ΤΑΞΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ

Κι αν στις πρωτομαγιάτικες εργατικές συγκεντρώσεις ξανακούγεται η Διεθνής αυτό σηματοδοτεί  με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο  την εκ νέου ιδεολογικοποίηση των εργατικών αγώνων, τον χρωματισμό των αντιστάσεων. Οι κυρίαρχοι της εξουσίας έχουν  κάθε λόγο να θέλουν να ξεθωριάζει η ταξική σημαία των εργατικών αγώνων και να αποχρωματίζεται  η κομμουνιστική ιδεολογία που υποστηρίζει το δίκαιό τους, προπαγανδίζοντας την κοινωνική συναίνεση προς χάριν του εθνικού συμφέροντος, για να παραμένουν οι  εργαζόμενοι δεμένοι πισθάγκωνα στις ανάγκες της άρχουσας τάξης,  στην πρεμούρα τους να σταθούν δίπλα στους ευρωπαίους εταίρους χωρίς εσωτερικούς ανταγωνισμούς και  σοβαρό εργατικό κίνημα.

        Είναι η πέμπτη πρωτομαγιά αφότου, με ληξιαρχική πράξη το διάγγελμα του Γ. Παπανδρέου στο Καστελλόριζο, ξεκίνησε η μεθοδευμένη ταχύτατη και σκληρή καπιταλιστική επίθεση στη οποία  υποχωρούσε συνεχώς το εργατικό κίνημα στη λογική του εφικτού και του μικρότερου κακού. Και υποχωρώντας συνεχώς, με τους ατομικούς μικροϋπολογισμούς μας,  στο μικρότερο κακό, μας βρήκε το  μεγαλύτερο κακό που προσπαθήσαμε να αποφύγουμε.

           Είναι η πέμπτη πρωτομαγιά που οι πολυποίκιλες ακόμα και …χρυσοποίκιλες, για το απώτατο μέλλον,  προτάσεις της κυρίαρχης πολιτικής  για παράδοσή μας άνευ όρων τολμούν να παίρνουν τη μορφή του τετελεσμένου, αποδεσμευμένες από κάθε χρονικό περιορισμό μεταμφιεσμένες σε ευεργετικές προσφορές από την κυρίαρχη τάξη, και καλλιεργούν όλο εκείνο  το ιδεολογικό και πολιτικό κλίμα που δημιουργεί  μια παραλυτική ψυχολογία στις υποτελείς τάξεις.

           Και είναι η πρώτη πρωτομαγιά που η αξιωματική αντιπολίτευση της αριστεράς με τα χιλιόμετρα δρομολογίων του προέδρου της ανά την Ευρώπη  βρίσκεται μια ανάσα από το  να αποκτήσει όλα τα εχέγγυα των κυρίαρχων κέντρων εξουσίας για να αναδειχθεί σαν η ανερχόμενη εγγυήτρια δύναμη του συστήματος, βάζοντας  σοβαρές υποθήκες για την αναρρίχησή της  στην κυβέρνηση.  Καλλιεργώντας συγχρόνως την αυταπάτη για τη  βούλησή της  να καταργήσει πολιτικές των μνημονίων απλώς μόνο  με την ανάληψη της διακυβέρνησης υποβάλλει την πολιτική και κοινωνική παθητικότητα, την ουδετεροποίηση του λαϊκού παράγοντα που θεωρεί ότι αρκεί   να αναθέτει σε άλλους τον αγώνα για υπεράσπιση των συμφερόντων του. Κι  αν μέρος της άρχουσας τάξης φλερτάρει με το ΣΥΡΙΖΑ είναι γιατί θεωρεί ότι μπορεί να κυβερνήσει με το λιγότερο δυνατό  κόστος γι’  αυτήν  από την πλευρά του εργατικού κινήματος,  συνεχίζοντας, όπως παλιότερα το ΠΑΣΟΚ,  να διχάζει με τον ένα ή άλλο τρόπο  τις υποτελείς τάξεις, μεταφέροντας τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές στο δικό της  στρατόπεδο, κινητοποιώντας τις λαϊκές δυνάμεις  έξω από τις πραγματικές  ανάγκες τους, δημιουργώντας ψευδή συνείδηση στην εργατική τάξη. Κι έτσι να διαφυλάξει από το να καταρρεύσει η συνολική αξιοπιστία του συστήματος.

