ΤΑΞΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ

Τα πράγματα είναι αρκετά απλά.

Η οξύτητα της καπιταλιστικής  κρίσης που  μαστίζει εδώ και τέσσερα τουλάχιστον χρόνια το μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας επισωρεύει δυο δεινά, ανεργία και φτώχεια. Τα περισσότερα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο των ευρωεκλογών υιοθετούν  περισσότερο ή λιγότερο την  πολιτική που φορτώνει όλο το βάρος της κρίσης στην εργατική τάξη και στα φτωχά  μικροαστικά στρώματα του πληθυσμού.

 Η πολιτική αυτή επιδιώκει την αύξηση του ποσοστού κέρδους του μεγάλου κυρίως κεφαλαίου, για να μπορεί να προχωρήσει σε παραπέρα συσσώρευση.  Με τη μαζική ανεργία πέφτουν τα μεροκάματα, ανεβαίνει το ποσοστό  εκμετάλλευσης και κέρδους κι επομένως οι επιχειρήσεις  θα έχουν κέρδος να κάνουν μεγαλύτερη συσσώρευση. Εξάλλου με το κλείσιμο επιχειρήσεων που δεν είναι παραγωγικές με κριτήρια της αγοράς εκείνο που συμβαίνει είναι η καταστροφή μιας μεγάλης ποσότητας κεφαλαίου. Κι έτσι θα μείνει λιγότερο κεφάλαιο που θα μοιραστεί τη συνολική μάζα του κέρδους και άρα το ποσοστό κέρδους κατά μονάδα κεφαλαίου θα αυξηθεί.

 Ουσιαστικά τα κόμματα από Νέα Δημοκρατία έως ΣΥΡΙΖΑ με τις αντίστοιχες παραφυάδες τους συμφωνούν το κράτος να περικόψει τις δαπάνες  για εξασφάλιση της απασχόλησης στους ανέργους,  ξεπερνώντας πια το Κεϋνσιανό μοντέλο της επέκτασης των δημοσίων δαπανών για απορρόφηση των ανέργων, και υπόσχονται ανάπτυξη για δημιουργία θέσεων εργασίας.  Συγχρόνως οι διαφωνίες τους  εντοπίζονται στο ποσοστό περιορισμού  των δαπανών για κοινωνικές παροχές, ενώ η εύνοια προς το  μεγάλο κεφάλαιο για να  αυξηθεί είναι δεδομένη και οι μεταξύ τους διαφορές αφορούν στους επιθετικούς προσδιορισμούς που χαρακτηρίζουν την επιχειρηματικότητα, π.χ. η αξιωματική αντιπολίτευση διαβεβαιώνει για την αρωγή της στην υγιή επιχειρηματικότητα. Ακόμα και η δέσμευση του Α. Τσίπρα  για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και η υπόσχεση για επαναφορά των γενικών συλλογικών συμβάσεων, στην πράξη, αν πραγματοποιηθεί, θα έχει πολύ λίγη σημασία με την μαζική ανεργία που κάνει αναλώσιμους τους εργαζόμενους με την πτώση των μεροκάματων και μισθών.

Από την άλλη, οι διαβεβαιώσεις του πρωθυπουργού για έξοδο από την κρίση δεν είναι αναληθείς, από τη στιγμή που ταυτίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου με του κόσμου της εργασίας. Πραγματικά η εφαρμοζόμενη πολιτική  προς το παρόν καταφέρνει να διασώσει, και αυτός είναι ο σκοπός της,  από επικίνδυνους κλυδωνισμούς το μεγάλο κεφάλαιο, ενώ ο κόσμος της εργασίας βυθίζεται στην ανέχεια.

Κι αν φαίνεται σε δημοσκοπήσεις αλλά και στα αποτελέσματα της προηγούμενης Κυριακής πως δεν συντρίβεται στις εκλογές  η Ν.Δ που εφαρμόζει αυτή την πολιτική αυτό είναι αποτέλεσμα της ιδεολογικοπολιτικής παραπλάνησης που χρόνια τώρα εφαρμόζεται με τις διακηρύξεις για λιγότερο κράτος, εννοώντας το κράτος πρόνοιας και όχι το κράτος καταστολής, την ενοχοποίηση του κόσμου εργασίας για το προηγούμενο βελτιωμένο επίπεδο διαβίωσής του που κατηγορείται ότι οδήγησε στην χρεοκοπία και τη συσπείρωση κοινωνικών στρωμάτων που ταυτίζουν τα συμφέροντά τους μ’  αυτά που η Ν.Δ εξυπηρετεί.  

Εκτός όμως από αυτή την μορφή ιδεολογικοπολιτικής παραπλάνησης που χρησιμοποιείται για να περάσει αυτή η πολιτική χωρίς  κοινωνικές εντάσεις είναι και ο μανδύας σοσιαλισμού ή ακόμα πιο αόριστα της αριστεράς που ντύνονται αστικά κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα, όπως το ΠΑΣΟΚ παλιότερα. Ενώ είναι ένα αστικό κόμμα  που παίζει το παιχνίδι της εναλλαγής  στην εξουσία  με ένα συντηρητικότερο κόμμα και διαχειρίζεται τον καπιταλισμό, εκείνο που κάνει είναι να εμφανίζεται με αριστερόστροφη  φρασεολογία, σοσιαλιστικά συνθήματα εγκλωβίζοντας μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων κι ευνουχίζοντας τους διεκδικητικούς αγώνες της εργατικής τάξης.

Και η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ με τις παραφυάδες τους στηρίζονται και απευθύνονται στη μικρο-ωφελιμιστική μάζα των μικρομεσαίων που στα χρόνια της ευμάρειας στήριξαν και καθιέρωσαν σαν βασικότερη πολιτισμική αξία μάλιστα, την ιδέα του ατομικού κέρδους. Αυτή την τερατώδη κινητήρια δύναμη οι  φθίνοντες πια μικρομεσαίοι συνεχίζουν να θεοποιούν, ελπίζοντας πως αν διατηρηθεί ως κύρια κοινωνική σχέση η εκμετάλλευση της δουλειάς τρίτων θα ανατείλει ξανά η βασιλεία τους. Όλη αυτή η ψευδής ταξική συνείδηση που έχει διαμορφωθεί  σε ευρύτατα στρώματα πληθυσμού, και μοιάζει να έχει κληρονομηθεί μαζί με τα γονίδια και στους νεαρούς γόνους τους, απελπισμένα θέλει να πιστέψει στις διαβεβαιώσεις του Α. Σαμαρά ή τις υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ανάλογα με το βαθμό ανέχειάς τους.

Η ψήφος σ’ αυτές τις εκλογές περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι ταξική. Τα συγκεκριμένα και  πραγματικά προβλήματα της οικονομικής κρίσης καλείται να τα επωμιστεί συνολικά η εργατική τάξη κάτω από την εκβιαστική  και σκληρότατη υπενθύμιση της ανεργίας. Είναι αυτή η τάξη που εξαθλιωμένη αν δεν αποκτήσει ταξική συνείδηση θα είναι εύκολη λεία για το φασισμό, πράγμα που είναι προς συμφέρον του κεφαλαίου. Και δεν υπάρχει ακομμάτιστη ψήφος. Η κυρίαρχη τάξη, που  τα συμφέροντά της  συγκρούονται με τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του πληθυσμού, είναι αυτή που  εξαναγκάζεται να κρύβει τις ιδιοτελείς επιδιώξεις της, να παρουσιάζει τους οικονομικούς και πολιτικούς της σκοπούς  ως σκοπούς όλης της κοινωνίας και καλύπτεται με το μανδύα της ακομματικότητας.

Στις συνθήκες όμως της οξείας πάλης ανάμεσα στις δυνάμεις του κεφαλαίου και της εργασίας παραμένει βασική αναγκαιότητα η ταξική επιλογή. Γι’  αυτό η μοναδική ψήφος που θα φοβίσει την κυρίαρχη τάξη, παρά τις κινδυνολογίες σχετικά με το ΣΥΡΙΖΑ, είναι αυτή στο ΚΚΕ. Για να μη συνεχίσουν  όλοι αυτοί, προνομιούχοι ή μη,  έχοντας όμως ψευδαισθήσεις ταξικές, να  ξεχύνονται πάνω στο σώμα της εργατικής τάξης όσο κοιμάται για να τη δέσουν με τα χιλιάδες νήματα της οικονομικής ανάγκης και της πολιτικής εξάρτησης. Όταν αυτή, γίγαντας μπροστά σε νάνους αρχίσει να αφυπνίζεται τότε θα οργανωθεί η πραγματική αντίσταση ενάντια σ’  αυτές τις πολιτικές. Μέχρι τότε το μόνο που κάνουμε είναι να ψελλίζουμε θεωρητικά.  Τουλάχιστον με την ψήφο μας ας κάνουμε έμπρακτα ένα βήμα προς την κινητοποίησή μας και δράση μας.