ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ

           H Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης αποτέλεσε την ευκαιρία, για μια ακόμα φορά, για την εκδήλωση της αγανάκτησης και της δυσαρέσκειας των εργαζομένων απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθείται.  Μόνο που φέτος ο πρωθυπουργός, εκφραστής της αντιλαϊκής πολιτικής,  δεν βρισκόταν εκεί την ώρα των κινητοποιήσεων. Οι διάφορες πορείες  περιφέρονταν στους δρόμους της πόλης περισσότερο ακολουθώντας ένα τελετουργικό και λιγότερο  εκδηλώνοντας μια μαχητικότητα και αγωνιστική διάθεση ενός κόσμου που θίγεται μέχρις εσχάτων από μέτρα, ρυθμίσεις κλπ.  Κι ενώ και με τις πρωινές πορείες,  την ίδια μέρα, των ένστολων δείχνει πως πλαταίνει ο αγώνας των εργαζομένων, αφού και πολλοί άλλοι μπαίνουν στο χορό, στην πραγματικότητα έχουμε  έναν ταξικό αποπροσανατολισμό, μια δρομολόγηση   της δυσφορίας  σε οικονομίστικες αντιδράσεις, που διευκολύνουν την απορρόφηση  τους και τη διοχέτευση τους σε ανώδυνους για το σύστημα δρόμους, αφού δεν αμφισβητούν ούτε κατ’  ελάχιστο το ίδιο. 
              Δυο χρόνια μετά το μνημόνιο, κάθε διεκδίκηση οικονομίστικου χαρακτήρα δεν αποτελεί πια  από μόνη της συμβολή στην συνειδητοποίηση και ενοποίηση της εργατικής τάξης, στην αλληλεγγύη και στον συντονισμό του αγώνα, ώστε να  τροποποιήσουμε το συσχετισμό δυνάμεων προς όφελός μας  και να πάψουμε να είμαστε αντικείμενο της αναδιάρθρωσης και  να γίνουμε υποκείμενα της ιστορικής διαδικασίας. 
         Πριν από την πολύπλευρη και πολυπλόκαμη επίθεση του καπιταλισμού εναντίον των εργαζομένων, πιστεύαμε, η πλειοψηφία,  πως ο στόχος των  όποιων αγώνων μας  ήταν με τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που διεκδικούσαμε,  και πολλές φορές πετυχαίναμε, η   βελτίωση της θέσης μας  στο υπάρχον σύστημα, η οποία νομοτελειακά σχεδόν θα έβαινε βελτιούμενη. Δίναμε  λοιπόν  πολλοί εργαζόμενοι,  ακολουθώντας τους ρεφορμιστές, σοσιαλδημοκράτες κλπ.  τη δυνατότητα στην αστική πολιτική να ελιχθεί, να οπισθοχωρήσει αλλά και συγχρόνως να αποδιαρθρώσει το διεκδικητικό μέτωπο, ξαναπαίρνοντας πολλές φορές πίσω αρκετά απ’ αυτά που έδωσε.
           Δυο χρόνια όμως τώρα,  αυτό που θα πρέπει να  συνειδητοποιήσουμε είναι πως πια  και η παραμικρή αλλαγή  προς όφελος των εργαζομένων προϋποθέτει μια συνολικότερη αλλαγή του οικονομικοκοινωνικού συστήματος. Γι΄ αυτό και η μεγαλύτερη μάχη δίνεται στο επίπεδο της συνείδησης. Αυτά τα δυο χρόνια υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία από αντιδράσεις, υποκατάστατα, αντανακλαστικά. Υπάρχουν εργαζόμενοι με αστική ιδεολογία που επηρεάζονται  από διάφορα ιδεολογήματα, κάποιοι άλλοι με κακοχωνεμένη πείρα από αγώνες στη λογική  της ταξικής συνεργασίας και συμφιλίωσης, άλλοι με ταξικό ένστικτο που δεν είναι σίγουροι πού να το διοχετεύσουν, υπάρχουν μεμονωμένοι ταξικά συνειδητοί εργάτες, κάποιοι, πιο λίγοι, είναι  συνειδητοποιημένοι  κομμουνιστές,  υπάρχουν ακόμα οι αναστατώσεις  στις συνειδήσεις από τις γρήγορες εξελίξεις και αλλαγές κλπ. Και υπάρχει και η προσπάθεια της άρχουσας τάξης  να μεταφέρει  τον πόλεμο μέσα στους εργαζόμενους χύνοντας το δηλητήριο του φασισμού και ρατσισμού.
         Χωρίς λοιπόν μια οργανωμένη δύναμη που με συνέπεια και πείσμα να επιμείνει στη  κατεύθυνση δημιουργίας  ενός ταξικού ρεύματος, που θα παλεύει για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, θα διαχωρίζεται  με την αστική ιδεολογία  και θα αντιστέκεται στις διαιρετικές πολιτικές της άρχουσας τάξης  δεν θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε ούτε μια γραμμή άμυνας ενάντια  στη διεθνή επίθεση του κεφαλαίου, την παγκόσμια λιτότητα και ανεργία. Το κομμουνιστικό κόμμα  μπορεί  να είναι αυτή η αποφασιστική δύναμη που θα συνενώνει  και θα δίνει προοπτική στους αγώνες, αναδεικνύοντας την επικαιρότητα του κομμουνισμού σαν μοναδικής  θετικής διεξόδου από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Γιατί το  εύρος και η σκληρότητα  του καπιταλισμού  στους εργαζομένους  είναι τέτοια  που μόνο ο ενιαίος πανεργατικός αγώνας μπορεί να ανατρέψει την πολιτική της φτώχειας, εξαθλίωσης, ανεργίας.
               Αυτό βέβαια δεν ακυρώνει  την καθημερινή πάλη των  εργαζομένων για  αντίσταση ή άμεσες διεκδικήσεις.  Το κρίσιμο όμως σημείο είναι η σχέση  τους με τον απώτερο στόχο, του μετασχηματισμού της κοινωνίας, της σφυρηλάτησης ταξικών σχέσεων και δεσμών στους εργαζόμενους. Γιατί μέσα από την καθημερινή πάλη αναγνωρίζει και  διαπαιδαγωγείται  ένα ολόκληρος κόσμος για το ποιοι είναι οι σύμμαχοι και οι εχθροί του,  ζυμώνονται οι προϋποθέσεις ακόμα και για ανατροπή ολόκληρης της δομής της πολιτικής εξουσίας, μπορεί να μετασχηματίζεται  η  νωθρή, απαίδευτη διάθεση του πολύ κόσμου και οργανώνεται και βαθαίνει στη συνείδησή του η ανάγκη μεγαλύτερων αλλαγών. 
               Ακόμα κι αυτές οι πορείες,  που μοιάζουν χωρίς κέντρο και στόχο,  μπορεί να είναι για πολύ κόσμο μια ευκαιρία για συμμετοχή  σε μια συλλογικότητα, η οποία  μπορεί να γίνει εφαλτήριο για μια διαφορετική στάση στην καθημερινότητα της δουλειάς ή της ανεργίας μας. 
       Τα περιθώρια όμως στενεύουν κι ακόμα λείπει από την πλειοψηφία των εργαζομένων η διαμόρφωση πολιτικής συνείδησης και η πεποίθηση της  ενιαίας αντιμετώπισης της  πολιτικής  των κυρίαρχων κέντρων εξουσίας με   μαζική  αντιπαράθεση στη συνολική αυτή επίθεση.