        Η Διεθνής που ακούστηκε στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ μας δίνει τον μίτο που συνδέει όλα   αυτά τα γεγονότα  στο ίδιο πεδίο δράσης και που  δίνει στις δυνάμεις της εργασίας κοινή γλώσσα αντίστασης και δράσης. Συμβολικά οριοθετείται το ταξικό κίνημα,  αναδεικνύεται η ρήξη με τις δυνάμεις της συναίνεσης και προβάλλεται η προοπτική της ανάπτυξης του εργατικού κινήματος μέσα από τη σύγκρουση με τους διαχειριστές  της καπιταλιστικής κρίσης.  Το μαζικό κίνημα  δεν μπορεί να είναι πια θεατής, η ταξική πάλη ξαναμπαίνει στο προσκήνιο,  και κάθε ταξική αναφορά ή ταξική ανάλυση δεν μπορεί να αντικαθίστανται με όρους της εποχής των   αστικών επαναστάσεων όπως πολίτες, ατομικά δικαιώματα, αξιοκρατία κλπ. με ισχυρή δόση μάλιστα ηθικών αξιών.

           Βέβαια, οι πορείες κι αυτήν την πρωτομαγιά δεν ήταν μεγάλες, αντίστοιχες  της καπιταλιστικής επίθεσης που δέχονται οι υποτελείς τάξεις. Οι φθίνουσες πορείες όμως  της ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ δεν σηματοδοτούν μόνο την απώλεια της επιρροής τους στην εργατική τάξη που απορρέει από  την απροθυμία τους να  εκφράσουν τα αιτήματα της εργατικής τάξης  αλλά σε συνδυασμό με τις ογκωδέστερες  πορείες του ΠΑΜΕ φαίνεται πως αρχίζει σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού  να διαμορφώνεται μια ταξική συνείδηση. Κι αν παρόλο που η εργατική τάξη βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μετωπική επίθεση της κυβέρνησης οι αγώνες συνεχίζουν εν πολλοίς να είναι αποσπασματικοί, μοιάζει να διαμορφώνεται μέσα από αυτούς τους αγώνες στην πράξη η εργατική συνείδηση, αν κι αυτό δεν γίνεται ούτε ενιαία ούτε αυτόματα. Κι είναι αυτές οι διεργασίες που θα κρίνουν την μετατόπιση του κέντρου βάρους των ταξικών συσχετισμών προς τη μεριά του εργατικού κινήματος και όχι οι μετατοπίσεις των μικρομεσαίων ψηφοφόρων που μπορεί να καθορίζουν μόνο την έκβαση των εκλογικών αναμετρήσεων, ευνοώντας μάλλον την αναπαραγωγή ενός μικροαστικού συντηρητισμού, ακόμα κι αν έχει άρωμα της πάλαι ποτε αριστεράς.
           Κι αν επαναλαμβάνεται η υποστήριξη στο ΚΚΕ είναι γιατί η ύπαρξη ενός μαζικού, φερέγγυου και δυνάμει επαναστατικού πόλου, που δεν μένει στην απλή κοινωνική και πολιτική αμφισβήτηση, αλλά τη θεμελιώνει θεωρητικά οργανώνοντας τον αγώνα για ανατροπή της ισχύουσας κατάστασης των πραγμάτων,   μπορεί να ενώσει τις σκόρπιες αντιστάσεις, να διοχετεύσει  την αγανάκτηση που σιγοβράζει στον αγώνα ενάντια στις επιλογές του κεφαλαίου με  όραμα την κομμουνιστική οργάνωση της κοινωνίας.