι υπήρχαν, υποχώρησαν, τα πανανθρώπινα  οράματα τέλειωσαν και όσοι ασκούσαν πια μικροεξουσία  άρχισαν περισσότερο να φροντίζουν για το…. ατομικό τους όραμα, του πλουτισμού τους η αύξησης της πολιτικής  δύναμής τους.

          Και φτάσαμε στα χρόνια του μνημονίου, το οποίο  υπογράφτηκε  από το ίδιο κόμμα που ευαγγελιζόταν το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Τώρα, ο υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, Ε. Βενιζέλος,  με την αδηφάγο φιλοδοξία του, ελπίζοντας ίσως να αξιωθεί μια δόξα του επιπέδου του Τσώρτσιλ,  επαναλαμβάνει τα λόγια του για «αίμα και δάκρυα» για να μας πείσει για την κρισιμότητα των καταστάσεων. Κι ενώ οι κυβερνώντες του ΠΑΣΟΚ υποσχέθηκαν διαφάνεια και δημοκρατία μετέρχονται  όλα τα  εκφοβιστικά  μέσα για εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου, κι ενώ  υποσχέθηκαν, (συνεχίζοντας να δίνουν ακόμα την ίδια υπόσχεση, 37 χρόνια τώρα)  σοσιαλισμό ταυτίζονται  με τον πιο άγριο καπιταλισμό. Και πάλι μεγάλα κοινωνικά στρώματα παγιδεύονται…

       Το πιο ανησυχητικό όμως είναι ότι  ο  τρόπος άσκησης της πολιτικής από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όλο και περισσότερο  δείχνει να ταυτίζεται με φαινόμενα των ολοκληρωτικών καθεστώτων  του μεσοπολέμου. Οι κοινωνικές τους ρίζες και η λαϊκή τους απήχηση στα μικροαστικά στρώματα της κοινωνίας,  η ιδεολογία τους που έχει κάποια αριστερή ή σοσιαλίζουσα καταγωγή, η υπογράμμιση της ικανότητάς τους για εξασφάλιση της τάξης που απειλείται από δυνάμεις που  αντιστρατεύονται στην πολιτική τους, ο εκφοβισμός μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, η συμπόρευση σε ουσιαστικές επιλογές με ακροδεξιά κόμματα (π.χ. στήριξη του ΠΑΣΟΚ από το ΛΑΟΣ στη ψήφιση του μνημονίου), είναι ομοιότητες  οι οποίες θα πρέπει να μας κρατούν σε εγρήγορση για την αποφυγή εφιαλτικών καταστάσεων, που θα εξασφαλίζουν μόνο   την οικονομική και πολιτική  κυριαρχία του  μεγάλου κεφαλαίου. 

        Βέβαια, στις μέρες μας δεν έχουμε την ανατροπή του κοινοβουλευτισμού, γιατί απλώς με κάποιες παρεκκλίσεις ή νοθεύσεις του,  με τη συνεπικουρία των μέσων ενημέρωσης, δηλ. με την ιδεολογική χειραγώγηση της κοινωνίας, μπορούν να επιτύχουν οι κυβερνώντες τα ίδια αποτελέσματα που παλιότερα θα χρειαζόταν ίσως και τη χρήση βίας.

        Με μια κοινωνία όμως που δείχνει να βρίσκεται σε τέλμα, σχεδόν παράλυτη από το φόβο, δίνονται  πολλά περιθώρια  στους κυβερνώντες να επιδεικνύουν την αλαζονεία τους και την έπαρσή τους και να απειλούν την κοινωνία με αφωνία και  απαγόρευση  της έκφρασης όποιας αντίδρασης… για το καλό της χώρας

       «..Ο καθένας που λέει το ο,τιδήποτε - πολιτικός, δημοσιογράφος, αναλυτής, επιχειρηματίας, ακαδημαϊκός- πρέπει να έχει συνείδηση ότι αυτά που λέει μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα κατά της χώρας…

..Αν, λοιπόν, έρθει η Τρόικα και πει «λόγω του κλίματος, των δηλώσεων και των απειλών, εγώ πρέπει να κάνω μειωμένο υπολογισμό απόδοσης», θα πρέπει εμείς να έρθουμε και να πάρουμε πρόσθετα μέτρα. Άρα, αυτή η δημόσια συζήτηση, όταν διεξάγεται με επιπόλαιο και ανεύθυνο τρόπο, στην πραγματικότητα μας εμποδίζει να εφαρμόσουμε ένα οργανωμένο και δίκαιο μέτρο και επιβάλλει μέτρα, τα οποία είναι εκβιαστικού χαρακτήρα. Και αυτό το προκαλούμε μόνοι μας και υπονομεύουμε και μόνοι μας την αξιοπιστία της χώρας διεθνώς. Αυτό κάνουμε…»

        Με τις δηλώσεις  αυτές του  υπουργού Οικονομικών Ε.  Βενιζέλου  στις 18 Σεπτεμβρίου,  μετά την έκτακτη κυβερνητική σύσκεψη, επισήμως και ξεκάθαρα ο κυβερνητικός λόγος οικειοποιείται τις μεθόδους προπαγάνδας αυταρχικών καθεστώτων για να κατασκευάσει τους τρομοκρατικούς μύθους που έχουν ως λειτουργία την  αναντίρρητη  αποδοχή από  τους εργαζόμενους των αποφάσεων κυβέρνησης –τρόικας.