ΔΩΡΟΔΟΚΗΜΕΝΟ ΓΑΪΤΑΝΑΚΙ

Κατάθεση μήνυσης από τον πρωθυπουργό εναντίον του καταγγέλλοντα απόπειρα δωροδοκίας του βουλευτή των ΑΝΕΛ και ηθοποιό Π. Χαϊκαλή, που κατέγραψε τις συναντήσεις του με τον καταγγελλόμενο για δωροδοκία οικονομικό σύμβουλο Γ. Αποστολόπουλο,  ο οποίος κατά την Χ. Γιαταγάνα είναι ακόμα μέλος των ΑΝΕΛ αλλά μπορεί και να μην είναι,  το οποίο   οπτικοακουστικό υλικό έδωσε  για τεχνική επεξεργασία στον  σατιρικό κωμικό και ηθοποιό Λ. Λαζόπουλου, τον οποίο πιθανόν θα καλέσει ο εισαγγελέας σε συμπληρωματική κατάθεση, ο οποίος … στο γαϊτανάκι ώρα με την ώρα προστίθενται νέοι χορευτές με τη φιλοδοξία να συμμετάσχουμε όλοι.

               Όλα αυτά τα χρόνια των μνημονίων αποφάσεις παίρνονται, σημαδιακές συμμαχίες  γίνονται, καταγγελίες εκτοξεύονται εν ονόματι της σωτηρίας ενός λαού από τον οποίο  η κυρίαρχη εξουσία και  τα παρακλάδια της  ουσιαστικά  απαιτεί τη συμμόρφωσή του με τις επιλογές της, έχοντας μετατρέψει με μιμοδράματα πολιτικής  την ταξική σύγκρουση σε αγώνα μεταξύ  τιμίων και ατίμων, ηθικών εναντίον ανήθικων.

               Κι αναρωτιέται κανείς για  το αίτημα   εκδημοκρατισμού της πολιτικής ζωής, τότε που  πολλοί  στα χρόνια της δικτατορίας προσέβλεπαν σαν σε πρότυπο προς την Ευρώπη, και την κατάληξή του.  Η επικρατούσα αντίληψη ήταν πως  αν τα θεσμικά πλαίσια που εξασφάλιζαν το ομαλό δημοκρατικό βίο ήταν ισχυρά και κυρίως εσωτερικευμένα στους πολίτες, τότε  δύσκολα θα μπορούσαν να αναπτυχτούν εκείνοι οι μηχανισμοί που  θα οδηγούσαν  σε συνολική αναίρεση ή αμφισβήτηση  των κανόνων και αρχών που προσδιορίζουν  με  τρόπο γενικό και απρόσωπο τις συμπεριφορές που αρμόζουν, και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο,  στην αστική δημοκρατία της ισονομίας και ελευθερίας. Κι επειδή αυτή η πεποίθηση ήταν πολύ ισχυρή περιοριστήκαμε στην κατοχύρωση της τυπικής λειτουργίας της, χωρίς πολλές συζητήσεις περί των ουσιαστικών προϋποθέσεών της και τη σχέση της με τον καπιταλιστικό  τρόπο οργάνωσης της παραγωγής.

 Και κάθε φορά που κάποια μίζα, κασέτα παλιότερα βίντεο ή DVD, κρυφοί λογαριασμοί δημόσιων προσώπων ή φορολογικές απαλλαγές τους έρχονται στο προσκήνιο αποδίδονται στα υπάρχοντα θεσμικά κενά που επιτρέπουν ειδική στάση και συμπεριφορά από άτομα και ομάδες απέναντι στους υπάρχοντες θεσμούς. Και συνεπώς  κάθε φορά θα πρέπει να θωρακίζουμε τους θεσμούς, να μην αμφισβητούμε τη δημοκρατία μας, να μένουν στο απυρόβλητο τα κυρίαρχα μοντέλα καπιταλιστικής ανάπτυξης και οι αξίες που καλλιεργούν, στα οποία βρίσκονται και  οι ρίζες τέτοιων συμπεριφορών. Και κάθε φορά ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας όχι απλώς δρα και  αναπαράγεται και σε πεδία συμπληρωματικά  των θεσμισμένων  κρατικών και νομικών ρυθμίσεων, αλλά αποτελούν και την κύρια δεξαμενή για την πολιτική  εκπροσώπηση της κυρίαρχης τάξης.

 Κι έτσι σε επίπεδο κορυφής συνενώνονται οι εικόνες μιας  διπλής κοινωνίας, αυτής που προσδιορίζουν οι επίσημοι θεσμοί και οι νόμοι, και αυτής που επιβάλλεται με τη λογική της κοινωνικής και οικονομικής πραγματικότητας και των συσχετισμών οικονομικής δύναμης. Και σαν αποτέλεσμα αυτής της διπλής κοινωνικής βίωσης προκύπτει η διπλή γλώσσα, η διπλή ηθική που προκαλεί σύγχυση και συσκοτίζει τις δυνατότητες που έχουν πολιτικοοικονομικές ομάδες της εξουσίας για υπέρβαση των θεσμών ανάλογα με τα συγκυριακά  αλλά και μακροπρόθεσμα συμφέροντά της κυρίαρχης τάξης.  Και απομένει η αίσθηση της …διφορούμενης στάσης προσώπων και ομάδων απέναντι στους θεσμούς και κανόνες, εδραιώνοντας  συνολικά  την πεποίθηση ότι στις περιπτώσεις που η  νομιμότητα, η απονομή  δικαιοσύνης, η κατοχύρωση δικαιωμάτων κλπ.  είναι περισσότερο θέμα προσωπικών προνομίων, συγκυρίας και συσχετισμού δύναμης αυτό οφείλεται στις δυσλειτουργίες του συστήματος διακυβέρνησης. Κι εδώ είναι και η παγίδα και για πολλές κοινωνικοοικονομικές ομάδες που εκπροσωπούν την κυρίαρχη τάξη στην πολιτική και τη διοίκηση, ότι έχουν την αυταπάτη πως ελέγχουν τη κατεύθυνση, την ενεργοποίηση ή την αναστολή  θεσμικών λειτουργιών, που τις κάνει αναλώσιμες για την κυρίαρχη τάξη. Γιατί η κυρίαρχη τάξη έχει πάντα  την ευχέρεια  να αντικαθιστά το προσωπικό που την εκπροσωπεί στην πολιτική, όταν με τη δράση του μπορεί να συσπειρώσει αντιδράσεις εναντίον του, να ωθεί στη δημιουργία νέων θεσμών εκεί που δεν ικανοποιούν οι προηγούμενοι, χωρίς να αμφισβητείται το ίδιο το σύστημα. Και στην τελική να διαμορφώνει συνθήκες, έστω και με βοήθεια κακοστημένων  παραστάσεων,  που θέτουν σε καραντίνα την περίφημη δημοκρατία όταν μολύνεται …όπως τώρα;

Αυτό το πολιτικοοικονομικό σύστημα, που ενώ καταδικάζει στην εξαθλίωση τεράστιες μάζες εργαζομένων εντοπίζει  στα σκάνδαλα και στην ανεντιμότητα κυβερνώντων και κυβερνωμένων τα αίτια της οικονομικής κρίσης, όπου ακριβώς  και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού επιμένουν να  τα αναζητούν γεμάτα απορία για την ηθική σήψη του πολιτικού μας συστήματος. Όταν έχουμε αποδεχτεί σαν βασικό κίνητρο το κέρδος σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής η έκπληξή μας από την εφαρμογή του με τον πιο κυνικό  τρόπο είναι συνέπεια των ψευδαισθήσεων που ακόμα τρέφουμε για τον καπιταλισμό.

 Κι ενώ θα αναρωτιόμαστε  για το ποιον του μεσάζοντα της δωροδοκίας  σαν  οικονομικού συμβόλου, θα αναζητούμε τον ηθικό αυτουργό, θα αποκωδικοποιούμε τη δήλωση κάθε βουλευτή, οι τροπολογίες στη βουλή θα περνούν και συγχρόνως  θα στήνεται το σκηνικό για τη διάδοχη κατάσταση με την ολοκλήρωση του ρόλου της κυβέρνησης Σαμαρά. Κι έτσι θα συνεχίζεται να γίνεται  η κρίση του καπιταλισμού περίοδος αναδιάρθρωσής του και αναδόμησής του με εργαζόμενους που τη μια θα μετράν τους βουλευτές που απαιτούνται για εκλογή προέδρου δημοκρατίας, την άλλη τα ποσοστά για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, την προηγούμενη τα χρήματα που κόστισαν τα κουρτινόξυλα της γυναίκας του Α. Τσοχατζόπουλου, απαιτώντας αξιοκρατία, δικαιοσύνη κλπ. αρνούμενοι να δούμε την πραγματικότητα του καπιταλιστικού συστήματος.

Κι έτσι θα επιτυγχάνεται αυτό που είναι το πιο βασικό για το κυρίαρχο σύστημα, να μην ενεργοποιούνται μαζικές λαϊκές πλειοψηφίες εναντίον του. Και συνεπώς γίνεται κατανοητό γιατί ο κομμουνιστικός λόγος  εντόνως και αδιαλείπτως συκοφαντείται ποικιλοτρόπως.