ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ

Τις δυο  μέρες που μας χωρίζουν από τις ευρωεκλογές  οι αφορισμοί και  τα αναθέματα από τους δυο κύριους μονομάχους, Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ, πολλαπλασιάζονται. Δίχως συνοχή και ειρμό υπονοούμενα, εκβιαστικά διλήμματα, μεγαλόστομες υποσχέσεις, προεκλογικές αναδιπλώσεις  μοιάζουν να μπλέκονται  σε ένα ακατάσχετο παραλήρημα.

Έτσι τις τελευταίες ημέρες στο προεκλογικό παιχνίδι εντάχτηκαν …παράπλευρα και οι  κινητοποιήσεις των καθαριστριών που επιμένοντας στον αγώνα τους  πέτυχαν στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών απόφαση για επαναπρόσληψή τους. Η άρνηση του υπουργείου Οικονομικών να τις επαναπροσλάβει και η σπουδή του να  υποβάλει αίτηση αναίρεσης στον Άρειο Πάγο κατά αυτής της απόφασης συνοδεύτηκε αργότερα με την ασαφή ανακοίνωση αποδοχής του αυτονόητου, δηλ. της αποδοχής  της δικαστικής απόφασης, ώστε ενόψει εκλογών να μην δημιουργηθεί πρόβλημα στην κυβέρνηση.  Η εργατική τάξη και μεγάλες μερίδες  εργαζομένων κινητοποιούνται για ανατροπή αποφάσεων που τους πλήττουν καταφεύγοντας και στην δικαστική εξουσία, την οριζόμενη ως ανεξάρτητη στις αστικές δημοκρατίες. Κι ενώ ανώτερα δικαστήρια της χώρας ( π.χ. απόφαση του Συμβούλιο Επικρατείας για τη συνταγματικότητα  και νομιμότητα  του  πρώτου  Μνημόνιο του 2010) συμπλέουν με τις πολιτικές αποφάσεις της εκτελεστικής εξουσίας, κάποιες νησίδες διαφοροποίησης για επιμέρους προσφυγές προσπαθούν να συντηρήσουν το μύθο της ανεξάρτητης δικαιοσύνης, δίνοντας ελπίδες για ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης με τα ίδια μέσα που τη διαμορφώνουν.

Στην περίπτωση των κινητοποιήσεων των καθαριστριών σε  μικρογραφία μας  δίνονται οι μεθοδεύσεις  της εκτελεστικής εξουσίας  με τις αυθαιρεσίες της  και στοχεύσεις της και τα όρια και δυνατότητες ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής με τα μέσα που το ίδιο το ταξικό σύστημα επιτρέπει στις υποτελείς τάξεις και τα χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.  Αντίστοιχα στη μεγάλη εικόνα ακόμα και οι  ελιγμοί και τακτικοί χειρισμοί  που επιτρέπονται εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του οικονομικού συστήματος είναι το ίδιο περιορισμένοι έως ανύπαρκτοι.

Γι’  αυτό και στην ουσία η αντιπαράθεσή ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ δεν γίνεται  καν για το μοντέλο διαχείρισης του συστήματος, αλλά μόνο για το ποιος θα είναι ο διαχειριστής του, ποιο κόμμα θ’ αναλάβει να συνεχίζει να εφαρμόζει μια πολιτική που ήδη δοκιμάζουμε τις ολέθριες συνέπειές της,  μια πολιτική που η λογική της έχει γίνει αποδεκτή και από τους δυο και είναι αποφασισμένοι  να κινηθούν στα πλαίσιά της, έστω με κάποιες παραλλαγές, αν οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν παραμείνουν μόνο προεκλογικές.

Μέσα σ’ όλα αυτά και  το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής έχει μπει στο επίκεντρο της προεκλογικής εκμετάλλευσης  η οποία  χαράσσει τα πλαίσια της πολωτικής αντιπαράθεσης, όπου  κατ’  ουσίαν συσκοτίζονται τα κρίσιμα ιδεολογικά και πολιτικά ζητήματα. Ο πρωθυπουργός Α. Σαμαράς με τις κορώνες αντιφασισμού στην Κρήτη χαρακτηρίζοντας «αυτούς που φέρνουν σήμερα τα σύμβολα του ναζισμού» ότι «ξεπροβάλλουν ως φαντάσματα αποκρουστικά» διαλαλεί τον αντιφασισμό του στα λόγια, ενώ η πολιτική του διαμορφώνει τους όρους αποδοχής του στην κοινωνία και το κόμμα του εφάπτεται ιδεολογικά και πολιτικά μ’  αυτόν. Από την άλλη ο  ΣΥΡΙΖΑ σε μια ακραία προσπάθεια προς  άγραν ψήφων καταφεύγει στο γνωστό κλισέ διάκρισης της ηγεσίας της Χρυσής  Αυγής από τους ψηφοφόρους της θεωρώντας τους παραπλανημένους, κατά δήλωση του Α. Τσίπρα. Κι ενώ ενδύεται ο λόγος του  μια εχθρότητα προς τις υπάρχουσες  πολιτικές επιλογές, που φαίνεται να εκφράζει μια διάθεση ρήξης, ο λόγος  του  καταλήγει χωρίς  αντίκρισμα, αφού αποθεώνει τη διαλλακτικότητα και πριμοδοτεί μια υποτιθέμενη σύνθεση δηλ. κυριαρχία της ίδιας της λογικής του συστήματος που  εκτρέφει το φασισμό.  Και κάπως έτσι ο φασισμός στεριώνει και  η υποστήριξή του απενοχοποιείται.

Οι εκλογές της προηγούμενης Κυριακής έδειξαν πως η Ν.Δ  που βρίσκεται στην εξουσία 40 χρόνια, που πέρασε από την περίοδο των παροχών στην σκληρή λιτότητα που άλλαξε θέσεις για κρίσιμα ζητήματα και που φθάνει  στις εκλογές με το βάρος  εφαρμογής πολιτικών εξαθλίωσης μοιάζει να μην  συντρίβεται.  Η επιβίωσή της ίσως θα μπορούσε να ερμηνευτεί σαν αποτέλεσμα μιας γενικευμένης  πολιτικής αρτηριοσκλήρωσης σημαντικών κομματιών της κοινωνίας  που αρκούνται στο να αποφύγουν το μη χείρον με το οποίο απειλούνται, ανίκανων να ερμηνεύσουν τα κοινωνικά φαινόμενα, εγκλωβισμένα στην μικροαστική και αστική ιδεολογία.

Αυτές οι εκλογές διακηρύσσεται ότι  θεωρούνται καθοριστικές για το μέλλον της χώρας, είτε για να συνεχιστεί η ίδια πολιτική που οδηγεί στο ξεπέρασμα της κρίσης κατά Α. Σαμαρά είτε γιατί μπορεί να πάρουν τη μορφή δημοψηφίσματος κατά Α. Τσίπρα και να απαλλάξουν το λαό, ως δια μαγείας,  από την ολέθρια πολιτική των μνημονίων. Ο ίδιος όμως  ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην προεκλογική του ομιλία  στην Ομόνοια αυτά που υποσχέθηκε είναι κάποιες επιμέρους διορθώσεις  των πολιτικών που εφαρμόστηκαν. Τα διλήμματα λοιπόν όπως τίθενται είναι όχι μόνο πλαστά αλλά και παραπλανητικά. Αν παρουσιάζονται σαν υπαρκτά είναι γιατί στηρίζονται σε δεδομένα πλαστά, ότι δηλ. οι πολιτικές  επιλογές που εφαρμόζονται είναι απόρροια συμφερόντων συγκεκριμένων προσώπων ή ομάδων και ότι αρκεί αυτά ν’  αλλάξουν για να πάψει να υφίσταται το δίλημμα.

Και κάπως  έτσι διαμορφώνεται ένα κλίμα που καθηλώνει την πολιτική  στα οικονομίστικα πλαίσια  πέρα από ταξικά συμφέροντα, για να μην πολιτικοποιηθούν οι λαϊκές μάζες  σε μια ταξική βάση, να μην προσανατολιστούν οι επιλογές εκεί όπου αμφισβητείται τελικά η ίδια η φύση και η ουσία του εκμεταλλευτικού κοινωνικού συστήματος, στο ΚΚΕ.

Παρότι λοιπόν οι ποσοστώσεις και οι αριθμοί δύσκολα μπορούν να μετρήσουν τις κοινωνικές εντάσεις και ανάγκες οι εκλογές μπορεί να δείξουν τάσεις και προσανατολισμούς της κοινωνίας. Η ψήφος στο ΚΚΕ δείχνει ότι οι αμυντικές γραμμές των εργαζομένων δεν εξασθενούν, δεν εξατμίζεται η μαχητικότητά τους, αλλά ότι είναι αποφασισμένοι να κάνουν διεκδικητικούς αγώνες, να οργανωθούν, να αγωνιστούν να συγκρουστούν στην τελική με τη κυρίαρχη τάξη.