ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η 9^η Μαΐου, που καθιερώθηκε ως ημέρα αντιφασιστικής νίκης των λαών κατά το β παγκόσμιο πόλεμο, το 1950 επιλέχτηκε συμβολικά  από τον Ρ. Σουμάν για να προτείνει τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ), που σηματοδοτεί την έναρξη της ευρωπαϊκής ενοποίησης, με πρώτο στάδιο τον οικονομικό τομέα, που κατέληξε στην Ευρωπαϊκή Ενωση όπως την ξέρουμε.

Η  9^η Μαΐου φέτος, με αφορμή την επέτειο της αντιφασιστικής νίκης, έδωσε την αφορμή στον πρόεδρο της Ρωσίας Β.Πούτιν για μια επίδειξη δύναμης στο φόντο των εξελίξεων στην Ουκρανία με τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας και την επιθεώρηση του στόλου της Μαύρης Θάλασσας στην Κριμαία.

Η ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται με διαφορετικό τρόπο, αναδεικνύοντας κάθε φορά καινούργιες πτυχές του παρελθόντος και απαντώντας σε διαφορετικά ερωτήματα για τα ίδια  ιστορικά γεγονότα.  Η εικόνα που προβάλλεται από την κυρίαρχη τάξη της Ευρώπης  για το παρελθόν και οι ερμηνείες που προτείνονται γι’  αυτό αφήνουν να διαφανεί η ιδεολογία, -η αστική- που ακόμα κι αν δεν δηλώνεται ξεκάθαρα υπονοείται και προωθείται. Εξήντα εννέα χρόνια από την αντιφασιστική νίκη νέα μοντέλα κατασκευάστηκαν για την ερμηνεία της που συντέλεσαν στη χειραγώγηση του παρελθόντος και στον εκ νέου προσδιορισμό των εχθρών. Για την Ευρωπαϊκή Ενωση των μονοπωλίων η νίκη  επί του φασισμού προσανατολίζεται σε μια προσπάθεια  να δικαιωθεί το ιδεολογικό και πολιτικό της στοιχείο, όπου η αντιφασιστική νίκη βρίσκει την ολοκλήρωσή της στην ελευθερία των αγορών και στην κοινοβουλευτική δημοκρατία που τις εξυπηρετεί.  Κι έτσι μαζί με τον Χίτλερ και το ναζισμό καταδικάζεται και η περίοδος της Σοβιετικής Ενωσης επι Στάλιν αποδίδοντας  στον Στάλιν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την προσωποποίηση του πνεύματος του κακού,  μια αντανάκλαση  της απειλής που αισθάνονται οι δυτικές αστικές δημοκρατίες  από τη ρώσικη επανάσταση και την ενίσχυση λαϊκών αιτημάτων.   Για τον δε πρόεδρο της Ρωσίας η αντιφασιστική νίκη  χρησιμοποιείται για ενίσχυση του εθνικισμού, της δικής του εξουσίας και του κύρους της καπιταλιστικής πια  χώρας που διοικεί.

Και όλοι θέλουν να ξεχάσουν  ότι ο φασισμός θεωρούνταν προ και κατά τον πόλεμο από σημαντική μερίδα  της αστικής τάξης ως το ασφαλέστερο προπύργιο εναντίον της απειλής του κομμουνισμού και ότι   τα κινήματα αντιστάσεων του β παγκοσμίου πολέμου δεν εμάχοντο  μόνο κατά των γερμανών αλλά για να πετύχουν και κοινωνικές αλλαγές, για να δημιουργήσουν δηλ. καθεστώς με κοινωνική και πολιτική συγκρότηση αντίθετο από το υπάρχον.  Η  μεγάλη πλειοψηφία απέβλεπε  σε ριζοσπαστική αλλαγή του οικονομικού και κοινωνικού καθεστώτος, όλα τα προγράμματα μάλιστα που επεξεργάστηκαν  οι ποικίλες ομάδες της αντίστασης προέβλεπαν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό, και κυρίως στο οικονομικό και κοινωνικό καθεστώς.  Η αύξηση κατά συνέπεια  της επιρροής των κομμουνιστών  στα  κινήματα αντίστασης και επομένως η ένταση της δράσης τους κατά της ενδεχομένης επανόδου στο παλαιό καθεστώς οδήγησε εξόριστες κυβερνήσεις και πολλούς οπαδούς τους  να θεωρούν τους κομμουνιστές περισσότερο επικίνδυνους  αντιπάλους από τους γερμανούς. Στις χώρες όπου η κομμουνιστική επιρροή  ήταν  μεγαλύτερη, οι άρχουσες τάξεις επέδειξαν την μικρότερη …συμπάθεια προς την αντίσταση –στην Ελλάδα κατέληξε σε εμφύλιο η σύγκρουση. Η φύση του παρανόμου αγώνα  κατά των γερμανών, αλλά και κατά  των  προδοτικών κυβερνήσεων προσδίδει στον αγώνα των λαϊκών αγωνιστών  επαναστατικό χαρακτήρα που ανησυχεί τους αγγλοσάξονες και τα συντηρητικά  στοιχεία της αντίστασης. Έτσι επικρατεί διστακτικότητα για ρίψεις όπλων  προς τη Σερβία, Ελλάδα, Ιταλία, Γαλλία διότι ενδέχεται να χρησιμοποιηθούν κατά του υφιστάμενου καθεστώτος. Η λαϊκή αντίσταση θεωρείται ύποπτη, γιατί  όλοι γνωρίζουν ή υποπτεύονται τον πολιτικό προσανατολισμό των λαϊκών μαζών οι οποίες δεινοπαθούν, αποβλέπουν σε κοινωνικές και πολιτικές μεταβολές, συνειδητοποιούν την δύναμή τους και αποκτούν όπλα.

Κι έτσι με την πίεση του λαϊκού παράγοντα,  μετά την απελευθέρωση, στις χώρες της δυτικής Ευρώπης πραγματοποιήθηκαν μεταρρυθμίσεις και για   την προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων του ανθρώπου που έθιξαν όμως  απλώς το πολιτικό εποικοδόμημα χωρίς να αλλάξουν την κοινωνική διάρθρωση. Νέα συντάγματα ψηφίστηκαν η εξουσία όμως παρέμενε στα χέρια των παλιών κυρίαρχων τάξεων. Τα μεταρρυθμιστικά όμως προγράμματα που προορίζονταν να θέσουν τέρμα στο παράδοξο μιας κοινωνίας τυπικά  νομικά και πολιτικά ίσης, αλλά  οικονομικά και κοινωνικά ιεραρχικής,  αφύπνισαν στις κυρίαρχες τάξεις ανησυχίες που έγιναν εντονότερες λόγω της αύξησης της δύναμης της ΕΣΣΔ και της δημιουργίας των λαϊκών  δημοκρατιών που καθιστούσαν περισσότερο επικίνδυνο το γόητρο  του κομμουνισμού στις εργατικές τάξεις που υπήρξαν τα κυριότερα θύματα του πολέμου και της κατοχής.

Κι έτσι  ενισχύθηκαν συντηρητικές τάσεις, εχθρότητα προς κομμουνιστικά κινήματα μέχρι το …τέλος της ιστορίας, τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Και αυτό που ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’80 σαν φιλελεύθερη αποκατάσταση με Ρήγκαν και Θάτσερ οδήγησε στην πιο άγρια καπιταλιστική επίθεση της τελευταίας πενταετίας με την απαραίτητη βέβαια γενική θεωρητική και  φιλοσοφική βάση σε αντιπαράθεση με τον κομμουνισμό, Προωθούνται οικονομικές θεωρίες που δικαιώνουν τις καπιταλιστικές επιλογές  αλλά και θεωρίες ξενοφοβικές, ρατσιστικές με προσοχή και εξυπνάδα χρόνια τώρα, κρυμμένες πίσω από το μανδύα του αντιολοκληρωτισμού και της ελευθερίας.

Και καταλήξαμε οι πρακτικές και ο λόγος της  κυρίαρχης τάξης αδιάκοπα να εξαπλώνουν κατά βάση την ίδια ιδεολογία με τους φασίστες. Ώσπου η έλλειψη οικονομικής ασφάλειας, ή  αστάθεια στις διεθνείς σχέσεις,  η βιαιότητα των συγκρούσεων αποκαλύπτουν το ρόλο του φασισμού ως συμμάχου, για τη σταθεροποίηση της υφιστάμενης οικονομικής και κοινωνικής διάρθρωσης, της κυρίαρχης τάξης στον καπιταλιστικό κόσμο απροκάλυπτα στην Ουκρανία, με ποικιλία μορφών στην υπόλοιπη Ευρώπη,