Δυο χρόνια σχεδόν τώρα τι άλλο θα μπορούσε πειστικότερα να μας επισημάνει την ατελέσφορη αποτελεσματικότητά της κυβέρνησης, όσον αφορά στους δηλωμένους στόχους της και στον εφήμερο χαρακτήρα των αποφάσεών της, από τις εξαγγελίες της για τα προγράμματά της, έστω και σαν κακέκτυπες εφαρμογές των εντολών της τρόικας, που εξασφαλίζουν κάθε φορά την έξοδο από την κρίση και μέσα σε μερικές εβδομάδες γκρεμίζονται;
Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης δίνουν την εντύπωση ότι είναι προσπάθειες απλώς να μην ξεφύγει σήμερα από τις εντολές υποταγής στα κυρίαρχα οικονομικά κέντρα, χωρίς όμως να ενδιαφέρεται για τις επιπτώσεις τους στους εργαζόμενους, αν και εν ονόματι της «σωτηρίας» τους ενεργεί, με αποτέλεσμα να μην παραδέχεται τη θεμελιακή πολιτική βάση από όπου ξεκινάει, στην οποία ανήκει και το ξεκαθάρισμα του νοήματος των επιλογών της αλλά και της δυνατότητας της πολιτικής της.
Ο Παπανδρέου με την πολιτική του δραστηριότητα μπορεί να θεωρηθεί σαν έκφραση μονόπλευρων συμφερόντων, αυτών της άρχουσας πολιτικοκοινωνικής τάξης, και γι’ αυτό με τις πράξεις του και το λόγο τους προσανατολίζεται στα πρότυπα, τις αξίες, τους κανόνες αυτής της τάξης.
Η πολιτική της κυβέρνησης, χωρίς να ομολογείται ότι είναι ταξική, φτάνοντας σε αδιέξοδο και έχοντας ανάγκη τουλάχιστον την ανοχή των εργαζομένων, επιδιώκει ν’ αφαιρέσει από κάθε κοινωνικό στρώμα την ίδιαίτερή του οπτική, επικαλούμενη το εθνικό συμφέρον, για να τα μετατρέψει πολιτικά σε ομοιόμορφη και ανέκφραστη μάζα.
Η εθνική συστράτευση και το εθνικό συμφέρον χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρο σαν ιδεολογικό προκάλυμμα από πρωθυπουργό και υπουργούς στις εξαγγελίες τους στη ΔΕΘ για να πείσουν. Την ίδια στιγμή που η όποια οικονομικοπολιτική εξέλιξη της χώρας καθορίζεται ερήμην του λαού της, που η επέμβαση εξωτερικών οικονομικοπολιτικών κέντρων παίρνει θεσμικές διαστάσεις καταργώντας την εθνική κυριαρχία, οι κυβερνώντες διατείνονται ότι όλα γίνονται για χάριν του έθνους, το οποίο ακριβώς με τις ενέργειές τους υπερβαίνουν. Η ιδεολογία που χρησιμοποιούν δείχνει το ασυμβίβαστο με την πολιτική πραγματικότητα μοντέλο που επικαλούνται , που φιλοδοξεί από παραδοσιακές δομές (οικογένεια, έθνος κλπ.) να δικαιώσει μακροπολιτικούς συσχετισμούς σε επίπεδο ευρωζώνης και παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Στη ρίζα αυτής της αντίφασης φαίνεται να υπάρχει η προσπάθεια των κυβερνώντων να παρασύρουν τους εργαζόμενους στην αποδοχή της πολιτικής τους, χρησιμοποιώντας τα παραδοσιακά ιδεολογικά επιχειρήματα της άρχουσας τάξης, τα οποία όμως ακυρώνονται από την ίδια την πολιτική πραγματικότητα, που αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα αυτών των επιλογών.
Το ιδεώδες της κυβέρνησης, και κάθε κυβέρνησης που υπό τις παρούσες συνθήκες θ’ αναλάβει να διεκπεραιώσει τις εντολές της τρόικας, είναι η κλειστή ουσιαστικά διακυβέρνηση βασισμένη στην οικονομική εξαθλίωση των υποτελών τάξεων και στην ελεγχόμενη ανταλλαγή πληροφοριών. Η ανθεκτικότητα βέβαια της εξουσίας τους, προς το παρόν, προϋποθέτει τη θεσμοθέτηση των αποφάσεών τους, η οποία είναι συνάρτηση της αποδοχής τους από την πλειοψηφία.
Ο πρωθυπουργός συνεχίζει να επαίρεται για την ικανότητά του να πείσει τους ξένους να φανούν τόσο γενναιόδωροι στην χώρα μας με το δάνειο που μας έδωσαν «για πρώτη φορά σε κράτος σε όλον τον πλανήτη», ίσως αγνοώντας ότι έτσι επιβεβαιώνει τη διαπίστωση για το ρόλο των εσωτερικών πολιτικών δυνάμεων που από συστάσεως ελληνικού κράτους επεζήτησαν ή συμβιβάστηκαν με έξωθεν επεμβάσεις.
Με όλα αυτά προσπαθούν να μας πείσουν να αναγνωρίσουμε τις εξουσιαστικές συνθήκες, όπως τις διαμορφώνουν και γι’ αυτό σχεδόν απαιτούν το συμβιβασμό των εργαζομένων με τη δεδομένη κατάσταση.
Οι πραγματικές προθέσεις όμως της κυβέρνησης αποκαλύφτηκαν με την αποστροφή του πρωθυπουργού ότι «στόχος είναι σε κάθε οικογένεια να υπάρχει τουλάχιστον ένας εργαζόμενος και να μη μείνει χωρίς εισόδημα». Γι’ αυτό η τρόικα πιέζει για εφαρμογή των διαρθρωτικών αλλαγών, που ακριβώς αυτό εξασφαλίζει, με το πρόσχημα της εκπλήρωσης των δανειακών μας συμβάσεων.
Όλος ο λόγος του πρωθυπουργού και των υπουργών του στρέφεται στην πραγματικότητα προς την επίτευξη αυτού του συγκεκριμένου στόχου, που δεν είναι παράπλευρο αποτέλεσμα, αλλά ο βασικός στόχος, γιατί η διάσωση του πολιτικοοικονομικού συστήματος με τη σημερινή του μορφή στηρίζεται στην οικονομική εξαθλίωση των εργαζομένων. Η πολιτική τους δραστηριότητα υπερβαίνει την υπάρχουσα κατάσταση, αφού επιδιώκει την αλλαγή της, για χάρη της διατήρησης της κατάστασης κερδοφορίας ή τουλάχιστον περιορισμού των απωλειών του μεγάλου κεφαλαίου, με την αντιμετώπιση ή την πρόληψη κάποιων παραγόντων που θα το έβλαπταν.
Καιρός είναι πια οι εργαζόμενοι να πάψουμε να ασχολούμαστε με το πώς ή αν θα παταχθεί η φοροδιαφυγή, αν θα επιβληθεί νέος φόρος κλπ., γιατί όλα αυτά είναι απλώς συμπληρωματικές μορφές του βασικού στόχου την πολιτικής δραστηριότητας του συνόλου της ευρωζώνης – της απόλυτης οικονομικής μας εξαθλίωσης. Οι δικές μας ενέργειες πρέπει να επικεντρωθούν στην ανατροπή συνολικά αυτής της πολιτικής, με την ενότητα και οργάνωση όλων των εργαζομένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου