Πριν από έξι χρόνια στα προάστια του Παρισιού, πριν τρία χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, τώρα σε περιοχές του Λονδίνου και όχι μόνο - τρελαμένοι με τη βία νέοι, μεθυσμένοι από μια διάθεση δράσης καταστρέφουν και λεηλατούν χωρίς διάκριση.
Οι κυβερνητικοί στην κάθε χώρα τους αντιμετωπίζουν σαν εξαιρέσεις, αντικοινωνικές νησίδες που η βιαιότητα της καταστολής θα τους συντρίψει. Αρνούνται να συνδέσουν αυτές τις δράσεις με το συνολικό οικονομικοπολιτικό περιβάλλον κι ας φαίνεται ότι αυτές επαναλαμβάνονται κατά τακτά διαστήματα στον ευρωπαϊκό χώρο.
Μια δεκαετία τώρα ολοένα και πιο έντονα τα σημάδια μιας κοινωνίας σε αποσάθρωση… που όμως δεν προσπαθεί να καταλάβει, αλλά συνεχίζει να μετρά «δείκτες» παντού και συνεχώς…
Μια ολόκληρη γενιά λες και έχει ξεφύγει από τους ρυθμούς μιας κανονικής ζωής. Μια νιότη που η κοινωνία δείχνει ότι την κοστολογεί όσο τους δείκτες του χρηματιστηρίου, που θεωρεί ότι αξίζει όσο τα εξήντα ή τα ογδόντα χρόνια, αδιάφορο. Μια νιότη καμωμένη από κακοσυναρμολογημένα μέρη και κομμάτια όλων των ηλικιών, που με την παραμικρή κίνησή τους αυτά τα κομμάτια πέφτουν, ξηλώνονται και φαίνονται η νεανική σάρκα, οι πόθοι και οι απελπισίες της. Κάθε νέος κι ένα μπερδεμένο διαφορετικό πρόβλημα. Το κοινωνικοπολιτικό σύστημα όλα τα καταστρέφει, πίσω από τους «δείκτες» κρύβει τα ερείπια μιας κοινωνίας που αδιαφορεί για το μέλλον της, όταν δεν μεταγράφεται σε στατιστικά στοιχεία. Πάνω σε τι έδαφος η νέα γενιά θα χτίσει, πάνω σε ποια δεδομένα; Ποιος μπορεί να πιστέψει στη διάρκεια ενός κόσμου στηριγμένου πάνω στις συμβάσεις εγκλημάτων και ηλιθιότητας; Όλα κλονίζονται, τίποτε δεν είναι βέβαιο, η ζωή ρυθμίζεται σαν να μην υπάρχει αύριο παρά μόνο γι’ αυτούς που ασχολούνται με τους «δείκτες». Ολοι οι άλλοι δεν υπάρχουν…
Κι όμως υπάρχουν… περιφρονημένοι, απολιτικοποιημένοι, φτωχοί, σ’ έναν κόσμο πλούσιο, που από τη γέννησή τους καθορίζονται από την κοινωνική τους τάξη… σε όλα.
Κάθε τάξη καθορίζεται από ένα πλέγμα κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών σχέσεων, που ρυθμίζουν την αντικειμενική ύπαρξη των μελών της. Η κατηγορία της τάξης δηλώνεται και από ευμετάβλητα αλλά και συγχρόνως επίμονα χαρακτηριστικά, όπως η εκπαίδευση, η ένδυση, η κοινωνική συμπεριφορά ακόμα και η προφορά. Μπορεί οι υλικοί προσδιορισμοί της κάθε τάξης να είναι αντικειμενικοί, από την άλλη όμως εσωτερικοποιούνται με τον πιο ανεξίτηλο τρόπο, επηρεάζοντας πλήρως την ταυτότητα και τη συνείδηση των μελών τους.
Ετσι, η ανισότητα και η στέρηση ξεφεύγουν από το αρχικό οικονομικό πεδίο, απλώνονται στο κοινωνικό, γίνονται μέρος του εσωτερικού χώρου των ανθρώπων, τον επηρεάζουν και τον διαμορφώνουν, καθορίζουν τον συναισθηματικό τους κόσμο. Η ανισότητα και η στέρηση δομούν συνολικά το χώρο της κοινωνικής και ατομικής ύπαρξης των ατόμων, και συγχρόνως λειτουργούν και ως απροσπέλαστο όριο στο να γίνουν οι άνθρωποι ό τι κατά τη γέννησή τους θα μπορούσαν πραγματικά να γίνουν. Οι άνθρωποι των λαϊκών τάξεων, ανειδίκευτοι εργάτες, άνεργοι, είναι παγιδευμένοι σε ένα συγκεκριμένο και δεδομένο τρόπο ζωής. Σώματα κατεστραμμένα, ανίκανα πολλές φορές για συναισθηματική έκφραση, ο ταξικός τους προσδιορισμός τους στερεί τις δυνατότητες πραγμάτωσης οτιδήποτε άλλου θα μπορούσαν να είναι. Η πρωταρχική διάθεσή τους, η συναισθηματική κατάσταση τους προς τον κόσμο δεν είναι τίποτε άλλο από την κατάσταση της αγωνίας και της ανασφάλειας. Ακόμα και κάποια παροδική βελτίωση των άμεσων βιοτικών συνθηκών δεν εξαλείφει το αίσθημα της ανασφάλειας. Ακόμα και η αύξηση εισοδήματος, δεν είναι αρκετή για αύξηση της ευημερίας που μετριάζεται από διάφορες παραμέτρους, οι οποίες μπορεί να αφορούν πεδία κοινωνικά και προσωπικά και πολλές απ’ αυτές είναι βαθιά ριζωμένες. Οι υλικές συνθήκες εισχωρούν και σε ό,τι πιο μύχιο του εσωτερικού κόσμου των περιθωριακών, ανέργων, επισφαλώς εργαζομένων, που καθορίζει άτεγκτα τη μοίρα των ζωών τους και γι’ αυτό δεν μπορούν παρά να επαναλαμβάνουν εσαεί τον ίδιο κύκλο στέρησης και ανασφάλειας.
Το κυριότερο ζήτημα όλων είναι να βρεθούν τρόποι ώστε ο κόσμος τους να πάψει να είναι θρυμματισμένος, να βρουν μια φωνή για να μιλήσουν, να αναπτύξουν δεσμούς αλληλεγγύης για να υπάρξουν σε έναν κόσμο αλλοτρίωσης και διαρκούς περιορισμού. Βασικό γι’ αυτούς να καταφέρουν να αρθρώσουν το δικό τους λόγο. Καταδικασμένοι στη σιωπή, με δηλητηριασμένη την εμπιστοσύνη τους, έχοντας βιώσει τη ματαιότητα των συμβολικών κραυγών, με ιδεολογίες που φρόντισαν να τους τις χρεοκοπήσουν στη συνείδησή τους, σ’ ένα κόσμο εχθρικό, αφέθηκαν στο ένστικτό τους, στα πάθη τους, αλλοιωμένα κι αυτά από τους «δείκτες» της κυρίαρχης τάξης, στην ανάγκη του σώματός να ζήσει με τους δικούς του όρους στο σήμερα που μόνο αυτό τους ανήκε. Από πού όμως να το πιάσεις αυτό το σήμερα; Δεν έχει μορφή, είναι πελώριο, γλιστράει, πώς να το σφίξεις πάνω σου αγκαλιάζοντάς το; Μια καλή αρχή είναι με τον τρόπο που βίωσες και ξέρεις. Αρπάζοντας και καταστρέφοντας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου