Παρασκευή 5 Αυγούστου 2011

ΒΙΑ ΚΑΙ ΒΙΑ


        Πριν από δεκαπέντε περίπου μέρες  με την απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων  επιβλήθηκαν στους κατηγορουμένους για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρηνών της Φωτιάς» ποινές μεγαλύτερες από αυτές που εισηγήθηκε ο εισαγγελέας. Το  δικαστήριο εξάντλησε όλη του την αυστηρότητα σε παιδιά 20 και 23 χρονών επιβεβαιώνοντας και πάλι το σταθερό προσανατολισμό της δικαιοσύνης στην υπεράσπιση  της καθεστηκυίας τάξης, αλλά και την αδυναμία του συστήματος να απαξιώσει αυτές τις μορφές αντίδρασης με άλλο μέσο πέρα από το φόβο της τιμωρίας.
       Χθες, σε ραδιοφωνικό σταθμό ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Μόσιαλος  διαμήνυσε  στους δημόσιους υπαλλήλους ότι «δεν θα δεχθούμε «αργομισθίες» και «λευκές» απεργίες, επειδή κόπηκε ένα επίδομα και ταυτόχρονα να μιλάμε για «εργασιακή εφεδρεία». Θα πρέπει το θέμα αυτό να ανοίξει πολιτικά. Πρέπει να διασφαλίσουμε το δημόσιο συμφέρον και κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι, ακόμα και η ΑΔΕΔΥ, να αναλάβουν τις ευθύνες τους».
         Οι  καταδικασθέντες, κατηγορούμενοι για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς» και για  πράξεις που η οργάνωση έχει αναλάβει την ευθύνη, καταδικάστηκαν ουσιαστικά  για τη  χρήση  βίας που ήταν άμεση και  εξατομικευμένη (παγιδευμένα δέματα κλπ.). Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος από την άλλη εκτοξεύει απειλές,  σε περίπτωση αντιδράσεων  των δημοσίων υπαλλήλων, χρησιμοποιώντας  το φόβητρο της απόλυσης,  με αποτέλεσμα να περιορίζει αποφασιστικά τις προσδοκίες και τις δυνατότητες βελτίωσης της ζωής σε μεγάλες ομάδες ανθρώπων, και αυτό μπορεί να θεωρηθεί μια άλλη μορφή βίας. Η πρώτη είναι άμεση, εξατομικευμένη, η δεύτερη  είναι έμμεση βία των δομών εξουσίας. Και με τις δύο βλάπτονται δικαιώματα και δυνάμει εξοντώνεται και η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη. Στην πραγματικότητα έχουμε χρήση βίας και από τους καταδικασθέντας και από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.
          Κάθε πολιτικό σύστημα περικλείει ένα βαθμό βίας, έστω και λανθάνουσας, που εξυπηρετεί  την εξασφάλιση της λειτουργίας του με τη χρήση  της απειλής για επιβολή   κυρώσεων.  Το κλασικό μέσο  για την επίλυση των πολιτικών συγκρούσεων είναι όχι τόσο η ίδια η βία, αλλά η απειλή  και ο φόβος  των συνεπειών της χρήσης  βίας. Βεβαίως  και δεν σημαίνει  αυτό ότι   το σύγχρονο αστικό δημοκρατικό κράτος  έχει παραιτηθεί από το δικαίωμα άσκησης βίας, αλλά ότι αποδέχεται τον έλεγχο και περιορισμό της κατάχρησης βίας μέσα από συντάγματα και νομικές ρυθμίσεις. Διαθέτει μέσα επιβολής των αποφάσεών του, όπως είναι η συναίνεση, συμβιβασμός κλπ. που όταν όμως δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα αντικαθίστανται από  τα μέσα εξαναγκασμού που διαθέτει η πολιτική εξουσία και  ασκούνται μέσω της  αστυνομίας,  δικαιοσύνης κλπ.  
      Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Μόσιαλος επιδιώκει τη συναίνεση στην απόφαση για μείωση, με απολύσεις, του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και προετοιμάζει το έδαφος,  στην περίπτωση  που αυτή δεν επιτευχθεί, να  κινητοποιηθεί η δικαιοσύνη για να χαρακτηριστούν παράνομες  ή παράτυπες οι αντιδράσεις των εργαζομένων κλπ. Οι κυβερνώντες θεωρούν ότι πρέπει να μονοπωλούν την εφαρμογή των μέσων εξαναγκασμού και ότι μόνο αυτοί έχουν το δικαίωμα να παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς που έχουν θεσπιστεί για την διεξαγωγή των συγκρούσεων μέσα στο πλαίσιο της δεδομένης πολιτικής εξουσίας.
      Την ίδια στιγμή, λαϊκά κινήματα στρέφονται εναντίον των συγκαλυμμένων και αφανών μορφών καταπίεσης του συστήματος.   Θεωρούν  ως εξαναγκασμούς  όλους τους φραγμούς που υψώνονται από το σύστημα  απέναντι σε κάθε αλλαγή που θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις ανάγκες μεγάλης μάζας ανθρώπων.  Αν λοιπόν θεωρηθεί η αστική νομιμότητα σαν βία της κυρίαρχης τάξης ανυψωμένη εκ των προτέρων σε υποχρεωτικό κανόνα, τότε και οι εξουσιαζόμενες τάξεις θεωρούν ότι δικαιούνται να μην αρνηθούν μονομιάς και για πάντα τη χρήση της βίας στην πάλη τους εναντίον των κυρίαρχων τάξεων. Η σύγκρουση με την κυρίαρχη εξουσία  μπορεί να γίνει είτε με τη συστηματική καταστρατήγηση των κανόνων της είτε ακόμα και με την σκόπιμη πρόκληση της κρατικής εξουσίας, ώστε να απογυμνωθεί από τον επιφανειακό συναινετικό της χαρακτήρα.
      Σε καιρούς, όπως αυτούς που ζούμε τους τελευταίους μήνες, όπου η πολιτική εξουσία  ανοιχτά λαμβάνει  πολιτικές αποφάσεις που, όχι μόνο δεν ανταποκρίνονται στα συμφέροντα της πλειοψηφίας μιας κοινωνίας αλλά αντιτίθενται σ΄ αυτά, ανοίγεται ο δρόμος  για εκδήλωση  της δυσαρέσκειας   προς αυτή, που ανάλογα με τη συνειδητοποίηση των μαζών παίρνει και διαφορετικές μορφές. Κάθε λαϊκό κίνημα παρουσιάζει ατέλειωτη ποικιλία μορφών και μπορεί να επεξεργάζεται συνεχώς νέες, να απορρίπτει τις παλιές, να τις τροποποιεί συνδυάζοντας παλιές και νέες μορφές
     Εξάλλου,  η ανθεκτικότητα των συστημάτων  εξουσίας που επιβάλλονται μέσα από θεσμούς, είναι συνάρτηση της αποδοχής τους από την πλειοψηφία. Οι θεσμοί δεν μπορούν να υπάρχουν  δίχως τη συναίνεση εκείνων με τους οποίους λειτουργούν. Όταν παύει να υπάρχει η συναίνεση, η εξουσία αποκαλύπτεται και η βία γίνεται απροκάλυπτη. Η πολιτική εξουσία τους τελευταίους μήνες, επειδή φοβάται μήπως έρθει η  στιγμή της καθολικής άρνησης για συναίνεση, προσπαθεί να περιορίσει δραστικά αυτές τις πιθανότητες είτε τρομοκρατώντας, με  εξοντωτικές ποινές,  όποιους άλλους επίδοξους νεαρούς θα τολμούσαν να στραφούν εναντίον της είτε  εκφοβίζοντας εργαζόμενους.  Μια εξουσία που θα σεβόταν τις αρχές πάνω στις οποίες στήριξε την επιβολή της  θα προβληματιζόταν για τις επιλογές των νεαρών και δεν θα τους εξόντωνε.
      Ισως αυτό και μόνο είναι μια ένδειξη ότι όσο φοβισμένη είναι  η πλειοψηφία των εξουσιαζόμενων άλλο τόσο είναι κι αυτοί που εξουσιάζουν. Φοβούνται και οι εξουσιαστές τη στιγμή που η  απαίτησή τους για αποδοχή της νομιμότητας των αποφάσεών τους πάψει να υποβοηθείται  από των συμβιβασμό των  εργαζομένων με τη δεδομένη κατάσταση και θα πρέπει να τους εξαναγκάσουν σ’  αυτό.
    Αυτή βέβαια είναι η αισιόδοξη ερμηνεία…

Δεν υπάρχουν σχόλια: