Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΓΩΝΙΣΜΑ

     Και πάλι νέα θριαμβολογία  της κυβέρνησης, και προσωπικά της υπουργού Παιδείας  Α. Διαμαντοπούλου, αυτή τη φορά  για τη συναίνεση, στην ψήφιση του νόμου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. 
         Για ένα αστικό δημοκρατικό καθεστώς είναι πάρα πολύ  σημαντικό να διαθέτει ένα αποτελεσματικό σύστημα καθοδήγησης και ελέγχου της κοινωνίας, για να εξασφαλιστεί η υπακοή. Πρέπει λοιπόν να κατασκευαστεί η συναίνεση, το ζητούμενο εδώ και μήνες  από την κυβέρνηση. Συνετά δρώσα η Νέα Δημοκρατία, φροντίζοντας και για την επομένη μέρα, παριστάνει την αντιπολίτευση σ’  όλους αυτούς τους δύσκολους μήνες για το λαό. Οι θριαμβολογίες για τη συναίνεση που επιτεύχθηκε στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο πιθανώς να είναι η αρχή για μια ομαλή και βαθμιαία σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ, χωρίς οι οπαδοί των δυο κομμάτων να νιώσουν περιθωριοποιημένοι
       Με την ψήφιση του νόμου  και πάλι ένας υπουργός, της παιδείας αυτή τη φορά, μιλά για  στοιχήματα αναφερόμενη στη εφαρμογή τον νόμου για την Ανώτατη Παιδεία.  Έχει κανείς  την εντύπωση ότι οι πολιτικοί μας αντιμετωπίζουν σαν τζόγο την κοινωνικοπολιτική κατάσταση της χώρας, που έχει  κατατμηθεί σε μικρότερα κομμάτια, ώστε να μη μπορούμε  αυτά τα αποσπάσματα της πραγματικότητας να τα ταξινομήσουμε. 
        Ωστόσο, δεν φαίνεται,  στο προσκήνιο τουλάχιστον,  καμιά διάθεση, από ευρύτερα σύνολα της κοινωνίας,  αμφισβήτησης  του τρόπου οργάνωσης  της πανεπιστημιακής εξουσίας που να την ταυτίζει με τη  συνολική  αμφισβήτηση του συστήματος.  Προς το παρόν, ελάχιστες φωνές στην κριτική τους για το νόμο που ψηφίστηκε  παρεμβαίνουν  κύρια και στο πεδίο του εποικοδομήματος,  σαν κριτική όλων των θεσμών εξουσίας του καπιταλιστικού συστήματος.
       Το φοιτητικό κίνημα έχει χάσει εδώ και πολλά χρόνια την ισχύ του και έχει αφομοιωθεί, σε ένα μεγάλο βαθμό, από τις κυρίαρχες τάξεις,  που    με επιτυχία  έχουν ολοκληρώσει την  προσπάθειά τους  για έλεγχο σε ένα μεγάλο τμήμα των νέων διανοούμενων.    Οι φοιτητικές παρατάξεις,  που αναδείχτηκαν  μέσα από  το φοιτητικό κίνημα μετά την μεταπολίτευση,  έχουν μετατραπεί,  εδώ και χρόνια, σε όργανα  ρύθμισης του συστήματος,  σχεδόν σε ατομική ιδιοκτησία των ηγετών τους και των κομμάτων για τα οποία  χρησιμοποιούνται,  οι οποίοι μέσω αυτών δουλεύουν και  για την προσωπική  τους χειραφέτηση και αναρρίχηση. Απόδειξη, η ανάδειξη  της πλειονότητας του κοινοβουλίου μέσα από τις  φοιτητικές παρατάξεις, της υπουργού παιδείας μη εξαιρουμένης.   Οι κυρίαρχες τάξεις μάλιστα   εφαρμόζουν    μια πολιτική  προώθησης, ως μελλοντικά στελέχη τους, εκείνων των φοιτητών που θα ήθελαν να κάνουν πολιτική και καριέρα, κυρίως μέσα από τα εναλλασσόμενα στην εξουσία  κόμματα και τις νεολαίες τους.
     Στον καιρό της ευμάρειας, η αστική τάξη διέθετε ακόμα κομμάτια της εξουσίας για διανομή στα μικροαστικά στρώματα και είχε γενικευτεί η    χρησιμοποίηση πτυχιούχων για αυτοτροφοδότηση του τεράστιου τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης. Η χρησιμοποίησή τους σε διάφορα επίπεδα ευνοήθηκε από όλα τα κόμματα, των αριστερών μη εξαιρουμένων. Ετσι,  έδωσε σε   πολλούς που δεν ανήκαν στις κυρίαρχες ελίτ σταθερότητα δουλειάς και ασφάλεια, αλλά προπάντων κοινωνική θέση. Από την άλλη, συν τω χρόνω, η θέση των καθηγητών, με  τη  μεγάλη  ανάπτυξη του αριθμού τους και με  τις αγωνιώδεις προσπάθειες τους  να αποκομίσουν προνόμια και επιβραβεύσεις, και ιδιαίτερα για όσους δε τους τα εξασφάλιζε η  κοινωνική τους τάξη, βοηθούσης και της κατάλληλης προπαγάνδας, άρχισε να υποβιβάζεται  κοινωνικά αλλά και … ηθικά.
    Ταυτόχρονα,   στον καιρό των μνημονίων, η μεγάλη πλειοψηφία  των φοιτητών δεν μπορεί  πια  να έχει καμιά αυταπάτη για κάποια θέση στην κατανομή της εξουσίας, δεδομένου του μεγάλου  τους αριθμού, της περιθωριοποίησης και του φτωχέματος τους, που βρίσκεται στην εντελώς αντίθετη  κατεύθυνση από το μικροαστικό όνειρο της κατάκτησης ενός μέρους της εξουσίας. Η συνειδητοποίηση τους ότι δεν υπάρχει καμιά προοπτική αποκατάστασης μπορεί να μεταβάλει τις μάζες των φοιτητών σε ένα  υποκείμενο ανταγωνιστικό για την αστική τάξη.
       Ο νόμος  που ψηφίστηκε μπορεί  να προσφέρει  στους φοιτητικούς αγώνες ένα καινούργιο έδαφος ανάπτυξης. Αυτός ο στενός έλεγχος  των πανεπιστημιακών πραγμάτων από πολιτικοοικονομικά κέντρα  ίσως  βοηθήσει για να πέσει  στα μάτια των φοιτητών το πρώτο  προσωπείο, εκείνο του φιλελευθερισμού, μέσα  στον οποίο έχουν διαπαιδαγωγηθεί, το προσωπείο της αυτονομίας ενός πανεπιστήμιου στο οποίο είχαν  με αφέλεια πιστέψει ότι ασκούσαν εξουσία. Το πανεπιστήμιο εμφανίζεται πια  ξεκάθαρα σαν ένα θεμελιακό στοιχείο της  αναπαραγωγής του συστήματος και των κατασταλτικών  μορφών του,  και  είναι βέβαιο ότι όσο οι συγκρούσεις θα αναπτύσσονται, η ακαδημαϊκή  κοινότητα χάνοντας ολοσχερώς το φωτοστέφανο της ανεξαρτησίας και της ουδετερότητάς της  η θα  εμφανιστεί σαν ένα ακόμα από τα όργανά του  συστήματος η θα μεταβληθεί στο σημαντικότερο αναγκαίο σύμμαχο  των σε προλεταριοποίηση κοινωνικών στρωμάτων.
      Ο αγώνας για ριζοσπαστική κριτική και μεταρρύθμιση του πανεπιστημίου δεν μπορεί παρά να συνδέεται με τους πολιτικούς αγώνες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: