Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

ΑΠΕΡΓΩΝΤΑΣ


      Η  ενσωμάτωση της οικονομίας μας στην παγκόσμια αγορά, η  άκριτη αποδοχή των νόμων της και η πλήρης ιδιωτικοποίησή  της  μεταθέτουν τα κέντρα εξουσίας πέρα από τα στενά όρια του ελληνικού κράτους  και συσκοτίζουν  την ταυτότητά τους.  Συγχρόνως κινητοποιούνται οι  δυνάμεις του εργατικού δυναμικού για μεγαλύτερη αποδοτικότητα  με  δέλεαρ το οικονομικό κίνητρο του κέρδους και της αναγνώρισης της ατομικής πρωτοβουλίας.
       Με την οικονομική κρίση,  οι άρχουσες τάξεις, για να προλάβουν αντιδράσεις που θα μπορούσαν να κάνουν την ανατροπή του συστήματος να φαίνεται αναπότρεπτη, εξαναγκάζουν τις κοινωνίες να μεταρρυθμιστούν. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις βέβαια δεν στρέφονται στην αποδοχή ευρύτερων  δημοκρατικών ελευθεριών και εργασιακών δικαιωμάτων ή αυτονομίας της κοινωνίας αλλά στην αποδοχή των αρχών της αποδοτικότητας, του κέρδους, της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Για να υποστηριχτούν μάλιστα αυτές οι επιλογές τονίζεται ότι η ελευθερία η επιχειρηματική ταυτίζεται ή τουλάχιστον ευνοεί την πολιτική ελευθερία, ενώ  συγχρόνως επισείεται  και το φόβητρο της πλήρους κατάρρευσης του συστήματος που θα παρασύρει τους πάντες.   Ενστερνιζόμενοι αυτές τις αντιλήψεις οι εργαζόμενοι αποδέχονται,  χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις, την καθιέρωση  ελαστικών μορφών απασχόλησης , τη διογκούμενη ανεργία και τις αυξανόμενες δικαστικές παρεμβάσεις σε εργασιακά και πολιτικά θέματα.
      Επιπλέον, στις κοινωνίες μας επικρατεί η άποψη ότι  η άνθιση των δημοκρατικών ελευθεριών περισσότερο απορρέει  από τον  καπιταλιστικό τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας και λιγότερο  ότι είναι  συνέπεια  επαναστάσεων και λαϊκών κινημάτων  που αναπτύχτηκαν ενάντια στη θέληση της κυρίαρχης τάξης. Βέβαια ο κυρίαρχος λόγος πάντα αποτίει φόρο τιμής σε αγώνες που αφορούν συγκρούσεις παλιού τύπου, γιατί μ΄ αυτόν τον τρόπο εμφανίζει μια προοδευτικότητα όχι μόνο εύκολη αλλά και εφησυχαστική, αφού αναφέρεται σε παλιές μορφές πάλης αποπροσανατολίζοντας  τον κόσμο.  
      Εξάλλου, η πλειοψηφία των εργαζομένων έχοντας εκπαιδευτεί να επιδιώκουμε  συνεχώς το κέρδος και μάλιστα άμεσα και γρήγορα ακόμα και στις αντιδράσεις μας απαιτούμε άμεση αποτελεσματικότητα με μηδενικό κόστος. Ελάχιστοι αγώνες όμως  αποδίδουν άμεσα. Εθισμένοι  οι περισσότεροι εργαζόμενοι  στην ταχύτητα της απόδοσης  οποιασδήποτε ενέργειάς μας  δεν αντιδρούμε στις αποφάσεις  που στρέφονται εναντίον μας, εφόσον δεν θεωρούμε ότι μπορούν να έχουν άμεση αποτελεσματικότητα. Και αδρανούμε. Από την άλλη μεριά, όποια κοινωνική ομάδα αντιδρά, γιατί θίγονται τα συμφέροντά της, χρησιμοποιώντας μέσα που μπορεί πρόσκαιρα να φαίνονται  ότι συγκρούονται  με άλλων κοινωνικών ομάδων, άμεσα ενεργοποιούνται  τα αντανακλαστικά του κοινωνικού αυτοματισμού  με συνεπικουρία της κυβερνητικής προπαγάνδας. Και στρέφεται η μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης.
      Με την απεργία ιδιοκτητών ταξί ενεργοποιήθηκε και πάλι ο κοινωνικός αυτοματισμός κι  έτσι  έγιναν φανερά τα προβλήματα από την απουσία ενός συντονιστικού οργάνου όλων των εργαζομένων,  που θα είχε τη δυνατότητα σύνδεσης  σ΄ ένα ενιαίο σύνολο των επιμέρους αντιδράσεων των εργαζομένων με το συνολικό  εργατικό κίνημα.  Περίσσεψαν οι θρήνοι για το χτύπημα στον τουρισμό, οι απελπισμένες κραυγές για την κακή εικόνα της χώρας στο εξωτερικό που αποδεικνύουν την αδυναμία του εργατικού κινήματος να οργανωθεί, να ξεσκεπάσει τις αυταπάτες που καλλιεργούνται από τους κρατούντες, να επεξεργαστεί νέες μορφές πάλης, να υπερασπιστεί τους αγώνες των εργαζομένων.
     Σε μια εποχή που  επιδιώκεται τίποτε να μην εμποδίζει την κυριαρχία των “αγορών” , που η κυρίαρχη τάξη θέλει πάση θυσία να διατηρήσει τα ταξικά της προνόμια και να ξεφύγει από την κρίση εις βάρος των λαϊκών στρωμάτων θάπρεπε όλοι οι εργαζόμενοι να συμπορευόμαστε με τις ομάδες εργαζομένων που αντιδρούν. Η νομιμότητα αποδεικνύεται πάντα  ότι είναι προϊόν του συσχετισμού των δυνάμεων των διαφόρων τάξεων που συγκρούονται και γι΄ αυτό πάντα ταλαντεύεται. Δικαιώματα παραχωρούνται ή αφαιρούνται από την κυρίαρχη τάξη, διατηρούνται ή αίρονται ανάλογα αν εξασφαλίζουν  τα ταξικά της συμφέροντα, ανάλογα με τη δύναμη που έχουν οι λαϊκές μάζες.
        Η απεργία βέβαια δεν είναι πια  απαγορευμένη αλλά προπαγανδίζει πάντα ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος ότι στρέφεται ενάντια όχι στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης αλλά των άλλων εργαζομένων, οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό το ενστερνίζονται. Εχουμε ξεχάσει ότι η απεργία συνεχίζει να εμπνέει φόβο στους κυβερνώντες, γιατί ξεχάσαμε πώς είναι να απεργούμε οργανωμένοι, πειθαρχημένοι, έτοιμοι για δράση, αλληλέγγυοι η μια κοινωνική ομάδα στην άλλη.   

     Ενώ οδεύουμε στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση συνεχίζουμε οι περισσότεροι   την πορεία μας μέσα από τους δρόμους του ιδιωτικού και της πολιτικοποίησής του, του ατομικού, της ανταγωνιστικότητας σχεδόν επαναλαμβάνοντας τις κραυγαλέες εκφράσεις του κυρίαρχου δημόσιου λόγου για  λάθη, τιμωρία , και ενοχή  των εργαζομένων

Δεν υπάρχουν σχόλια: