ΤΟ ΠΑΣΟΚ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ

          Στην Ελλάδα, που η οικονομική κρίση  δεν μοιάζει πια με μια προσωρινή διακοπή της  ανάπτυξης, αλλά με απόδειξη οικονομικής κατάρρευσης, γίνεται ολοένα και δυσκολότερο η άρχουσα τάξη να διαχειριστεί την οικονομική και κοινωνική ρευστότητα.

           Η κυβέρνηση, από τον πρωθυπουργό μέχρι και τον βουλευτή του κόμματος χρησιμοποιεί τη  δημαγωγία, που, μεταμφιέζοντας σε ελκυστική δύναμη  την  κοινωνική σταθερότητα, αντιστρέφοντας τη σημασία εννοιών ιστορικά φορτισμένων, όπως η κοινωνική δικαιοσύνη, για να δικαιολογήσει περικοπές μισθών σε υψηλά κλιμάκια,  επιστρατεύοντας ιδεολογικά εργαλεία που θεωρούσε ξεπερασμένα όπως έθνος και πατριωτισμός,  χρησιμοποιώντας συνεχείς απειλές  για καταβαράθρωσή μας σε περίπτωση απροθυμίας των "εταίρων" για καταβολή της δόσης του δανείου, προσπαθεί να παγιδεύσει τους κομματικούς της οπαδούς πρώτα και όσο το δυνατό μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού.

            Στην αρχή της θητείας της η κυβέρνηση είχε αρωγό  σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ και της άρχουσας  εγχώριας τάξης, που  ενίσχυσαν τις αποφάσεις για υπαγωγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης,  που συκοφάντησαν τις όποιες αντιδράσεις ή αντιρρήσεις, που εξευτέλισαν σχεδόν το σύνολο του λαού  κατηγορώντας το για κάθε αποτυχία του συστήματος και έδιναν την εικόνα συνοχής σ’ όλο το μπλογκ εξουσίας.  Όσο όμως περισσότερο  τα  οικονομικά μέτρα προκαλούν μια γενική παράλυση της οικονομικής ζωής και η κυβέρνηση χάνει κάθε  ικανότητα πρωτοβουλίας, ακόμα  και στα πιο ασήμαντα, με αποτέλεσμα η άρχουσα τάξη να φοβάται ότι μπορεί να απειληθούν οι βασικές αρχές στις οποίες στηρίζεται το σύστημα, τόσο πιέζει για γρήγορη εφαρμογή των αντιλαϊκών αποφάσεων και δείχνει  ότι είναι έτοιμη να  προσχωρήσει  ακόμα πιο γρήγορα στις γραμμές των πιο αντιδραστικών επιλογών που θα  εμφανιστούν να υπερασπίζονται το υπάρχον σύστημα. Αρχίζει να στρέφεται εναντίον του ΠΑΣΟΚ βλέποντας ότι εξάντλησε πια τις δυνατότητές του για έλεγχο των εργαζομένων.

          Από την άλλη, στους εργαζόμενους, ακόμα και ο κόσμος των «βολεμένων» δημοσίων υπαλλήλων, νιώθοντας  ανασφαλής πια και με περιορισμένη την οικονομική του δυνατότητα, δεν μπορεί να συνεχίζει να χρησιμοποιείται για δικαιολόγηση των επιβαλλομένων οικονομικών μέτρων στα οποία νιώθει ο καθένας ότι αδιακρίτως  μπορεί οποιαδήποτε στιγμή να πέσει θύμα τους. Εξάλλου, περιορίζονται, αν δεν εξαφανίζονται, τα οικονομικά κίνητρα που είναι πρόθυμοι να παράσχουν και στον ιδιωτικό τομέα.

         Οι ίδιοι οι υπουργοί δεν είναι πια και πολύ σίγουροι γι’ αυτό που κάνουν, του υπουργού Οικονομικών μη εξαιρουμένου με τις παλινωδίες του,  και θα τους είναι δύσκολο πια να επιδείξουν την έπαρση του υπουργού Υγείας Λοβέρδου που σχεδόν ήταν βέβαιος για  την απόγνωση του κόσμου αν εγκατέλειπαν την διακυβέρνηση(συνέντευξη στη «Realnews» τον Ιούλιο)

         Όταν όμως πια οι υποσχέσεις που δίνονταν για οικονομικά κίνητρα βελτίωσης της κοινωνικής θέσης είναι πια ανύπαρκτες, όταν η ανασφάλεια γενικεύεται, οι κυβερνώντες ποιον πραγματικά αποτελεσματικό γενικό μηχανισμό για διατήρηση της τάξης πέρα από το φόβο μπορεί να κινητοποιήσουν;

        Τα ιδεολογικά εργαλεία που χρησιμοποιούνται έχουν εξαντληθεί και απαξιωθεί από τους ίδιους. Ποιο πατριωτικό αίσθημα να ενεργοποιήσουν, όταν πρωθυπουργός και υπουργός της χώρας δεν τολμούν όχι μόνο να εκφράσουν τη γνώμη τους  στους εταίρους, αλλά αυτοϋπονομεύουν την αξιοπιστία τους  και ευτελίζουν τη χώρα που εκπροσωπούν με τις έγγραφες διαβεβαιώσεις που ασυζητητί υπογράφουν; Σε ποιο ευρωπαϊκό όραμα να προσβλέπουν οι εργαζόμενοι όταν η συμπεριφορά των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων ταυτίζεται μ’ αυτή των τοκογλύφων;

         Είναι αλήθεια ότι διαποτιστήκαμε, σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων,  από τις αξίες  και τα πρότυπα συμπεριφοράς της κυρίαρχης  τάξης και αποκτήσαμε κοινή συνείδηση από έναν κοινό τρόπο ζωής  και έναν κοινό τρόπο σκέψης, ενώ συγχρόνως χάσαμε  πολλές από τις ιδιότητες  εκείνες, χωρίς τις οποίες ο αυτοσεβασμός μας θα είναι ανέφικτος και η συλλογική οργανωμένη πάλη αδύνατη, όπως  η αυτοθυσία, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη κλπ

        Θεωρούσαμε ότι η  οικονομική κατωτερότητα ήταν δείκτης της ταξικής κατωτερότητας. Το σύστημα μας επέτρεψε στον καιρό της ευμάρειας  να αποκτήσουμε χρήματα ώστε να χαρίσουμε στους εαυτούς μας, για μια σύντομη στιγμή, τις απολαύσεις  που η κυρίαρχη τάξη θεωρούσε  δικό της δικαίωμα. Με την οικονομική κρίση όμως  η προοπτική για βελτίωση του επιπέδου ζωής μας  έπαψε να είναι κίνητρο για υπεράσπιση του συστήματος και μόνο ο φόβος μένει για να συγκρατεί τον κοινωνικό ιστό.

       Φόβος όμως υπάρχει  όχι μόνο από την πλευρά των εργαζομένων αλλά και  από το  ίδιο το σύστημα εξουσίας.  Η εξαθλίωση  των φτωχών εργαζομένων τρέφει τις διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις που πάντα υπάρχει ο φόβος να γυρίσουν σε εξεγέρσεις. Το ΠΑΣΟΚ με τον εκτεταμένο έλεγχο των συνδικάτων ήταν μια εγγύηση για  την άρχουσα τάξη  της διασφάλισης της κοινωνικής τάξης.   Γιατί   φυσικά και προτιμούν  οι κυβερνώντες, εγχώριοι και ευρωπαϊκοί, τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις και τους διπλωματικούς χειρισμούς από τη σύγκρουση, παρόλο που συνεχώς χρησιμοποιούν πολεμική ορολογία. Ακόμα όμως δεν φοβούνται μια εξέγερση γι’ αυτό συνεχίζουν να προτιμούν  να έχουν περισσότερα κέρδη παρά να είναι πρόθυμοι να δεχτούν παραχωρήσεις, γιατί αυτάρεσκα κι ίσως ανόητα πιστεύουν ότι μπορούν να ελέγξουν την κατάσταση.

        Άλλωστε,  οι μάζες των εξαθλιωμένων που δημιουργούν τα ανανεωνόμενα οικονομικά μέτρα δεν έχουν φτάσει σ’  εκείνο το σημείο  που θα είναι αρκετά δυνατές ώστε να κάνουν  την προοπτική της κοινωνικής εξέγερσης να φαίνεται χειροπιαστή και απειλητική, αλλά  προς  το παρόν φαίνονται αρκετά  αδύναμες για να πετύχουν κάτι περισσότερο από το να τρομάξουν.  Ακόμα και το ΠΑΣΟΚ που εκμεταλλευόμενο την ιστορία του και την εμπειρία του θεωρούσε ότι  είχε το πλεονέκτημα   της ικανότητας χειραγώγησης των διαμαρτυριών, δείχνει αδυναμία να προβλέψει τις μελλοντικές αντιδράσεις  του κόσμου. Ισως γι’ αυτό το εγχώριο κατεστημένο προετοιμάζει μεθοδικά τη διαδοχή του, πριν το σύνολο των εργαζομένων στοιχηθεί οργανωμένα εναντίον του

     Στην Ελλάδα, ο Δεκέμβρης του 2008 αυτό που άφησε  είναι ο φόβος της επανάληψής του. Όλες οι δημοσκοπήσεις και οι συζητήσεις  για εκλογές θέλουν να εστιάζουν,  και επιμένουν, στην αντιπαλότητα ανάμεσα στα δυο κόμματα εξουσίας και το πολύ να επεκτείνονται και στο υπόλοιπο φάσμα του πολιτικού κατεστημένου.  Αυτό  όμως που φοβούνται στην πραγματικότητα είναι ότι η βασική  αναμέτρηση  δεν θα είναι πια ανάμεσα στα  δυο κόμματα εξουσίας και ίσως ούτε ανάμεσα σ’ αυτά  και τις αριστερές δυνάμεις αλλά ανάμεσα στην κοινωνική τάξη και την εξέγερση.