Η ΛΥΣΗ, ΕΚΛΟΓΕΣ ΠΑΝΤΟΥ

   Πριν τέσσερις μέρες μέσα σε κλίμα έντονης βίας, με καθημερινές βομβιστικές επιθέσεις οι ιρακινοί κλήθηκαν  στις κάλπες για τις πρώτες βουλευτικές εκλογές μετά την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων.

Στην Ουκρανία το ανατολικό της τμήμα φλέγεται με τους φασίστες, όπως φαίνεται,  να δρουν ανεξέλεγκτα, ενώ η Α. Μέρκελ υπογραμμίζει στη συνάντησή της με τον Μπ. Ομπάμα ότι η 25^η Μαΐου είναι πολύ σημαντική ημερομηνία λόγων των εκλογών στη χώρα.

Στα καθ’  ημάς, σε τρείς  βδομάδες ο πανταχόθεν αποκαλούμενος κυρίαρχος λαός καλείται να εκλέξει τους εκλεκτούς του  για ένα κοινοβούλιο που η επίσημη προπαγάνδα εγχώρια και ευρωπαϊκή θέλει να μας πείσει για τον καθοριστικό ρόλο του στη λήψη των αποφάσεων για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι συνθήκες στις οποίες διεξάγονται οι εκλογές ανά την υφήλιο και τα αποτελέσματά τους όλο και περισσότερο κάνουν πιο ξεκάθαρο το ρόλο τους στο καπιταλιστικό σύστημα. Στρατιωτικές εισβολές ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (Ιρακ), κατευθυνόμενα από ιμπεριαλιστικές δυνάμεις πραξικοπήματα που βαφτίζονται επαναστάσεις (Ουκρανία) επιδιώκεται να αποκτήσουν  νομιμότητα  μέσω εκλογών. Γιατί τελικά οι  εκλογές  καταλήγουν να είναι μόνο ένα ισχυρό ιδεολογικό  όπλο του καπιταλιστικού συστήματος μέσω του οποίου χειραγωγεί την συναίνεση, αναβαπτίζει την νομιμότητά του. Σε χώρες όμως όπως το Ιρακ ή η Ουκρανία, όταν κανόνας γίνεται η ισχύς και η βία, οι εκλογές είναι το πρόσχημα δημοκρατικότητας με αποδέκτες περισσότερο τους ψηφοφόρους των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που επιβάλλουν τα συμφέροντά τους.

Στις αστικές δημοκρατίες όπως η δική μας,  το σύστημα ελέγχου και καθοδήγησης της κυρίαρχης τάξης χρησιμοποιεί ποικιλία μέσων για να κατασκευάσει τη συναίνεση και οι εκλογές συμβάλλουν σ’ αυτό.  Κι αν σε παλιότερες δεκαετίες οι εκλογές θεωρούνταν η ύψιστη πολιτική πράξη, ήταν γιατί υπήρχε ένα κίνημα που μπορούσε έστω και με συμβιβασμούς να επιβάλλει αιτήματά του μέσω πολιτικών κομμάτων, που κι αν δεν αμφισβητούσαν το πολιτικό σύστημα υπόσχονταν βελτίωσή του προς όφελος των υποτελών τάξεων. Το νέο όμως, αξεπέραστο προς το παρόν,  στάδιο της καπιταλιστικής κρίσης φαίνεται να οδηγεί και σε κρίση τους θεσμούς εκπροσώπησης και να απαξιώνει τις κοινοβουλευτικές μεθόδους διακυβέρνησης, που φαίνεται πως εκφράζεται στις κάλπες με την ενίσχυση του φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. Γι’  αυτό βέβαια και δεν  είναι μηδενική η σημασία των εκλογών. Γιατί ακόμα κι αν η βασική αντίθεση δεν είναι παρά κεφάλαιο–εργασία, αυτή η αντίθεση πραγματώνεται και λειτουργεί μέσω όλων, και βέβαια μέσω και των εκλογών, των κοινωνικών εκδηλώσεων που αναδιατάσσουν τους πολιτικούς συσχετισμούς και μέσω των οποίων εκδηλώνεται αυτή η πάλη.

Έτσι, στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης,  έξι μήνες μετά το μνημόνιο, τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών του 2010 έδειξαν πως μια σεβαστή πλειοψηφία επικροτούσε την απόφαση του Γ. Παπανδρέου να προσφύγει στο μηχανισμό στήριξης. Μετά δυο χρόνια, οι βουλευτικές εκλογές του 2012 έδειξαν ότι η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος επιλέγει  την αναδιάρθρωση  του παραδοσιακού  δικομματικού παιχνιδιού αναζητώντας μια εναλλακτική λύση  μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, ενώ μια σεβαστή μειοψηφία πριμοδοτούσε σαν αντισυστημική δύναμη το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και περιοριζόταν  η εκλογική δύναμη του Κομμουνιστικού Κόμματος.

 Οι εκλογές μπορεί λοιπόν  να μην αλλάζουν  καμιά δομική  συντεταγμένη αυτού του συστήματος  και  μοιάζει στις μέρες μας να περιορίζεται ο ρόλος τους σ’ αυτό της  επίσημης δημοσκόπησης της δυναμικής του εκλογικού σώματος, αφού δηλώνεται ξεκάθαρα ότι στις πολιτικές αποφάσεις  που εφαρμόζονται ελάχιστη συμμετοχή έχουν τα όργανα που εκλέγονται.  Κι αν όμως δεν διαφοροποιούν  τις στρατηγικές θέσεις των ανταγωνιζόμενων δυνάμεων του κεφαλαίου και της εργασίας,  αλλάζουν την τακτική τους, τροποποιούν  τους υπάρχοντες πολιτικούς συσχετισμούς και μπορεί να εξελιχτούν σε πεδίο μάχης όπου διασταυρώνονται οι ανταγωνισμοί μεταξύ υποτελών τάξεων και αστών με τους αντίστοιχους συμμάχους. Κι αν το ίδιο το  κυρίαρχο σύστημα περιορίζει τη σημασία των εκλογών στη δυνατότητα εναλλαγής προσώπων,  αφού την τελευταία ιδίως πενταετία απροκάλυπτα διακηρύττει ότι είναι μικρής σημασίας για τους εργαζόμενους το ποια κυβέρνηση  διαχειρίζεται τα καπιταλιστικά συμφέροντα, εφόσον οι επιλογές της είναι δεδομένες και οι αποφάσεις ειλημμένες, είναι για να βεβαιώσει ότι εναλλακτικές λύσεις δεν υπάρχουν.  Γι’  αυτό κι αν είναι  η εκλογική διαδικασία να διαιρεί το εκλογικό σώμα αυτό  επιδιώκεται να γίνεται  πάνω σε πρόσωπα, μόδες ακόμα και στυλ. Θαυμάζονται  βιογραφικά των υποψηφίων στις εκλογές που περιλαμβάνουν  λαμπρές σπουδές, επιτυχημένες καριέρες ταυτίζοντάς τα, στην καλύτερη περίπτωση,  με βιογραφικά υποψηφίων για μια θέση εργασίας, γιατί  η πολιτική εκλαμβάνεται σαν καριέρα,  τα πολιτικά προβλήματα θεωρούνται τεχνικά, η οικονομία υποστηρίζεται πως είναι ουδέτερη. Ζητήματα όπως η πάλη των  τάξεων, η προτεραιότητα των παραγωγικών δυνάμεων,  ο ρόλος της εργατικής τάξης κλπ θεωρούνται ότι δεν υπάρχουν. Όλα πρέπει να είναι  μέσα στη λογική της διαδικαστικής  δημοκρατικότητας, ενώ θεωρούνται παρωχημένες έως και ανύπαρκτες οι αντιθέσεις ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευομένους

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές και ευρωεκλογές θα διεξαχθούν σε δυο βδομάδες με φόντο τους  καπιταλιστικούς  ανταγωνισμούς που οξύνονται, το κουβάρι των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων  που αιματοκυλά τον ένα μετά τον άλλο τους λαούς, τη νεκρανάσταση του φασισμού οι οποίοι λειτουργούν συμπληρωματικά στους φόβους που ήδη βιώνουμε τέσσερα χρόνια τώρα για να εγκαταλειφθεί κάθε ιδέα αντιπαλότητας ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Γι’  αυτό και όλες αυτές οι επιθέσεις, ακόμα και μέσω επιδοκιμασιών για να υπονομεύσουν την αξιοπιστία  του, ενάντια στο ΚΚΕ είναι για να εγκαταλειφθεί κάθε προσπάθεια για οργανωμένο αγώνα των υποτελών τάξεων ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση.