ΕΚΛΟΓΙΚΩΝ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Σύμφωνα με την ειδησεογραφία στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο κυριαρχεί το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα με ενίσχυση των ευρωσκεπτικιστών,  ενώ η πρωτιά Εθνικού Μετώπου της Μαριν Λεπέν στη Γαλλία, που χαρακτηρίστηκε από τη Λιμπερασιόν απειλή για την Ευρωπαϊκή ιδέα,  προκαλεί αντιδράσεις στην Ευρώπη, με την Α. Μέρκελ να χαρακτηρίζει την άνοδο ορισμένων ακροδεξιών και λαϊκίστικων κομμάτων «αξιοσημείωτη και λυπηρή». Ταυτόχρονα, η εκλογή του «τσάρου της σοκολάτας» δισεκατομμυριούχου Πέτρο Πορσονένκο στη θέση προέδρου της σπαρασσόμενης Ουκρανίας  χαρακτηρίζεται καλό νέο από την καγκελάριο Μέρκελ. Σε ερώτηση εταιρείας δημοσκοπήσεων γιατί εκλέγουν οι ψηφοφόροι έναν δισεκατομμυριούχο η απάντηση τους  είναι επειδή δεν θα κλέψει.

Στα δικά μας,  ο Ι. Μπουτάρης  πιστεύει ότι επανεξελέγη  γιατί ήταν «χορτασμένος», τονίζοντας ότι δήμαρχο τον έβγαλε η Θεσσαλονίκη, «ούτε τα κόμματα ούτε κάποιες ομάδες συμφερόντων». Ο επανεκλεγείς δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης ευχαριστεί τους Αθηναίους που τον ψήφισαν βάζοντας «την πόλη πάνω από την πόλωση και τους κομματισμούς». Ο νέος δήμαρχος  Πειραιά Ι. Μώραλης, που στην προεκλογική του εκστρατεία τόνιζε την ανεξαρτησία του, στις πρώτες του δηλώσεις ευχαριστεί του γονείς του που τον μεγάλωσαν με δημοκρατικές αντιλήψεις που «εκτιμήθηκαν από τους πολίτες του Πειραιά». Η σύζυγος του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, της οικογένειας των βιομηχάνων, Γιάννα Αγγελοπούλου καταφέρθηκε στην εμφάνισή της στον τηλεοπτικό σταθμό ΑΛΦΑ κατά του Β. Μαρινάκη και της εκλογής του Γ. Μώραλη αφήνοντας ξεκάθαρες αιχμές για εμπλοκή της στην πολιτική σκηνή και αλληθωρίζοντας πολιτικά προς ΣΥΡΙΖΑ και Ποτάμι. Ο  εκλεγμένος δήμαρχος, υπόδικος Αχ. Μπέος, χρησιμοποιώντας λεκτικό που προσομοιάζει αυτό της Χρυσής Αυγής επιτέθηκε εναντίον καλλιτεχνών που στράφηκαν εναντίον του, ενώ αποθεώνονταν από τους οπαδούς του. Και βέβαια η Χ.Α με ποσοστά  σχεδόν διψήφια μονιμοποιείται μετά από τρεις αναμετρήσεις  στο πολιτικό σκηνικό.

Εικόνες από την ευρωπαϊκή και εγχώρια πολιτική σκηνή με πολλές αναλογίες, αν όχι ομοιότητες,  που δίνουν πολύ ξεκάθαρα το στίγμα του πολιτικού λόγου και πολιτικής συμπεριφοράς. Σε όλες αναγνωρίζει κανείς την υποκρισία ενός δημοκρατικού κράτους που μπορεί επιδέξια να ανέχεται  δράσεις που διατηρούν ένα χαρακτήρα αντιπαλότητας, αλλά γενικού και αόριστου,  και που επιτρέπεται η πολυτέλεια της ιδεολογικής ελευθερίας όταν δεν του στοιχίζει καθόλου. Ισα ίσα που βρίσκει μια δικαίωση στην ύπαρξη αντιπολιτευτικού λόγου σαν  ένα παραπέτασμα, στη σκιά του οποίου  ζεσταίνεται  η διφορούμενη έννοια  μιας δημοκρατίας με μάγουλα φουσκωμένα από ευγενικές αρχές που  απροκάλυπτα πια φλερτάρει με το φασισμό.

Αφού για χρόνια υποβλήθηκε η συναίνεση στα βασικά θέματα της οικονομίας, ισοπεδώνοντας κάθε ταξική διαφοροποίηση, η αποδοχή από τη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων   της ύπαρξης στις δημοκρατικές χώρες μόνο κοινών συμφερόντων ήταν η αναμενόμενη επιδίωξη. Ο εκθειασμός της επιχειρηματικότητας και η μετατροπή των κρατών σε ανώνυμες εταιρείες που θα πρέπει να επιδιώκουν κέρδη ταύτισε πολιτικό και επιχειρηματία.  Κι έτσι επικαλύφτηκε μέχρι που εξουδετερώθηκε κάθε πάλη ανάμεσα σε τάξεις και συμφέροντα, ώστε άφοβα πια και με βεβαιότητα  για την ευνοϊκή απήχηση της δράσης της η άρχουσα τάξη χωρίς διαμεσολαβήσεις να αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση των δημοκρατιών.

Κανόνας σχεδόν  για  όψιμους δισεκατομμυριούχους των πρώην σοσιαλιστικών δημοκρατιών που λεηλάτησαν τον πλούτο τους να διεκδικούν κυβερνητικές θέσεις. Στην δε εγχώρια πολιτική σκηνή, με αφετηρία την τοπική αυτοδιοίκηση, η απροκάλυπτη κάθοδος στην πολιτική σκηνή επιχειρηματιών με τα  συμφέροντά τους διευρύνεται συνεχώς. Ο Γ. Μώραλης βέβαια ακόμα καταβάλλει προσπάθεια να πείσει για την ανεξαρτησία του από επιχειρηματικά συμφέροντα, ενώ η εικόνα του Β. Μαρινάκη ένα βήμα πίσω του στις εμφανίσεις του δεν είναι μόνο συμβολική, επικαλούμενος μάλιστα το δημοκρατικό παρελθόν του πατρός του.  Κι έτσι ενώ αποθεώνουν οι οπαδοί του Ολυμπιακού τον δήμαρχό τους η Γιάννα Αγγελοπούλου έγινε φωνή του αντιπολιτευόμενου λόγου, έστω και με υπονοούμενα, για να χαθεί ολότελα η πολιτική ταυτότητα αυτών των επιλογών.

Εν ολίγοις,  επιβάλλεται  μια θεώρηση της κοινωνίας που είναι ανάμεσα σε επιτυχημένους και αποτυχημένους επαγγελματίες,  στη θέση μιας διαίρεσης  ανάμεσα σε κοινωνικές τάξεις. Προπαγανδίζεται λοιπόν η αποϊδεολογικοποίηση της κοινωνικής ζωής και δίνεται αρνητικό  πρόσημο στην κομματικότητα, την ίδια στιγμή που διακηρύσσεται ότι το πολιτικό μας σύστημα στηρίζεται στην πολυκομματικότητα.  Η ιδέα της ανεξαρτησίας από κόμματα   που  καλλιεργείται συνειδητά λειτουργεί ως υποκριτική κάλυψη των συμφερόντων της άρχουσας τάξης για να αποκρυβούν  οι ταξικές διαφορές, γιατί η κομματικότητα μπορεί να γίνει  όρος και δείκτης της πολιτικής ανάπτυξης μιας τάξης ή κοινωνικής ομάδας. Περιορίζοντας τις διαφορές σε ατομικές συμπεριφορές χάνεται η ταξική  διάσταση των κοινωνικών φαινομένων και αναλωνόμαστε σε αλλαγές προσώπων, αναζητώντας τον Ηρακλή που θα καθαρίσει τον κόπρο του Αυγεία. Τέσσερα χρόνια τώρα αναζητούμε  καθαρούς, έντιμους ανθρώπους και καταλήξαμε να δώσουμε διψήφια νούμερα στη Χρυσή Αυγή και δημαρχιακούς θώκους σε Μώραλη-Μαρινάκη, Μπέο.

Οι δημοκρατίες της συναίνεσης σε όλη την Ευρώπη παρόλη τη διαρκή αναπαραγωγή οικονομικών ανισοτήτων επιμένουν στην επικάλυψη  των ταξικών αντιπαλοτήτων, ευνοώντας διόδους για ανάπτυξη πολιτικών ταυτοτήτων γύρω από εθνικιστικές, ρατσιστικές κλπ. μορφές. Κι έτσι οι εντεινόμενες δυσαρέσκειες εκτός από τη διοχέτευσή τους σε συγκεκριμένα πρόσωπα βρίσκουν τη δίαυλο έκφρασής τους στο φασισμό, χωρίς το ίδιο το σύστημα να απειλείται, ακόμα κι αν τα φασιστικά μορφώματα παρουσιάζονται σαν αντισυστημικά, ενσωματώνοντας στο λόγο τους εκφυλισμένες και διαστρεβλωμένες μορφές ιδεών περί αντικαπιταλισμού, διεθνούς τοκογλυφίας κλπ.

Γι’  αυτό και μοιάζει η ανησυχία της Ευρώπης για την άνοδο των ακροδεξιών αρκετά υποκριτική, αφού αυτό που θέλει πάση θυσία να αποτρέψει είναι η αντίσταση των λαών στην καπιταλιστική επίθεση και ο φασισμός στην ουσία υποτάσσει και ενσωματώνει τις μάζες στην απροκάλυπτη δικτατορία της πιο αντιδραστικής μερίδας του κεφαλαίου.

Γι’ αυτό και επίμονα υποστηρίζεται η ενίσχυση του κομμουνιστικού κόμματος, φορέα οργάνωσης της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών. Γιατί η εργατική τάξη βρίσκεται στην καρδιά της εκμετάλλευσης και δεν είναι δυνατό η αντίσταση στην καπιταλιστική επίθεση χωρίς την άμεση συμμετοχή της. Αν   η ενότητα και η πολιτική ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων διαμορφώνεται στο πεδίο του κράτους, η ενότητα και οργάνωση των κυριαρχούμενων τάξεων χρειάζεται το κόμμα  της για να υπάρξει. Και η ενωμένη Ευρώπη των μονοπωλίων την ανάπτυξη ενός κομμουνιστικού κινήματος φοβάται.