“ H ex officio κριτική δεν σημαίνει τίποτε. Αποτελεί σκέτο κόμπλεξ. Το ίδιο και η ερμηνεία των καταστάσεων με μόνιμα αρνητικό πρόσημο μπροστά. Το ίδιο και όλοι αυτοί που ξεκινάνε τις φράσεις τους με το εγώ. Συλλογική διάθεση, αλλά σόλο υπερπροσπάθεια, ίσως αυτό να είναι το μονοπάτι της διαχωριστικής γραμμής που πρέπει να πατήσουμε. Ερωτηματικό.
Ευτυχώς, η κυματοειδής απεικόνιση της Ιστορίας διδάσκει ότι μετά το κάτω πάντα έρχεται το πάνω. Μες στα κόλπα λοιπόν, αλλά έξω από το κουτί."
Στο editorial του BHMAdonna συμπυκνώνεται η κυρίαρχη θέση που επιδιώκεται από τον κυρίαρχο λόγο να εσωτερικευτεί από τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων που πλήττονται από τις επιλογές των κυβερνώντων.
Διακηρύσσεται, με καθησυχαστικό μάλιστα ύφος, πως μπορεί μεν να υπάρχει πολιτική, οικονομική, και κυρίως πνευματική κρίση, αλλά αυτό δεν πρέπει να εμποδίζει την αναζήτηση των μικροχαρών. Βεβαίως δεν παραλείπεται να τονιστεί ότι, αφού η ευμάρεια και η ευτυχία που υποσχόταν το σύστημα αποδεικνύεται ψευδαίσθηση, το καλύτερο φάρμακο θα είναι ν’ απαλλαγούμε από τη βασική ψευδαίσθηση ότι μπορούμε να κυριαρχήσουμε στα γεγονότα. Και δεν είναι μόνο στο συγκεκριμένο κείμενο στο οποίο γίνεται λόγος για αλλαγή προσήμου στις ερμηνείες για την τρέχουσα κατάσταση αλλά και σε όσα μέχρι τώρα διαφημίζονταν ως μέσα ευτυχίας – επαγγελματική επιτυχία, κατανάλωση κλπ. Σχεδόν το σύνολο του κυρίαρχου λόγου θέλει να επιβληθεί μια εξ αποκαλύψεως αισιόδοξη αντιμετώπιση της υπάρχουσας κατάστασης, χωρίς όμως να επιτρέπεται η ιδεολογική και πολιτική ανάλυσή της.
Εξάλλου, δεν σταματά ο κυρίαρχος λόγος να μιλά για ξεπέρασμα του «εγώ», την ίδια στιγμή που τρομάζει μήπως και επικρατήσουν συνολικές ερμηνείες για την υπάρχουσα πολιτικοκοινωνική κατάσταση, οι οποίες θα πυροδοτήσουν μαζικές κινητοποιήσεις και θα συμβάλλουν στην επιστροφή της πίστης στην αποτελεσματικότητα της ένταξης σε κινήματα διεκδίκησης από τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων. Γι΄ αυτό τονίζεται η σημασία των συμβολικών κινητοποιήσεων ή αναφορών ενώ δεν υποχωρεί η επιμονή για τη σημασία της ατομικής προσπάθεια που θα συντελέσει στην έξοδο από την κρίση.
Θεωρείται εξωπραγματικό να καθιστούμε την πολιτικοκοινωνική κατάσταση υπεύθυνη για τα δικά μας βάσανα, αφού υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να βρούμε την ευτυχία στην αναζήτηση έντονων αλλά απρόβλεπτων στιγμών, όπως μια μαγευτική βραδιά, μια καταπληκτική βόλτα, ένα αξέχαστο σαββατοκύριακο με φίλους και συναισθήματα αγάπης και κατανόησης για τους δικούς μας.
