Στο ρ/σ FLASH ο πρώην υφυπουργός Γεώργιος Ντόλιος, με περιφρονητική διάθεση για το σύνολο των εργαζομένων, προσπάθησε να δικαιολογήσει την επιβολή φόρου στα ακίνητα με αφελή επιχειρήματα η προβληματισμούς, όπως η εμμέσως εκφραζόμενη υποψία του για τον τρόπο που αποκτήθηκαν αυτά τα ακίνητα ή η αυθαίρετη διαπίστωσή του ότι οι μισοί έλληνες είναι εισοδηματίες και οι άλλοι μισοί ασκούν κάποιο από τα κλειστά επαγγέλματα.
Δεν είναι η πρώτη φορά που στελέχη του ΠΑΣΟΚ διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, χωρίς αιδώ και λογική, για να δικαιολογήσουν τις πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησής τους, ούτε και αυτό συμβαίνει μόνο τώρα. Η ειδοποιός όμως διαφορά από παρόμοιες συμπεριφορές, ανεξαρτήτως του κόμματος που ήταν στην εξουσία, είναι η συντονισμένη προσπάθεια που γίνεται απαξίωσης και συκοφάντησης του συνόλου των εργαζομένων. Και βέβαια είναι κοινωνιολογικά ενδιαφέρον η επισήμανση της κοινωνικής προέλευσης όλων αυτών των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που σχεδόν με μένος καταφέρονται εναντίον του συνόλου των εργαζομένων. Η μικροαστική προέλευση των περισσότερων (ο συγκεκριμένος υφυπουργός στο βιογραφικό του δηλώνει αγροτικής καταγωγής) τείνει να επιβεβαιώσει την αντίληψη για τον ασταθή ρόλο της μικροαστικής τάξης στις καπιταλιστικές κοινωνίες.
Μετά τον εμφύλιο η υποταγή μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού στην κυριαρχία του μπλοκ εξουσίας που επικράτησε, οργανώθηκε από το κράτος, που, πέρα από τα αποτελέσματα που παρήγαγε σε επίπεδο ιδεολογίας, αποτελούσε και το χώρο που διαμορφώνονταν οι υλικοί όροι αυτής της υποταγής. Ήταν το κράτος που εκφόβιζε και είχε το δικαίωμα ακόμα και της εξόντωσης των ανυπότακτων. Ήταν το κράτος που μπορούσε να προωθεί τη συναίνεση, έχοντας πρώτα καταφέρει τη συντηρητικοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού.
Ένας παράγοντας που συνετέλεσε στη συντηρητικοποίηση, στην οποία στηριζόταν η συναίνεση, ήταν και ο τρόπος που καρπώνονταν κέρδη από τη γη η μικρή ιδιοκτησία. Αναπτύχθηκαν μηχανισμοί παραγωγής μεγάλου ποσοστού κέρδους από τη γη που ανακατανεμόταν στο εσωτερικό πλατιών μικρομεσαίων στρωμάτων και αποτελούσε βασικό στοιχείο της κοινωνικής τους συγκρότησης. Οι μηχανισμοί αυτοί εκδηλώνονταν κυρίως με την κατάτμηση της γης σε πολύ μικρές μερίδες, την οικοπεδοποίηση της και την εντατική εκμετάλλευση που γινόταν, και γίνεται, συνήθως με τους μεγάλους συντελεστές δόμησης και τη μέθοδο της αντιπαροχής.
Όταν στη δεκαετία του ΄60 ο Καραμανλής και με την αντιπαροχή συνέβαλε στη δημιουργία μιας πλατιάς μάζας μικροαστών, ήλπιζε ότι ο στενός πολιτικός ορίζοντας της μικροαστικής τάξης και ο πόθος της για πλουτισμό, σε συνδυασμό με τις επικρατούσες πολιτικές συνθήκες θα εξασφάλιζαν στο κόμμα του μια σταθερή πελατεία και το κυριότερο, θα εδραιώνονταν οι υλικοί όροι για υποταγή τους στην κυρίαρχη εξουσία.
Μετά τη μεταπολίτευση το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιώντας ως ιδεολογικό όχημα αριστερή φρασεολογία, κερδίζοντας οπαδούς από τους περιθωριοποιημένους της προχουντικής κοινωνίας διεύρυνε τη μάζα των μικροαστών διανοίγοντας πολλές ατραπούς για πρόσβασή τους σε απεικάσματα εξουσίας.
Έτσι, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, με την επικράτηση της μικροαστικής νοοτροπίας στην ελληνική κοινωνία, που η άρχουσα τάξη ενίσχυε, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας επιδίωκε και ποθούσε να διεισδύσει στην προνομιούχα μειοψηφία, πράγμα που καθόρισε την ουσιαστική στροφή στη συντηρητικοποίηση σχεδόν του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας, όχι με κριτήρια αστικής ηθικής αλλά κοινωνικής πρακτικής, και την κυριαρχία του ατομικισμού.
Στον καιρό της ευμάρειας οι κυβερνώντες και των δυο κομμάτων εξουσίας ευνοούν, κολακεύουν και υποτάσσονται πρακτικά στις επιταγές του μικρομεσαίου νοικοκύρη, αφού και η πλειοψηφία αυτών που κατέχουν κυβερνητικές θέσεις προέρχονται από τις τάξεις τους. Οσο καιρό η πίττα είναι αρκετή για όλους, οι μικροαστοί στους οποίους δόθηκαν κυβερνητικές θέσεις μπορούν να εκδηλώνουν εμπράκτως τη συμπαράταξή τους με τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας της τάξης από την οποία προέρχονται.
Στον καιρό όμως του μνημονίου, η μικροαστική νοοτροπία κυριαρχεί σε όλους τους μικροαστούς της εξουσίας. Η συντηρητικότητά τους, ο ατομικισμός τους, το ανομολόγητο σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στους «γεννημένους» αστούς, τους κάνει να ενδίδουν εύκολα στη πιο αντιδραστική δημαγωγία και να εμφανίζονται «βασιλικότεροι του βασιλέως», θεωρώντας ότι μ΄ αυτή τη συμπεριφορά εξασφαλίζουν τα διαπιστευτήρια για την … άλλη πλευρά, της άρχουσας τάξης.
Οι οικονομικοκοινωνικές συνθήκες της ζωής τους έθεσαν και σ’ αυτούς τη σφραγίδα τους στην ψυχολογία και την ιδεολογία τους. Αιωρούνται μεταξύ της μιας και της άλλης πλευράς. Προς τους εργαζόμενους επιμένουν να επικαλούνται εθνικό συμφέρον, μια …ιδιάζουσα δικαιοσύνη και προοδευτικότητα, καλλιέργεια ενοχής κλπ. για να δικαιολογήσουν τον τρόπο άσκησης της εξουσίας. Προς εκπροσώπους των πολιτικοκοινωνικών κέντρων της Ευρώπης ασκούν την ευλυγισία της ραχοκοκαλιάς τους.
Οι αυταπάτες τους και οι αδυναμίες τους αντανακλούν τις δικές μας, μόνο που αυτοί ακόμα νομίζουν ότι ανήκουν στην … κυρίαρχη τάξη. Εμείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου