Συνεχίζουμε να ζούμε σε μια σύγχυση που πια σχεδόν αγγίζει το χάος και μάλιστα μέσα από μια διαδικασία που με δυσκολία καταλαβαίνουμε. Είναι πολύ δύσκολο να αντιληφτούμε τις νέες καταστάσεις στις οποίες καλούμαστε να επιβιώσουμε. Στους νέους μας, παιδιά ενός τρομακτικού κόσμου, που το μέλλον τους δεν μπορεί να προβλεφτεί, οι κυβερνώντες το μόνο που προσφέρουν είναι έλεγχος, τρόμος και «ελπίδα» για μετανάστευση, αντί για την κατάκτηση της ευτυχίας και επιτυχίας, που υπόσχονταν μέχρι πριν λίγα χρόνια. Οι πολιτικοί μας ψεύδονται μέρα με τη μέρα, εμείς καταπίνουμε τα ψέματα των ηγετών μας από φόβο, δειλία κι αδράνεια.
Οι μικρομεσαίοι αστοί στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου δίνοντας την εντύπωση ότι τους ενδιαφέρει μόνο να γλυτώσουν οι ίδιοι προσωπικά. Διατηρούν ακόμα την ελπίδα για σταθεροποίηση ή σωτηρία της οικονομίας και αυτός μοιάζει ότι είναι ο μοναδικός σκοπός τους. Αναλώνονται στις περιπτωσιολογίες και ηθικολογίες.
Οι άνθρωποι του μεροκάματου, η εργατική τάξη που μεταμορφώνεται συνέχεια όχι μόνο πια από τα μεταναστευτικά κύματα των παρελθόντων ετών, αλλά και τους άνεργους μικροαστούς που πληθαίνουν, ακόμα βρίσκονται στη σιωπή και το μισοσκόταδο.
Η χώρα σμπαραλιάζεται, οι κάτοικοί της εξευτελίζονται εν ονόματι της σωτηρίας της. Ο καπιταλισμός ταυτίζεται με καταστάσεις κοινωνικοοικονομικού πολέμου μέχρις εσχάτων και το κέρδος πια παίρνει τη μορφή κλοπής. Αυτοί που έχουν μπουχτίσει από τα πλούτη, έχουν πλουτίσει από τους πόνους των εργαζομένων και από τις αγωνίες τους ετοιμάζονται να ολοκληρώσουν τα εγκλήματά τους, για να εξασφαλίσουν κέρδη και δύναμη. Όσο οι προσπάθειές τους αποτυχαίνουν τόσο περισσότερο σκληραίνουν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στις ζωές των ανθρώπων και ποτέ δεν τους λείπουν οι σοφιστείες για να μας καθησυχάζουν: η σωτηρία του ευρώ, τα ιερά δικαιώματα του «επιχειρείν», ο νόμιμος αγώνας για περισσότερο κέρδος, τα ύψιστα συμφέροντα της Προόδου, αυτού του μυθικού τέρατος, αυτού του συζητήσιμου καλύτερου που οι κρατούντες του θυσιάζουν το καλό, το καλό των άλλων.
Οι ντόπιοι κυβερνώντες προσπαθούν τις δέσμες οικονομικών μέτρων που τους επιβάλλονται, για να εφαρμόσουν, να τις εμφανίζουν με αξιώσεις μεσσιανικής ιδεολογίας, όπου ευρωπαϊκή ένωση και Δ.Ν.Τ έχουν μεταμφιεστεί σε μεσσίες. Δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν ότι όλες οι ενέργειές τους αποσκοπούν στη σωτηρία του έθνους, την ίδια στιγμή που η αρχή της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας συρρικνώνεται και χρησιμοποιείται μόνο ως ιδεολογικό προκάλυμμα για να εξωραϊστούν πολιτικοοικονομικά κέντρα εντός των οποίων, ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων, διαμορφώνονται οι δεσμευτικές για τους λαούς αποφάσεις.
Η απομόνωση, ο κατακερματισμός των δυνάμεων μας, η έλλειψη πίστης μας για το μέλλον, η αρνητική στάση μας στην πολιτική και σε κάθε είδους οργάνωση, η αναποτελεσματικότητα των αντιδράσεων μας ενισχύουν την απαισιόδοξη αντίληψη για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση και συντελούν στη γέννηση του πόθου για σωτηρία από παράγοντες έξω από μας, που θα προκαλέσουν την αναμόρφωση και αποκατάσταση της προηγούμενης κοινωνικοοικονομικής κατάστασης. Η κρίση εμφανίζεται διαταξική και φαίνεται να αποδεχόμαστε την αποσυσχέτιση των πολιτικών αποφάσεων της εξουσίας από κάθε κοινωνικό έλεγχο, αναμένοντας τη σωτηρία, με αντάλλαγμα την εκχώρηση του συνόλου των δικαιωμάτων μας.
Ενα όμως πράγμα είναι αναμφισβήτητο, ότι βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, όσο κι αν οι περισσότεροι θεωρούμε ότι οι κοινωνικές τάξεις «συγχωνεύτηκαν». Κάποιοι έχουν περισσότερα από όσα τους χρειάζονται για να ζουν, γιατί θεωρούνται οι πιο άξιοι. Εμείς όμως δεν έχουμε αρκετά. Με εμμονές για την αξιοκρατία αμφιβάλλουμε αν δικαιούμαστε περισσότερα από αυτούς. Αν τους αρέσει όμως η ανισότητα, ας προσέξουν μήπως αύριο στραφεί ενάντιά τους.
Κι έχουμε τον τρόπο για να το κάνουμε, αρκεί να μετασχηματίσουμε τα παραδοσιακά μέσα οργάνωσης, τα συνδικάτα. Από την επίσημη προπαγάνδα καταβάλλεται κάθε προσπάθεια για να μην αναπτυχθεί η αλληλεγγύη των εργαζομένων μέσω των συνδικάτων. Η δική μας μαζική συμμετοχή σ’ αυτά, ιδιαίτερα των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, θα ήταν δυνατό αντί για εκτόξευση κούφιων απειλών που καταντούν γραφικές, να ακυρώσουμε την πλειοψηφία των οικονομικών μέτρων που προσπαθούν να εφαρμοστούν. Αυτά τα απαξιωμένα συνδικάτα με την δική μας συμμετοχή μπορούν από φορείς μιας τελετουργικής, τυποποιημένης δράσης, από στηρίγματα για τις κομματικές πρωτοβουλίες ή βλέψεις και από κοινωνικοί εταίροι στις πάλαι ποτέ εργασιακές διαβουλεύσεις να γίνουν μοχλοί δράσης και κοινωνικών κινητοποιήσεων.
Η "σωτηρία" μας είναι δικό μας έργο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου