ΕΚΛΟΓΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Μετά από τέσσερα χρόνια άγριας καπιταλιστικής επίθεσης οι επιλογές του εκλογικού σώματος στις ευρωεκλογές δεν μοιάζει να αντικατοπτρίζουν ούτε την ανεργία του ενός τετάρτου, το λιγότερο, του πληθυσμού ούτε την εξαθλίωση του. Και πάλι φαίνεται να  καταγράφεται η  απροθυμία όχι μόνο μικρομεσαίων αλλά και αστικοποιημένων εργατικών στρωμάτων να κινητοποιηθούν και να διεκδικήσουν.

Αναζητά κανείς πώς εκφράζεται η διογκούμενη δυσφορία  μέσα από το εκλογικό  αποτέλεσμα  και βρίσκει φασισμό και απολιτικοποίηση, το ένα απόρροια του άλλου.

Μια αγανάκτηση που εκφράστηκε με τις πλατείες το δεύτερο χρόνο των μνημονίων, έγινε θυμός κι εκδίκηση για το ΠΑΣΟΚ, που θεωρήθηκε ότι προκάλεσε τα δεινά μας,  τον επόμενο χρόνο και τώρα μοιάζει να σταθεροποιείται το καινούργιο δικομματικό σύστημα που περιλαμβάνει όμως και τη Χρυσή Αυγή. Οι αλλεπάλληλες εκλογές των δυο χρόνων αν διαφοροποιούνται από τις προηγούμενες είναι ότι ενσωματώνουν στον εκλογικό χάρτη μόνιμα πια μια φασιστική οργάνωση, της οποίας η δύναμη σταθερά αυξάνεται.

Οι θριαμβολογίες του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο έχουν ένα καταναγκαστικό χαρακτήρα να πείσουν και να πειστούν ότι η διαφορά των περίπου τεσσάρων  μονάδων με ένα κόμμα που κυβερνώντας δυο χρόνια τώρα πήρε τέτοια αντιλαϊκά μέτρα είναι πολύ μεγάλη. Παρόλο που δεν επεδίωξε να υπερβεί  τα πλαίσια που το κυρίαρχο σύστημα επιβάλλει,  αλλά  περιορίστηκε να  καταγγείλει  κάποιες επιλογές της κυβέρνησης δεν κατάφερε να πείσει περισσότερους από όσους στις εκλογές του 2012. Η αδυναμία του αυτή ίσως  εκπορεύεται από  την ανυπαρξία εναλλακτικής πολιτικής που να πείθει ότι θα επιδιορθώσει την κυβερνητική πολιτική χωρίς όμως πολιτικούς κλυδωνισμούς.

Φαίνεται ότι το κυρίαρχο σύστημα ανακάλυψε στην πολιτική σταθερότητα το νέο διακύβευμα για να μπει στο παρασκήνιο το οικονομικό πρόβλημα με τα χρέη, τόκους, λιτότητα κλπ. που προκάλεσε τη συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ κα απειλούσε την φερεγγυότητα του πολιτικού συστήματος. Είναι ένα σύνθημα που περιγράφει και επηρεάζει  στο χώρο της πολιτικής σκηνής μια νέα συγκυρία, μια τακτική επιλογή του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας που εξυπηρετεί την πολιτική της κυβέρνησης για ανοχή από μέρους της κοινωνίας. Κι έτσι τώρα όλα τα δεινά που μας απειλούν συνοψίζονται στην ανευθυνότητα του έτερου πόλου του δικομματισμού, του ΣΥΡΙΖΑ. Μ’  αυτήν την τεχνητά διογκούμενη αντιπαλότητα καθιερώνεται πια ο ΣΥΡΙΖΑ σαν ο άλλος πόλος του συστήματος. Ενδιάμεσα μια πολύχρωμη γκάμα από κόμματα και κομματίδια σε ρόλο κομπάρσου έτοιμα να συνεισφέρουν τη συνδρομή τους στον πιο ισχυρό, για να εξασφαλιστεί αυτή η πολιτική σταθερότητα πέρα από ιδεολογίες και διαχωρισμούς. Γιατί οι χαρακτηρισμοί του υπερκομματικού και ανεξάρτητου δεν περιορίζονται μόνο στην αυτοδιοίκηση αλλά περνούν και στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είχαμε ακούσει πριν τις εκλογές τον Σ. Θεοδωράκη, ιδρυτή του Ποταμιού, να περηφανεύεται ότι κλέβει ιδέες και από την αριστερά και από την φιλελεύθερη παράταξη, το βράδυ των εκλογών ο Γ. Καμίνης ευχαριστεί τους πολίτες που «έβαλαν την πόλη πάνω από πόλωση και κομματισμούς». Κι έτσι γίνεται κυρίαρχη η  αντίληψη της υπερταξικής, υπερκομματικής πολιτικής δράσης που είναι προς το συμφέρον όλων για να συσκοτιστεί η ύπαρξη διαφορετικών ταξικών κοινωνικών συμφερόντων και ιδεολογικοπολιτικών απόψεων. Κατά συνέπεια η άρχουσα τάξη κάθε αίτημα για αναίρεση της οικονομικής της πολιτικής μπορεί να το παρουσιάζει με μια λογική αφαίρεση  σαν αναίρεση της ίδιας της οικονομίας γενικά και διάλυσης της. Κι ενώ μοιάζει να βγαίνει μέσα από την κάλπη μια πολυφωνία  στην πραγματικότητα είναι κλωνοποιήσεις της ενιαίας πολιτικής που ασκείται και καθορίζεται από κυρίαρχα κέντρα και μάλιστα χωρίς παρεκκλίσεις και παραλλαγές.

Η εικόνα που δίνουν οι ευρωεκλογές δείχνει  το σύστημα να έχει βρει τις καινούργιες ισορροπίες του, παρά την ένταση των κομματικών ανταγωνισμών και τους νέους συσχετισμούς  των πολιτικών δυνάμεων. Η πολυπλοκότητα και πολλαπλότητα της ταξικής πάλης και των κοινωνικών ανταγωνισμών μοιάζει να  απορροφήθηκαν από τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο κι εκφράστηκαν στον παραμορφωμένο και παραμορφωτικό ανταγωνισμό  ανάμεσα στα δυο κόμματα  και τους δυνάμει δορυφόρους τους.

Η φτώχεια λοιπόν και η απόγνωση δεν είναι  αρκετές για να γεννήσουν την επιθυμία για μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αλλάζει κανείς  αυτό που καταλαβαίνει και  στη βάση αυτής της κατανόησης αλλάζει και η δική του δραστηριότητα. Χρόνια τώρα όμως  διαπαιδαγωγηθήκαμε στην δια της αναθέσεως πολιτική μας δράση και πειστήκαμε για το αμετάβλητο του πολιτικοοικονομικού συστήματος. Κι έτσι πολύ φυσικά αναζητούμε τώρα στα δύσκολα  τον πληρεξούσιο που θα «καθαρίσει» για μας. Κι εδώ ξεμυτούν οι φασίστες με τις  ανορθόλογες προκλήσεις δύναμης και πράξεις βίας που αναλαμβάνουν το ρόλο του εκδικητή. Πώς λοιπόν να στραφούν ακόμα και οι εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι κι άνεργοι στο ΚΚΕ όταν έχουν διαπαιδαγωγηθεί σε μια κοινωνία όπου προπαγανδίζεται η ανυπαρξία πολιτικών διαχωρισμών, ταξικών συμφερόντων  και το ανέφικτο μετασχηματισμού της;  Παρόλ’  αυτά το ΚΚΕ κατάφερε να κερδίσει τέσσερις δήμους, ο ένας μάλιστα της τρίτης πόλης της Ελλάδας, ένδειξη ότι υπάρχει μια συμπαγής λαϊκή ταξική δύναμη αντίστασης στην καπιταλιστική επίθεση.

Συγχρόνως όμως τα χαμηλά ποσοστά του ΚΚΕ, παρά την περιορισμένη άνοδό του,  είναι δείκτης της θαυμαστής υπακοής μας  και παθητικότητάς μας. Αγωνιστικές κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις  απαιτούν πάντα προσωπικές θυσίες και επιλογές που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για την επιτυχία τους. Εμείς όμως δεν είμαστε παρά ένα πλήθος από αντιφατικές αντιδράσεις, εγωισμούς και μικροσυμφέροντα που υποφέρουμε και δεν ξέρουμε το στόχο μας. Το μόνο που ξέρουμε είναι  ότι υποφέρουμε και ζητάμε κάποιον να εκδικηθεί για μας. Ακόμα λοιπόν κι αν ο προσδιορισμός  του κομματικού συστήματος με βάση τον εκλογικό συσχετισμό δυνάμεων δεν επαρκεί για να αποδώσει τους πραγματικούς συσχετισμούς  ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα μέσα στην κοινωνία το βέβαιο είναι ότι η πολιτική διαπαιδαγώγηση δεκαετιών αποδίδει καρπούς. Η κοινωνία εκφασίζεται ταχύτατα.