ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Ο Ν. Ρωμανός διέκοψε την απεργία πείνας μετά την υπερψήφιση της  βελτιωτικής τροπολογίας της κυβέρνησης αναφορικά με την φοίτηση των κρατουμένων σπουδαστών στα ΑΕΙ, που έδωσε την ευκαιρία στον υπουργό Δικαιοσύνης, Χ. Αθανασίου να υπογραμμίσει την ομοφωνία που επιτεύχθηκε στη Βουλή γι’ αυτό το θέμα. Βέβαια προχώρησε και στο δια ταύτα, εκφράζοντας την ευχή αυτή η σύνεση που επικράτησε και οδήγησε τη βουλή στην ομόνοια να γίνει «για σπουδαιότερα ζητήματα για τη λειτουργία του πολιτεύματος, όπως η αναθεώρηση του Συντάγματος και η εκλογή του Πρόεδρου της Δημοκρατίας». Την επόμενη μέρα σε οργισμένο σχόλιό του στη ραδιοφωνική του εκπομπή ο Ν. Χατζηνικολάου, που με τους ελιγμούς του στο  θέμα της ενημέρωσης κατάφερε να αποκτήσει κύρος σε πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού, στράφηκε εναντίον των δηλώσεων του  Ν. Ρωμανού διορθώνοντάς τον ότι δεν νίκησε η αναρχία όπως διατείνεται ο νεαρός αναρχικός, αλλά η δημοκρατία και υπογραμμίζοντας ότι  τη συμπαράστασή του στη διάρκεια της απεργίας πείνας αφορούσε τη ζωή του και το δικαίωμά του στη γνώση.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών  και οι αντιδράσεις σ’  αυτά, από την απεργία πείνας του Ρωμανού μέχρι την επίσπευση της προεδρικής εκλογής με ενδιάμεσο τον ευτελισμό κάθε αγωνιστικής κινητοποίησης από πολιτικούς που έχουν  μάλιστα εκλεγεί (όρα Μιχελογιαννάκης) δεν είναι μόνο καθρέφτης του μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας αλλά και προσήμανση του μέλλοντος. Είναι ένδειξη της συνεχούς προσπάθειας για  οργανωμένη,  ολοκληρωμένη, γύρω από την κυρίαρχη τάξη,  συναίνεση που  επιδιώκει να απορροφήσει και ό,τι θεωρείται πως είναι οργανωμένο γύρω από αντίθετες ιδεολογικές αρχές  με ορισμένες και ελεγχόμενες, αποκλειστικά από την κοινή συναίνεση,  τις σχέσεις απόκλισής τους από αυτήν. Η κυρίαρχη πολιτική έδειξε ότι μπορεί ατομικούς αγώνες, μεμονωμένους και χωρίς προοπτική όταν δεν συνδέονται με ένα λαϊκό κίνημα, να τους χρησιμοποιήσει για δυνάμωμα της δικής της εξουσίας με τον εγκλωβισμό τους στο δικό της πεδίο δράσης. Τι άλλο στη συγκεκριμένη συγκυρία  από υπερψήφιση της τροπολογίας θα μπορούσε να σώσει τη ζωή του Ν. Ρωμανού; Κι έτσι όλος ο αγώνας και η δράση μετατοπίστηκε στη σωτηρία της ζωής του. Και δεν τίθεται καν το ερώτημα για ποιων συμφέροντα δουλεύει η κοινή συναίνεση, ποιο συγκεκριμένο τύπο ταξικής εξουσίας στηρίζει και ενισχύει, μέσα από ποια συμφέροντα εξασφαλίζεται ο χαρακτήρας της εξουσίας εκείνων που ορίζουν έννοιες και  πράγματα. Υπερκεράζονται όλα αυτά με ηθικού χαρακτήρα επιχειρήματα και λόγο  και θέτουν υπό την σκέπη τους όλες τις πολιτικές, όλες τις αντιδράσεις. Το ζητούμενο μετατοπίστηκε στη σωτηρία της ζωής του Ν. Ρωμανού.

Η ενέργεια του Ν.Ρωμανού αποσπάστηκε κι αποκόπηκε από την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και συνδέθηκε με έναν ανθρωπιστικό και ηθικό λόγο με τον οποίο υποστηρίζεται ότι η αστική δημοκρατία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη. Η ικανοποίηση του αιτήματος για μόρφωση επισφραγίζει μια συμφωνία που πατά στη μεγαθυμία της αστικής κυριαρχίας και επιβεβαιώνει την συγκεκριμένη πολιτική οργάνωση της κοινωνίας δικαιώνοντας την απαίτηση για  τελειοποίηση και συμμόρφωση όλων στους κανόνες των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών δομών της αστικής τάξης. Στις δηλώσεις του υπουργού αλλά και του δημοσιογράφου και ιδιοκτήτη ΜΜΕ δεν υπάρχει ούτε ίχνος από τα ερωτήματα που έστω και μειοψηφικά, και όχι μόνο από τον ίδιο απεργό πείνας, διατυπώθηκαν που αμφισβητούν θεσμικά, κοινωνικά και πολιτικά αυτονόητα. Αντίθετα και η απεργία πείνας και η υπερψήφιση του νομοσχεδίου που ήρε το αδιέξοδό της εντάχτηκαν στην  πολύπλοκη διαδικασία οικοδόμησης όχι μόνο της πολιτικής συναίνεσης αλλά και της λαϊκής συγκατάθεσης στην υπάρχουσα πολιτική δομή, στις αξίες που την υποστηρίζουν και εγγυώνται τη συνέχεια της ύπαρξής της. Η εκτίμηση στα πτυχία και διδακτορικά της αστικής τάξης που αντικατέστησαν τους τίτλους ευγενείας της εποχής της φεουδαρχίας ανανεώθηκε.  Η πολιτική εξουσία εμφανίστηκε δημοκρατική, διατηρώντας  την τυπική της οργάνωση και λειτουργία, και ικανή να βρίσκει διέξοδο,   αφού εκβίασε τη συναίνεση σ’  όλες τις τάσεις και κόμματα του κοινοβουλίου στην δική της απόφαση. Φιλοδοξεί λοιπόν να κερδίσει πολλά από την παραγωγή αυτής της συναίνεσης που νομιμοποιείται να επεκτείνει, έστω κι αυθαίρετα, και στην εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας.

Στην πραγματικότητα όλη αυτή η ιστορία με την έκβασή της  κατέληξε να ταυτιστεί  με το  αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης διαδικασίας στην κατασκευή της πραγματικότητας, την οποία η κυρίαρχη εξουσία και τα ΜΜΕ την όρισαν. Οι ορισμοί αυτής της κατασκευασμένης πραγματικότητας υποστηρίζονταν και προεκτείνονταν μέσω ενός φτωχού λεξιλογίου που η λέξη κλειδί ήταν ανθρωπισμός – σεβασμός της ανθρώπινης ζωής, δικαίωμα στη μόρφωση. Αν δημοσιογράφοι σαν τον Ν. Χατζηνικολάου, που πουλάνε  αντικειμενικότητα και ηθική,  εγγυητές των κυρίαρχων αξιών που λειτουργούν συστηματικά και σταθερά προς όφελος της αστικής τάξης εμφανίζονται ευαίσθητοι σε θέματα ανθρώπινης ζωής και μόρφωσης είναι για να προβάλλουν θέματα και διαδικασίες που όχι μόνο μπορεί να είναι σχετικά αβλαβή για την κυρίαρχη τάξη αλλά ακόμα και να την ενισχύσουν με τους αρμόζοντες ελιγμούς. Η ηθική γλώσσα του είναι το εργαλείο των επιλογών του, η ένδειξη των προτιμήσεών του, προς δόξαν  του κυρίαρχου συστήματος, που τελικά δικαιώνεται. Μεγάθυμο δείχνει να μη φοβάται αυτόν που στράφηκε εναντίον του και του δίνει και ευκαιρίες επανένταξης. Κι εμπεδώνουμε όλοι ότι  η  δημοκρατία όχι μόνο δεν έχει αδιέξοδα αλλά ούτε εκδικείται

               Και αναρωτιέται κανείς μήπως  απ’ όλο αυτόν τον αγώνα του Ν. Ρωμανού δεν απομείνει  παρά η εισαγωγή των βραχιολιών  γεωεντοπισμού, με πολύ ύποπτη τη χρήση τους στο μέλλον.