ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΑ

Ένας νεαρός αναρχικός, απεργός πείνας, με την υγεία του σε οριακό σημείο,  σε νοσοκομείο φρουρούμενος από δεκάδες αστυνομικούς και δεκάδες Σύριοι απεργοί πείνας στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας ζητώντας ταξιδιωτικά έγγραφα για να φύγουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, διεκδικούν δικαιώματα με το ίδιο τους το σώμα. Βασανισμένα σώματα των απεργών πείνας μέσα στο νοσοκομείο κι έξω στην πλατεία, βασανισμένα σώματα των εργατών που μένουν ανάπηρα στη δουλειά, βασανισμένα σώματα των αναπήρων που προχτές οι δυνάμεις καταστολής απωθούσαν βίαια. Σώματα ως σύμβολα και σημεία μιας πραγματικότητας που συναρτάται από πολιτικοοικονομικά συστήματα τα οποία μπορούν να τα βασανίζουν με τη δουλειά, να τα εξουδετερώνουν με την άρνηση περίθαλψης, να τα ακυρώνουν με τους καταναγκασμούς.

Σώματα βασανισμένα που γίνονται ευκαιρίες για να εκδηλωθούν η αγανάκτηση ή ο οίκτος μας  κατά περίπτωση, χωρίς να ενταχθούν σ’ ένα συνολικό πλαίσιο που θα υπογράμμιζε την αλληλεξάρτησή τους και θα καταδείκνυε το ρόλο του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού στην υποδούλωσή τους. Μπαίνουν στο κάδρο του ενδιαφέροντος των ΜΜΕ και της κυρίαρχης εξουσίας και κατά συνέπεια του δικού μας εμφανιζόμενα σαν μια διαδοχή από video clip. Η τύχη του νεαρού αναρχικού μας απασχολεί τη στιγμή που οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα οδηγούν σε συγκεκριμένες επιλογές, η απεργία των σύριων ξανάρχεται στο προσκήνιο τη στιγμή που η αξιωματική αντιπολίτευση μέσα από παλινδρομήσεις …αναστυλώνει  το  αγωνιστικό προφίλ της με την απόφαση για απεργία πείνας βουλευτή της, για συμπαράσταση στους σύριους και για ενεργοποίηση του κόσμου. Τη συμπονετική …αφέλεια της κυβέρνησης διαδέχεται η αγωνιστική  …ενοχή  της αξιωματικής αντιπολίτευσης με  φόντο τα δικά μας συναισθήματα, οίκτο ή θυμό.

     Μερικές χιλιάδες διαδηλωτές στην Αθήνα και σε πόλεις της Ελλάδας διαδηλώνουν συμπαραστεκόμενοι στον απεργό πείνας Ν. Ρωμανό και τους συντρόφους του και τιμώντας την μνήμη του δολοφονημένυ Ν. Γρηγορόπουλου, ενώ ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς θα συναντηθεί με τους γονείς του τη Δευτέρα.  Επιτροπές συμπαράστασης κι αλληλεγγύης έχουν συσταθεί  για τους σύριους πρόσφυγες, ενώ δεν παραλείπει ακόμα και το ΠΑΣΟΚ να εκφράσει τη συμπαράστασή του στο συριακό λαό για τα δεινά του εμφυλίου πολέμου στη χώρα τους. Και η μεγάλη πλειοψηφία των μεσαίων ιδίως στρωμάτων χαμένη και απογοητευμένη γκρινιάζει, γιατί επιτέλους δεν ξεσηκωνόμαστε, απαιτεί δικαιοσύνη και τιμωρία επιόρκων, λαμογιών, και ών ουκ έστι αριθμός αυτών που κάθε φορά υποδεικνύονται σαν  αίτιοι της δυστυχίας τους.

Το πρόβλημα συνεχίζει να εντοπίζεται στη δοσολογία του μείγματος  οικονομικού ρεαλισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης  που οφείλει να περιλαμβάνει η πολιτική και όχι  στον χαρακτήρα της, στην ουσία της.  Μια πολιτική στην οποία  τίθενται συγκεκριμένα όρια στις πιθανές παραλλαγές της και όσοι κυριαρχούν σ’  αυτή οφείλουν να γνωρίζουν  τα πλαίσια που χαράσσονται, εντός των οποίων οι διαφορές είναι θεμιτές και οι έντονοι διαπληκτισμοί και λίβελλοι όχι μόνο γίνονται αποδεκτοί, αλλά είναι και απαραίτητοι για να διατηρηθεί η ψευδαίσθηση μιας πολιτικής αντιπαράθεσης. Γι’  αυτό πια δεν έχει σημασία τι δηλώνουν, εύχονται κλπ.  εκπρόσωποι της κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης,  αρχηγοί των κομμάτων συγκυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, υπουργοί και στελέχη. Κοινοτοπία και νεφελώδης συγκρητισμός κάνουν να εξαφανίζονται  ακόμα και τα φραστικά διακριτικά που κάποτε  μαρτυρούσαν την πολιτική τοποθέτηση εκείνου που τα χρησιμοποιούσε. Φλυαρία παντού, ακατάσχετη μωρολογία (Γεωργιάδης, Βούλτεψη, Γιακουμάτος, κλπ.) που δεν είναι ουδέτερη.  Ακόμα και ο αγωνιστικός  λεκτικός καταιγισμός (Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνης κλπ)  παρότι αναμασώνται τα ίδια  λόγια, τα λόγια αυτά δεν είναι  χωρίς σημασία. Έχει αναχθεί σε επιστήμη να πουλιούνται φύκια για ρεαλιστικές μεταξωτές κορδέλες, να δημιουργείται θόρυβος αγωνιστικός από τον συμβιβασμό.  Αδιαμφισβήτητες και αυτονόητες οι πιο αυθαίρετες επιλογές, ενώ διακηρύσσεται με σθένος ότι απορρίπτεται κάθε δογματισμός και ιδεολογία.

Κι είναι εδώ που σμίγει κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση. Όλη η ιδεολογία έγκειται στην απόπειρά τους  να θεσπιστούν ουδέτεροι τομείς, (π.χ. Ευρωπαϊκή Ένωση)  χωρίς διασύνδεση με τον τρόπο παραγωγής και τις ταξικές σχέσεις οι οποίες όμως εξηγούν την ύπαρξή τους. Δεν αντιμετωπίζουν διαφορετικά τα πράγματα, απλώς μιλούν διαφορετικά γι’  αυτά. Είτε τα μεταμφιέζουν σε φύση και αιωνιότητα (Ν.Δημοκρατία) είτε τα εξαγνίζουν, τα εξαϋλώνουν έξω από τον πραγματικό κόσμο (ΣΥΡΙΖΑ). Κι οργανώνεται έτσι ένας κόσμος χωρίς αντιφάσεις, παραδομένος στη βεβαιότητα με αιώνιους κανόνες, όπου όλοι αρκεί να έχουμε καλά συναισθήματα. Κι εδώ βρίσκεται η διαφορά με τη Ν. Δημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ –πλεονάζουν σ’  αυτόν τα καλά συναισθήματα. Κι έτσι η απώλεια νοήματος για την κοινωνική πραγματικότητα  να ενισχύει την απροθυμία και γενικευμένη αδιαφορία για κάθε συλλογικότητα και οργάνωση. Κι έτσι κάθε κινητοποίηση να  είναι υποχρεωμένη να ξεκινά μέσα σε μια θεωρητική έρημο, για να περιορίζεται στο σημείο από όπου  ξεκινά, να μη πηγαίνει παραπέρα.

Κι ίσως γι’  αυτό μετά τον Δεκέμβρη του ’08 καμιά κινητοποίηση για το ίδιο ζήτημα δεν ήταν αντίστοιχή του σε πλήθος.  Ακόμα και η φετινή, στην επέτειο της δολοφονίας του Α.Γρηγορόπουλου,  με τον Ν. Ρωμανό και τους συντρόφους του σε απεργία πείνας και την εξαθλίωσή μας να επεκτείνεται ο όγκος και ο παλμός των διαδηλωτών μάλλον δεν προκάλεσε ανησυχία στους κρατούντες ότι δεν μπορούν να διαχειριστούν την οργή τους. Γιατί τις μολότωφ, τα σπασμένα τζάμια, φωτιές κλπ. το ξέρουν ότι μπορούν να τα ελέγχουν. Κι ίσως η απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού ήταν η βάσανος για να το διαπιστώσουν.

Όμως τα  βασανισμένα σώματα δεν περιορίζονται στα νοσοκομεία, στα παγκάκια, στα κρύα σπίτια κλπ. δεν είναι ούτε υποταγμένα ούτε ηττημένα. Είναι μια ολόκληρη κοινωνική τάξη –η εργατική. Κι  όσοι αρνούνται να τα δουν ως σώματα σημεία  της καπιταλιστικής πραγματικότητας επιμένοντας να αγνοούν ότι υπάρχουν και ξεπερνούν  τους φόβους τους με όλες τις φασιστικές και ρατσιστικές εκδοχές που τους το υπόσχονται θα διαψευστούν.

Κι επειδή τη δύναμη των εργαζομένων δεν εξασφαλίζει, αν και μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο,  η  ταυτότητα των συναισθημάτων τους, αλλά η ταξική τους συνειδητοποίηση και ιδεολογική ενότητα ώστε η πρακτική τους δράση με το υψηλό επίπεδο οργάνωσης να μπορεί να αντικρούσει, τουλάχιστον για αρχή,  την καπιταλιστική επίθεση,  γι' αυτό  είναι απαραίτητο  το κόμμα της εργατικής τάξης, το κομμουνιστικό