ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ

Στη διεθνή ειδησεογραφία σημαίνουσα θέση είχε τις τελευταίες μέρες η έκθεση που δημοσιοποίησε η Γερουσία για τα βασανιστήρια που χρησιμοποιούσε η CIA μετά την 11η Σεπτεμβρίου κατά τις ανακρίσεις υπόπτων για τρομοκρατία. Στην έκθεση αναφέρεται και η Ελλάδα σαν χώρα που συνεργάστηκε με τη CIA επιτρέποντας τη χρήση του εναέριου χώρου της και των αεροδρομίων της για πτήσεις που σχετίζονται με τα μυστικά προγράμματα ανακρίσεων της CIA κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Τζορτζ Μπους. Στις εγχώριες ειδήσεις κυριαρχούν οι δολοπλοκίες  για εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας και η απειλή ή προτροπή για εκλογές, αναλόγως της οπτικής.

               Και για άλλη μια φορά αποκαλύπτεται η υποκρισία των αστικών μας δημοκρατιών όπου διατηρούνται οι αντιφάσεις μεταξύ των διακηρυγμένων συνθημάτων και της πραγματικότητας. Η ανωτερότητα του νόμου, η εξουσία της πλειοψηφίας, το γενικό εκλογικό δικαίωμα, η ισοτιμία των πολιτών κλπ. δημιουργούν την επίφαση της εξουσίας του λαού κρύβοντας πίσω από το δημοκρατικό περίβλημα την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου. Κι έτσι γίνεται λόγος από τη μια για σοκ που προκάλεσε η έκθεση της γερουσίας με πρώτο και κύριο τον πρόεδρο των ΗΠΑ ενώ από την άλλη γίνεται αναφορά απλώς σε «σκληρές μεθόδους ανάκρισης». Εξάλλου κυβερνήσεις, και η δική μας δεν εξαιρείται,  πρόσφεραν διευκολύνσεις για μια ακόμα  καταπάτηση νόμων και δικαιωμάτων.  Για να συμφέροντά του κεφαλαίου καταπατώνται δικαιώματα, παραβιάζεται ο νόμος, όλα  των αστικών δημοκρατιών, επιτρέποντας βέβαια σε ένα τμήμα της άρχουσας τάξης να διαμαρτύρεται εκ των υστέρων εξασφαλίζοντας έτσι την ισορροπία του και αποδοχή του συστήματος.  Στα καθ’ ημάς,  παίζονται πολιτικά παιχνίδια με τις εκλογές αποδίδοντάς σ’  αυτές δύναμη και δυναμική που ποτέ δεν είχαν στην αστική δημοκρατία, για να επενδυθεί σ’ αυτές κάθε αντίδραση, κάθε δυσαρέσκεια, ώστε να διαλυθεί. Πολιτική αβεβαιότητα, που θα είναι καταστροφική,  θα προκαλέσουν οι εκλογές κατά Α. Σαμαρά, ενώ κατά Α. Τσίπρα με τις εκλογές και νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα προκύψει «κυβέρνηση του λαού, πολιτική για το λαό, εξουσία με το λαό». Και η αστική μας δημοκρατία παραμένει στο απυρόβλητο.

               Ο Λένιν στο «Κράτος και επανάσταση»  αποκαλύπτει την ουσία της αστικής δημοκρατίας ως μορφής ταξικής κυριαρχίας των καπιταλιστών.

«Στην καπιταλιστική κοινωνία, με την προϋπόθεση ότι αναπτύσσεται όσο το δυνατό πιο ευνοϊκά, έχουμε στο δημοκρατικό πολίτευμα ένα λίγο-πολύ πλήρη δημοκρατισμό. Ο δημοκρατισμός αυτός όμως  συμπιέζεται πάντοτε από τα στενά πλαίσια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και έτσι μένει πάντα στην ουσία δημοκρατισμός για τη μειοψηφία, μόνο για τις εύπορες τάξεις, μόνο για τους πλούσιους. Η ελευθερία της καπιταλιστικής κοινωνίας μένει πάντα  περίπου η ίδια, όπως ήταν  η ελευθερία στις αρχαίες ελληνικές δημοκρατίες: ελευθερία για τους δουλοκτήτες. Οι σημερινοί μισθωτοί δούλοι, εξαιτίας τα όρων της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, πιέζονται τόσο πολύ από την ανέχεια και την εξαθλίωση, που «δεν ενδιαφέρονται για τη δημοκρατία», «δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική» και μέσα στις συνθήκες της συνηθισμένης ειρηνικής ροής των γεγονότων η πλειονότητα του πληθυσμού έχει παραμεριστεί από τη συμμετοχή στην κοινωνική και πολιτική ζωή(…)

Δημοκρατία για μια ασήμαντη μειοψηφία, δημοκρατία για του πλούσιους, αυτός είναι ο δημοκρατισμός της καπιταλιστικής κοινωνίας(…) Ο Μαρξ συνέλαβε θαυμάσια αυτήν την ουσία της καπιταλιστικής δημοκρατίας λέγοντας στην ανάλυση που έκανε πάνω στην πείρα της Κομμούνας ότι μια φορά στα τόσα χρόνια επιτρέπουν στους καταπιεζόμενους να αποφασίζουν ποιοι ακριβώς από τους εκπροσώπους της τάξης των καταπιεστών  θα τους εκπροσωπούν και θα τους καταπιέζουν στη Βουλή!(…)

Η δημοκρατία έχει τεράστια σημασία  στον αγώνα της εργατικής τάξης εναντίον των καπιταλιστών για την απελευθέρωσή της. Η δημοκρατία όμως δεν είναι καθόλου ένα ανυπέρβλητο όνειρο, αλλά μόνο ένας σταθμός  στο δρόμο από τη φεουδαρχία  στον καπιταλισμό και από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό.

Δημοκρατία σημαίνει ισότητα. Είναι ευνόητο, πόσο μεγάλη σημασία έχει η πάλη του προλεταριάτου για την ισότητα και το σύνθημα της ισότητας, όταν το αντιλαμβανόμαστε σωστά με την έννοια της εξάλειψης των τάξεων. Δημοκρατία όμως σημαίνει  μόνο τυπική ισότητα. Και αμέσως μετά την πραγμάτωσης  της ισότητας όλων των μελών της κοινωνίας στο ζήτημα της κατοχής των μέσων παραγωγής, δηλ. της ισότητας στην εργασία, της ισότητας στην αμοιβή της εργασίας, μπροστά στην ανθρωπότητα θα τεθεί αναπότρεπτα το ζήτημα να προχωρήσει παραπέρα, από την τυπική ισότητα στην πραγματική,  δηλαδή στην εφαρμογή του κανόνα: «ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του». Το από ποια στάδια θα περάσει, το ποια πρακτικά μέτρα θα λάβει η ανθρωπότητα για να φτάσει σ’ αυτό το  ανώτερο σκοπό, αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρουμε και ούτε μπορούμε να το ξέρουμε. Έχει όμως σημασία να συνειδητοποιήσουμε πόσο απροσμέτρητα κίβδηλη είναι η συνηθισμένη αστική  αντίληψη ότι δήθεν ο σοσιαλισμός  είναι κάτι το νεκρό, το αποστεωμένο, το μια για πάντα δοσμένο, ενώ στην πραγματικότητα μόνο από το σοσιαλισμό  θα αρχίσει  η γοργή, η αληθινή, η πραγματικά μαζική κίνηση προς τα μπρός σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και ατομικής ζωής, με τη συμμετοχή της πλειονότητας του πληθυσμού και στη συνέχεια με τη συμμετοχή όλου του πληθυσμού(…)

Και επειδή ο   ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται πλήρη αλλαγή πολιτικής, σε άλλες συγκυρίες θα υπόσχονταν και σοσιαλισμό άμεσα,  προς όφελος των υποτελών τάξεων με την ανάδειξή του σε κυβέρνηση μέσα από τις εκλογές:

«Οι μικροαστοί δημοκράτες, αυτοί οι δήθεν σοσιαλιστές, που αντικατέστησαν τον ταξικό αγώνα με τα ονειροπολήματα περί συμφωνίας των τάξεων, φαντάστηκαν ονειροπαρμένα και το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό όχι σαν ανατροπή της κυριαρχίας της εκμεταλλεύτριας τάξης, αλλά σαν ειρηνική υποταγή της μειοψηφίας στην πλειοψηφία που έχει συνειδητοποιήσει τα καθήκοντά της. Αυτή η μικροαστική ουτοπία, που συνδέεται άρρηκτα με την παραδοχή του υπερταξικού κράτους, στη πράξη οδηγούσε στη προδοσία των συμφερόντων  των εργαζομένων  τάξεων(…)»

(Β. Ι. Λένιν: «Κράτος και Επανάσταση», εκδ. Σύγχρονη Εποχή)