Ενώ μέχρι τώρα επιδιωκόταν το πάντρεμα των αιτημάτων για επιτυχία και ευτυχία με έναν ξεκάθαρο κερδοσκοπισμό, της ρητορικής για ανθρώπινα δικαιώματα με την κοινωνική αδιαφορία χωρίς αναστολές, τώρα απαιτείται απλώς η προσαρμογή, και μάλιστα άμεση και χωρίς αντιρρήσεις, στην πραγματικότητα της νέας φτώχειας.
Γίνεται αποδεκτό ότι ο κόσμος έχει γίνει δύσκολος, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να ζήσουμε. Όλες οι παροτρύνσεις κινούνται μεταξύ κατανόησης και συμπόνιας για τα αποτελέσματα της κυρίαρχης πολιτικής. Γίνεται προσπάθεια να συμβιβαστεί η αδιαλλαξία για την αναγκαιότητα της αποδοχής της υπάρχουσας κατάστασης με την αναδίπλωση του καθενός στη σφαίρα των ιδιωτικών του προβλημάτων.
Στο συγκεκριμένο μάλιστα editorial υπάρχει άρνηση για καθολικό μέτρο κριτικής, κάθε μάλιστα κριτική θεωρείται «κόμπλεξ», ενώ κάθε επιλογή, παρόλο που γίνεται στα πλαίσια του συστήματος, θεωρείται απλό θέμα προσωπικής γνώμης.
Γενικά, δεν αποκλείονται ακόμα και οι σποραδικές κινητοποιήσεις, χωρίς βέβαια να γίνεται προσχώρηση σε κάποιο πολιτικό πρόγραμμα, αλλά συγχρόνως υπάρχει μια υπερευαισθησία σε οτιδήποτε φαίνεται να υποσκελίζει δικαιώματα ατομικά ή καταπιέζει ατομικές επιθυμίες και παρακωλύει την εφαρμογή κανόνων που θεσπίστηκαν για την απρόσκοπτη λειτουργία αυτών που ονομάζονται «αγορές». Η καταφυγή σε συλλογικές δράσεις, όπως απεργίες, στα πλαίσια αυτά είναι φυσικό να απαξιώνονται. Οι απεργίες διατυμπανίζεται συνέχεια από τον κυρίαρχο λόγο ότι βλάπτουν, ατομικά και κοινωνικά – πότε τον τουρισμό, πότε την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, πότε τους εμπόρους στο κέντρο κλπ. Το πολύ πολύ αυτό που πρέπει να κάνουν οι εργαζόμενοι είναι να αρκούνται σε συμβολικές και ανώδυνες , για το σύστημα, ενέργειες. Καμιά παραλλαγή του κυρίαρχου λόγου δεν συναινεί στην επιστροφή του συλλογικού, των αξιών της αλληλεγγύης και το τέλος του ατομικισμού. Δεν θέλει να δημιουργηθούν συλλογικά υποκείμενα, που θα πάρουν άμεσα στα χέρια τους τη μοίρα τους, από φόβο μήπως τερματιστεί η απάθεια και η αναδίπλωση στον εαυτό μας που μέχρι τώρα ήταν οι καλύτεροι εγγυητές της ανοχής σε ό,τι αποφάσιζε η κυρίαρχη τάξη. Τον ενδιαφέρει να διατηρηθεί μια δημοκρατία που είναι αποδεκτή μέσω μιας αδιάφορης συναίνεσης των μεγάλων λαϊκών μαζών.
Πρόθεση του κυρίαρχου λόγου με κάθε ευκαιρία έκφρασής του είναι η αποϊδελογικοποίηση, η εξύμνηση των ατόμων με αφηρημένα δικαιώματα η αποδοχή του ανέφικτου να κυριαρχήσουμε στα γεγονότα και η παραδοχή της επικράτησης της μοίρας ενάντια στην οποία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε… το πολύ πολύ να περιμένουμε γιατί «η κυματοειδής απεικόνιση της Ιστορίας διδάσκει ότι μετά το κάτω πάντα έρχεται το πάνω» Πιθανόν εκ θεού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου