Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ ΨΕΥΔΗ

      Στην συνάντηση της Τρίτης των Μέρκελ και Σαρκοζί, οι δυο ηγέτες αναφέρθηκαν σε πάγωμα των κονδυλίων για τις χώρες εκείνες που δεν συμμορφώνονται με τις συστάσεις της ΕΕ για την μείωση του ελλείμματος, απηύθυναν έκκληση στα μέλη της ευρωζώνης να κατοχυρώσουν συνταγματικά ότι οι προϋπολογισμοί τους θα είναι ισοσκελισμένοι, και το αποκορύφωμα της αυθαιρεσίας  τους ήταν η πρόταση στον Βαν Ρομπέι να προεδρεύσει της ζώνης του ευρώ.
     Η Ευρώπη αποδεικνύει τελικά ότι όλη αυτή τη δημοκρατική ελευθερία, που διακήρυττε ότι είναι η βάση της ένωσής της, επειδή είναι υποταγμένη σε οικονομικά συμφέροντα άδηλων κέντρων, τη βλέπει σαν αναρχία και μόνο την οικονομική πειθαρχία στους κανόνες θεωρεί βασική της επιδίωξη.
    Όλη η ζωτικότητα της Ευρώπης ξοδεύεται στην προσπάθεια να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα. Πασχίζουν οι κυρίαρχες κρατικές δυνάμεις, με προεξάρχουσα τη Γερμανία, να κάνουν ένα αηδιαστικό μίγμα της νέας τους οικονομικής δύναμης και των παλιών αρχών, εν ονόματι των οποίων δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση που διαδέχτηκε την ΕΟΚ. Βεβαίως, δείχνουν να μην έχουν παραιτηθεί από τον παλιό ιδεαλισμό που διακήρυτταν, όταν η ισορροπία των δυνάμεων ήταν διαφορετική. Τώρα όμως θα χρειαζόταν μια προσπάθεια ειλικρίνειας και τόλμης να παραδεχτούν τις νέες κύριες σκοπιμότητές τους, που δεν είναι βέβαια ικανοί να την κάνουν, γι΄ αυτό έχουν αρκεστεί να τον νοθέψουν  τον παλιό ιδεαλισμό και τελικά να τον βάλουν στην υπηρεσία, κατά τα φαινόμενα, του γερμανικού συμφέροντος.
       Όταν προσπαθούσε να ισορροπήσει η Ευρώπη ανάμεσα στις δυο υπερδυνάμεις, τότε μιλούσαν για ιδανικό πανευρωπαϊκό, δημοκρατικές ελευθερίες κλπ. Όταν άρχισαν να αποκτούν δύναμη, μετά την κατάρρευση της μιας υπερδύναμης, επαναλάμβαναν μονότονα πως οι ευρωπαϊκές κατακτήσεις ήταν τα ιδανικά της ανθρωπότητας. Τώρα, έχοντας καταφέρει, με τη βοήθεια της ευρωπαϊκής οικονομικής ένωσης, κάποιες χώρες, και μάλιστα η Γερμανία, να κυριαρχήσουν απόλυτα, δεν βρίσκουν λόγια να εκφράσουν την περιφρόνησή τους για τις ουτοπίες τις οποίες επικαλούνταν μέχρι τότε, για να κάνουν ελκυστικό το οικονομικό οικοδόμημα που είχαν στήσει. Εν ολίγοις, τώρα λένε πως ο πιο δυνατός λαός έχει απέναντι στους άλλους λαούς απόλυτο δικαίωμα και πως οι άλλοι λαοί δεν έχουν δικαιώματα μια και δεν έχουν τη δύναμη. Βαυκαλίζουν οι κυβερνήσεις των πλούσιων χωρών της Ευρώπης τους λαούς τους πως είναι η ενσάρκωση της προσπάθειας για πρόοδο, της δύναμης, που είναι στην ουσία η οικονομική κυριαρχία. Κι αυτοί οι λαοί, αυστηρά υποταγμένοι στην εθνική τους εξουσία, χρησιμοποιούν οικονομικούς όρους για να εξηγήσουν την πιο απλή συμπεριφορά τους, το σεβασμό τους για τη δύναμη και το τρεμούλιασμα του φόβου που αλλάζει το σεβασμό σε θαυμασμό, γιατί η δύναμη πιστεύουν ότι χρειάζεται πριν και πάνω από όλα.
       Η δημοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού για κάποια χρόνια κολάκευε τους λαούς, ύστερα ανέλαβε να τους θερίσει με την οικονομική πολιτική της. Και οι λαοί στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου, προς το παρόν χρησιμοποιώντας τη συκοφαντία και την περιφρόνηση. Έτσι εκείνοι οι λαοί που πιστεύουν ότι είναι πιο ισχυροί θέλουν να επιβάλλουν στους άλλους αυτό που υποστηρίζουν για σωστό. Έχοντας περιοριστεί και ξεδοντιαστεί η θρησκευτική πίστη, που πια δεν εξυπηρετεί, μεταλλάχτηκε σε πίστη για τα χρηματιστήρια και τις τράπεζες και οι επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Ένωσης την χρησιμοποιούν για να γίνουν αποδεκτές οι αποφάσεις τους, τιμωρώντας, ως άλλη Ιερή Εξέταση, τους «απείθαρχους» λαούς, που αντικατέστησαν τους αμαρτωλούς.
      Έχει κανείς την εντύπωση πως η φιλοδοξία των ευρωπαίων ηγετών είναι τόσο κοντόφθαλμη, που δεν πηγαίνει παραπάνω από το πλιάτσικο και την επανεκλογή τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν το ύφος πως πιστεύουν σε μια καινούργια Ευρώπη και ίσως άλλοτε κάποιοι να το είχαν πιστέψει. Στην πραγματικότητα όμως τώρα δεν σκέφτονται παρά πώς να ζήσουν από τα ξεφτίδια μιας Ευρώπης που ψυχορραγεί. Ένας μυωπικός οπορτουνισμός υπηρετεί έναν ηδονιστικό μηδενισμό. Οι δήθεν μεγάλες επιδιώξεις του μέλλοντος φαίνεται να θυσιάζονται στο συμφέρον της στιγμής. Μπορεί και να τους λείπει η εξυπνάδα ή ακόμα κι αν καταλαβαίνουν τι πρέπει να κάνουν να μη το κάνουν, γιατί χρειάζονται πολλές προσπάθειες. Θέλουν να τα βάλουν όλα σε τάξη με το λιγότερο δυνατό δικό τους κόπο, απομυζώντας όμως τους λαούς, για να ευνοήσουν τα οικονομικά κέντρα, τα μόνα   προς τα οποία αισθάνονται υποχρεωμένοι να λογοδοτούν.
     Διαπιστώνεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια ασυνάρτητη πολιτική που κυνηγά σύγχρονα δέκα λαγούς και αφήνει τον ένα μετά τον άλλο να της ξεφύγει: ευρωβουλή που ενδιαφέρεται για κατοχυρώσεις δικαιωμάτων, ηγέτες που θέλουν να επιβάλλουν συνταγματικές αλλαγές αδιαφορώντας για τις ιδιαιτερότητες των χωρών, ανιστόρητες ερμηνείες για δημοσιονομικά ελλείμματα που αντιμετωπίζονται με όρους ηθικής κλπ.
       Και σαν απαίσια ηχώ του παραδείγματος που δίνεται από ψηλά, το είδος των αντιδράσεων στα χαμηλά – η καταστροφή όχι των πλούσιων μα η επίθεση του ενός λαού εναντίον του άλλου, της μιας κοινωνικής τάξης εναντίον της άλλης.
         Οι χειρότερες πολιτικές βιαιότητες, με το μανδύα των οικονομικών μέτρων, γίνονται από κυβερνήτες με ευμετάβλητες ιδέες και συμπεριφορές, που χρησιμοποιούν μια «στρατευμένη» λογική, για να λεηλατήσουν, ζωές αγνοώντας τα πάντα. Είναι σίγουροι για τη δύναμή τους και για το δικαίωμα τους να κάνουν κατάχρησή της. Τα μέσα της κυριαρχίας δεν τους λείπουν. Είναι οι χιλιάδες άβουλοι γραφειοκράτες υπάλληλοι των γραφείων των Βρυξελλών και αλλαχού, που υπακούουν τυφλά με αυλόδουλα ήθη, που υποστηρίζουν μια δημοκρατία δίχως δημοκράτες, ψυχές υπηρετών που σέρνονται καταγής μπροστά σε τίτλους, θέσεις και χρήματα.
      Η δουλειά των ευρωπαίων πολιτικών είναι εύκολη. Δεν έχει να φοβάται πια καμιά οργανωμένη αντίδραση από εξαθλιωμένους προλετάριους που δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους. Η παλιά εργατική τάξη, αναβαθμισμένη με τα δικαιώματα που της παραχωρήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, αισθάνεται ακόμα χορτασμένη και κοιμάται. Η νέα τάξη των νεόπτωχων, ανέργων μόλις αφυπνίζεται, αλλά δεν είναι ακόμα απειλητική κι είναι περισσότερο γεμάτη ζήλια παρά αποφασιστικότητα και γι’ αυτό είναι αρκετά εύκολο να τη δαμάσουν.
      Βέβαια, επειδή δεν έχουν τα δύναμη να εκμηδενίσουν ακόμα όλη την τάξη των εργαζομένων, προσπαθούν να την βάλουν στην υπηρεσία τους, να γίνουν τα σκυλιά που θα φυλάνε καλύτερα την ευρωπαϊκή ένωση των κεφαλαίων. Γι’ αυτό ελκύουν ύπουλα και ενσωματώνουν τους εξυπνότερους από την αφρόκρεμα αυτής της τάξης, στερώντας τη από τους μελλοντικούς αρχηγούς της και μεταγγίζοντας στον εαυτό τους το καινούργιο τους αίμα, ενώ γι αντάλλαγμα τους μπουκώνουν με αστική ιδεολογία.
    Καιρός πια εναντίον της δύναμης να αντιτάξουμε μια δύναμη πιο δυνατή, όχι πια αδυναμία, όχι πια υποχώρηση. Καιρός να καταλάβουμε και να δράσουμε. Ενεργητικό δόσιμο κάθε ατομικής ζωής στην κοινωνία και στη μάχη. Πως;

Δεν υπάρχουν σχόλια: