ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ ΚΙ ΕΚΦΟΒΙΣΜΟΙ ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟΙ

Κι είναι η νέα παρέμβαση του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, με τη μορφή συνέντευξης, στην κρίσιμη τρίτη ψηφοφορία  της Βουλής για την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας και οι συνεχείς επαναλήψεις  για την απειλή που εγκυμονούν οι εκλογές με την πολιτική αβεβαιότητα που θα προκαλέσουν, το πολιτικό πρόσωπο μιας κοινωνίας που επιμένει στη σταθερότητα της αθλιότητας που  της εξασφαλίζει η αποδοχή της κυρίαρχης πολιτικής και των εκφραστών της.

Κι είναι κι εκείνος ο τριανταπεντάρης, που μήνες τώρα αναζητεί ψαγμένο beach bar για το γάμο του το καλοκαίρι και με το bonus απ’  τη δουλειά έφυγε στις γιορτές για σκι,  το φανερό  πρόσωπο μιας κοινωνίας που επιμένει να το προβάλλει σαν το κυρίαρχο μοντέλο επιτυχίας που είναι θέμα αξιοκρατίας να αφορά όλους.

Κι είναι όμως κι εκείνη η γιαγιά, περιποιημένη μέσα στο φθαρμένο παλτό της,  με τη σακούλα από το συσσίτιο που δεν τη βάσταγαν τα γόνατά της,  και στα 200 μέτρα μέχρι το σπίτι της έκλαψε το παλληκάρι της που χάθηκε στα 39 του χρόνια, εξωτερίκευσε την αγωνία της για τον άλλο γιο που μπαινοβγαίνει άρρωστος  στα νοσοκομεία  και στην επανάληψη της φράσης «όλα χάθηκαν» συμπύκνωνε την απελπισία της για μια ζωή γεμάτη αγώνα και αγωνία για να σπουδάσουν τα παιδιά της «να μη γίνουν εργάτες σαν τον πατέρα τους και υποφέρουν», το κρυμμένο  πρόσωπο μιας κοινωνίας που επιμένει ν’ αρνείται έστω και  να το ψηλαφίσει.  

Κι αν μετά από πέντε χρόνια οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα ακόμα πιστεύεται πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα εξασφαλίσει την εκ τέφρας  αναπαραγωγή των μεσαίων στρωμάτων είναι γιατί παρόλο που αυτά  δοκιμάστηκαν  στην ίδια την πρακτική τους δεν συνειδητοποίησαν ούτε την ταξική τους …πτώση αλλά ούτε και τα όρια της οικονομικής δύναμης που τα επέτρεπαν την πολυτέλεια να υποκρίνονται τους αμφισβητίες ενός συστήματος που πιστεύουν για αιώνιο και το μόνο που χρειάζεται είναι μεταρρυθμίσεις για εκσυγχρονισμό του. Κι είναι γι’ αυτό που  η κρίση που αυτά τα στρώματα περνούν τα οδήγησε αρχικά, λεκτικά τουλάχιστον,  σε ανορθολογικές τοποθετήσεις φαινομενικής ρήξης με το σύστημα που έβλεπαν να μη τα ευνοεί στην αναδιανομή που επιχειρείται, οδηγώντας τα ακόμα και σε αντιϊμπεριαλιστικά και αντιμονοπωλιακά αιτήματα, που δεν είναι παράδοξο που  οδηγούν και στη Χρυσή Αυγή. Σ’ αυτό το διάστημα βέβαια μοιάζει να πείστηκαν, ένα μεγάλο τμήμα τους,  από τις απειλές  ότι οποιαδήποτε ρήξη με την Ε.Ε όχι μόνο θα σήμαινε την πλήρη εξαθλίωσή τους, αλλά και την αδυναμία οποιασδήποτε ανάκαμψής τους  κάποτε στο μέλλον. Η σταδιακή «κατανόηση» των προβλημάτων που προκάλεσε η κρίση συμπορεύτηκε με την κατανόηση των ορίων της  ψευδο-αντισυστημικότητάς τους και την πεποίθηση για την ταυτότητα των τελικών συμφερόντων τους με ΕΕ. Κι έτσι στην τελική το μόνο που συνειδητοποίησαν είναι πως δεν μπορούν να κάνουν ούτε τους αντι –ιμπεριαλιστές ούτε και τους σοσιαλιστές, όντας δυνάμεις που ζουν από τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό και όντας οι ίδιοι φορείς του  αστισμού.

Και δεν είναι μόνο η Ν.Δ αλλά και  ο ΣΥΡΡΙΖΑ που σ’ αυτά τα μεσοστρώματα απευθύνεται. Κι αν ο ρεφορμισμός του διατηρεί ακόμα στοιχεία αντιϊμπεριαλιστικής ή αντιμονοπωλιακής ρητορικής δεν είναι πια για να προσελκύσει αυτά τα μεσοστρώματα  αλλά για να προκαλέσει σύγχυση στην εργατική τάξη αποτρέποντας τη συσπείρωση γύρω από το ΚΚΕ. Οι υψηλές κορώνες μάλιστα πόλωσης από τη μεριά της Ν.Δ συμπληρώνει τον «αριστερό» λόγο του ΣΥΡΙΖΑ τοποθετώντας το στην άκρα αριστερά, ώστε να περιθωριοποιήσει τον λόγο του ΚΚΕ ή εξοβελίζοντάς τον ή ταυτίζοντας τον με το ΣΥΡΙΖΑ και ακυρώνοντάς τον.

Και μέσα σ’ όλα αυτά όμως ξεκαθαρίζει  παραπέρα η φύση της οικονομικοπολιτικής πραγματικότητας και των ταξικών συμφερόντων, κι αυτό όχι μόνο στα λόγια πια. Όταν η οικονομική κρίση  επηρεάζει τις κοινωνικές τάξεις και στρώματα, όταν αστική τάξη  και μεσοστρώματα έρχονται σε αντιπαράθεση, τότε εμφανίζεται η δυνατότητα για την εργατική τάξη, όλους εκείνους που κουβαλούν και εκφράζουν τον ταξικό ανταγωνισμό να διαχωριστούν συνειδητοποιώντας τα συμφέροντά τους. Γι’  αυτό και είναι καθοριστική η ύπαρξη του ΚΚΕ που οργανώνει, συσπειρώνει και καθοδηγεί.  Γιατί είναι ακριβώς  αυτή τους η κίνηση που θα υποχρεώσει τις ταξικές δυνάμεις ν’  αποκτήσουν πολύ πιο ξεκάθαρο και  πολιτικό πρόσωπο αποκαλύπτοντας την πραγματική τους ταυτότητα.

Πέντε χρόνια τώρα παρακολουθούμε συνεχείς αναδιατάξεις στο πολιτικό σύστημα με νέες κινήσεις, κόμματα και κομματίδια που η ύπαρξή τους εξαντλεί ως το κόκκαλο τις παλιές κατασκευασμένες διαιρέσεις χωρικού προσδιορισμού –αριστερός, δεξιός, κεντρώος και τους συνδυασμούς τους- που συσκοτίζουν την κύρια αντίθεση κεφαλαίου –εργασίας, αστικής –εργατικής τάξης. Γι’  αυτό και η συγκυβέρνηση, στα χρόνια της καπιταλιστικής επίθεσης, των παλιών αντιπάλων δεν είναι παράδοξο και ούτε αποκλείεται να επαναληφτεί με το ΣΥΡΙΖΑ κι ένα κομμάτι της Ν.Δ. Γι’  αυτό και αναδεικνύονται  κόμματα και κομματίδια αριστερά κι επαναστατικά που καταγγέλλουν τον αναχωρητισμό του ΚΚΕ και το συντηρητισμό του, προβάλλοντας μια θέληση που απλοποιεί, διαλύοντας ουσιαστικά τις ταξικές αντιθέσεις σε υπαρξιακούς προβληματισμούς  μ’ έναν λόγο αντιεξουσιαστικό, που αποβλέπει, απ’  αριστερά,  στην αποδυνάμωση του ΚΚΕ.   Έτσι ώστε να εξακολουθούμε να είμαστε μέσα σ’ αυτόν τον ανομολόγητο ταξικό πόλεμο, που στο πετσί μας νιώθουμε τα αποτελέσματά του, απλοί θεατές, να μην μπορούμε  να πάρουμε  θέση  μάχης μέσα στις μάζες των καταπιεσμένων, να  φοβόμαστε πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος  απ’ αυτόν που η κυρίαρχη εξουσία χαράσσει, δεν υπάρχει καμιά άλλη  ελπίδα απ’ αυτήν που επιτρέπει η κυρίαρχη τάξη.