ΝΑΥΑΓΙΑ

Η ναυτική τραγωδία μερικά μόλις μίλια από τις ακτές, με την σε αργή κίνηση διάσωση των εγκλωβισμένων στο καιόμενο πλοίο επισκιάστηκε από την αποτυχία εκλογής προέδρου Δημοκρατίας  και την προκήρυξη εκλογών. Η βεβαιότητα πως στην πολιτισμένη Δύση της αναπτυγμένης τεχνολογίας και των οργανωμένων υπηρεσιών ελέγχονται ή τουλάχιστον περιορίζονται τα αποτελέσματα των  ατυχημάτων από αστάθμητους, παντός είδους, παράγοντες για άλλη μια φορά κλονίζεται. Κάποια ερωτήματα που αρκετά διακριτικά, τα συμπλεκόμενα συμφέροντα των ΜΜΕ με πλοιοκτήτες είναι ορατά,  και στο περιθώριο της ειδησεογραφίας τέθηκαν για την ΑΝΕΚ, την εταιρεία που ναύλωσε το πλοίο από την ιταλική  «VISEMAR di Navigazione S.R.l.», για τα συμφέροντά τους και τον βαθμό καθορισμού της όλης επιχείρησης διάσωσης απ’  αυτά, για το εργασιακό καθεστώς, για την επάρκεια του πληρώματος, για το βαθμό  συμμόρφωσης στις υποδείξεις των επιθεωρητών του Λιμενικού, για την ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού διάσωσης δυο χωρών κλπ. φαίνεται πως αν  βρουν την απάντησή τους θα είναι μόνο στο πλαίσιο εμφάνισης  αντικρουόμενων συμφερόντων. Δεν είναι λοιπόν μόνο οι καραβιές με τους μετανάστες, ανώνυμους και σε αριθμούς κατά προσέγγιση, που χάνονται μεσοπέλαγα. Χωρίς ταυτότητα και πρόσωπο παραμένει, τρεις μέρες τώρα, μεγάλος αριθμός από τους διασωθέντες, και το κυριότερο, και από τους νεκρούς.

 Έχει κανείς την εντύπωση ότι ο καπιταλισμός της οικονομικής κρίσης απογυμνωμένος πια από νοήματα και αξίες που επικάλυπταν το βασικό του κίνητρο λειτουργίας του το κέρδος, όλο και πιο απροκάλυπτα περιορίζει, αν δεν καταργεί, σ’ ένα πρακτικό επίπεδο,  που εκτείνεται όλο και περισσότερο και στο θεσμικό, κοινωνικές δράσεις  και υπηρεσίες όταν κρίνονται ζημιογόνες.

Σ’ όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης τα  πολυάριθμα πολιτικά προγράμματα και ο ιδεολογικός λόγος της σοσιαλδημοκρατίας που μας κατέκλυσαν αποτέλεσαν παραδείγματα του τρόπου με τον οποίο το καπιταλιστικό σύστημα δεν παραμελεί τη λειτουργικά αναγκαία παροχή κινήτρων για την υποστήριξή του από το σύνολο των εργαζομένων. Μεγάλες ιδεολογίες περί εθνικής ανεξαρτησίας, περί εκδημοκρατισμού, εξευρωπαϊσμού και εκσυγχρονισμού ή ριζικής κοινωνικής αλλαγής βοήθησαν να παραβλεφθεί τεχνητά σαν  αιτία των κρίσεων, που κάθε φορά βιώναμε, ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής, που τις αναζητούσαμε στην  κρίση κινήτρων και αξιών στην εργασία, στην παραγωγή, στην εκπαίδευση στις προσωπικές σχέσεις στις συναλλαγές. Τεράστιες μάζες κινητοποιήθηκαν, μεγάλα  προγράμματα καταρτίστηκαν, αντιφατικά συμφέροντα συνενώθηκαν, αλλά πίσω  από τις πλάτες όλων αυτών ο στόχος ήταν να παραμένει το  ίδιο μοντέλο ανάπτυξης,  να αναπαράγεται η ίδια κοινωνική πραγματικότητα. Θεωρούνταν και θεωρείται η ανεπάρκεια θεσμών ή συλλογικών διαδικασιών η αιτία για να μπουν φραγμοί στη διαφθορά ή σε κάθε λογής αντικοινωνικές συμπεριφορές και δράσεις και όχι η ίδια η δομή του καπιταλισμού.

Κι έτσι και τώρα σ’  αυτή την ναυτική τραγωδία θα αναζητηθούν ευθύνες σε όσο δυνατό πιο χαμηλό επίπεδο,  -πλήρωμα , καπετάνιος, ναυαγοσωστικά συνεργεία κλπ. για να επιβεβαιωθεί η τυπική λειτουργία του πολυδιαφημιζόμενου κράτους δικαίου. Και μάλλον σε ατύχημα η σε σύγκρουση συμφερόντων θα οφείλεται η όποια αποκάλυψη γίνει που θα αγγίζει την ίδια τη δομή του καπιταλισμού, που σύμφωνα με τους νόμους του λειτουργεί και το ναυτιλιακό κεφάλαιο.

Και είναι αυτοί οι νόμοι του καπιταλισμού που σχολιαστής γερμανικής εφημερίδας επισημαίνει πως ο Τσίπρας δεν μπορεί να θέσει εκτός ισχύος σε περίπτωση εκλογικής του νίκης. Κι αναρωτιέται κανείς για την πολιτική σκοπιμότητα όλων αυτών,  εντός κι εκτός χώρας, που παρουσιάζουν το ΣΥΡΙΖΑ σαν επαναστατική δύναμη, γιατί σίγουρα δεν πρόκειται για αφέλεια. ¨Όλα αυτά τα τρομακτικά σενάρια που πολλαπλασιάζονται, με τη μεγιστοποίηση των συνεπειών από την εικαζόμενη πολιτική αστάθεια  λόγω εκλογών, τη συνεχή υπενθύμιση για την αναγκαιότητα απαρέγκλιτης τήρησης του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής ανεξάρτητα από τις εκλογές, ενώ στην πραγματικότητα ακυρώνουν όλους ακόμα και τους τυπικούς κανόνες λειτουργίας της δημοκρατίας, αντίθετα θέλουν να εμφανίζονται σαν επιβεβαίωσή της. Εμφανίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ σαν μια επαναστατική δύναμη γίνεται προσπάθεια να πειστεί ένα μεγάλο μέρος των εκλογέων ότι η ίδια η αστική δημοκρατία επιτρέπει την επαναστατική αλλαγή της μέσα από τους  δικούς της θεσμούς. Είναι αυτή η πεποίθηση που κυριάρχησε στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης με τη σοσιαλδημοκρατία να επικρατεί αποκοιμίζοντας το εργατικό κίνημα, το οποίο βρέθηκε τελείως αποδυναμωμένο στα χρόνια της κρίσης για να μπορεί ο καπιταλισμός χωρίς αντίπαλο να ανασυνταχθεί.

 Και πίσω απ’ όλα αυτά δοκιμάζεται το εθνοσωτήριο εγχείρημα, που βαφτίζεται και  εκσυγχρονιστικό, του  πολιτικού συστήματος. Που περιλαμβάνει όλα τα ναυάγια της πολιτικής τα οποία απεργάζονται τη  μείωση των αποστάσεων, με ενδιάμεσες γέφυρες τα κομματίδια που ιδρύονται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, την προώθηση λύσεων συναινετικών που μπορεί να  περιλαμβάνουν και μια «πιο σοβαρή Χ.Α» αλλά και την …επαναστατική αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ως συνδιαχειριστή της εξουσίας.  Το ΣΥΡΙΖΑ που εγκαλεί το ΚΚΕ για την άρνησή του να συνεργαστεί μαζί του. Ο στόχος διάφανος. Και το ΚΚΕ να προσυπογράψει τα νέα συμβόλαια  και να εγγυηθεί την ακινησία  των εργαζομένων, κερδίζοντας την αναγνώριση σαν υπεύθυνη  πολιτική  δύναμη και τη ισότιμη ένταξή του στο πολιτικό παιχνίδι, προς δικαίωση του καπιταλισμού. Κι έτσι να χάσει τα βασικά χαρακτηριστικά  της φυσιογνωμίας του, για να μην υπάρχει καμιά δύναμη αντίστασης στην καπιταλιστική επίθεση.