Η 24ωρη ΑΠΕΡΓΙΑ

       Αύριο, έχει προκηρυχτεί  άλλη μια απεργία 24ωρη για τα νέα μέτρα, που σε λίγο θα γίνουν παλιά, αφού στους κυβερνώντες δίνονται συνεχώς οι ευκαιρίες ανανέωσής τους. Οι κριτικές για την προκήρυξη αυτής της απεργίας έχουν βάση, αλλά δε προσφέρουν επαρκή δικαιολογία για τη μη συμμετοχή σ’  αυτή.

          Η συγκεκριμένη πολιτική που επιβάλλεται  δημιουργεί  τους καλύτερους δυνατούς όρους για την κερδοφορία του κεφαλαίου, αλλά συγχρόνως συσσωρεύει και ένα τεράστιο  εκρηκτικό δυναμικό  στα θεμέλια της κοινωνίας, που αποτελεί μια  διαρκή απειλή  για το σύστημα. Αναγκαία λοιπόν είναι η διαχείριση αυτού του δυναμικού πριν γίνει επικίνδυνο. Και βέβαια αυτή τη διαδικασία δεν άρχισε χθες ούτε θα σταματήσει αύριο. Ξεκίνησε με τον ιδεολογικό και πολιτικό  αφοπλισμό του εργατικού κινήματος, που  σε συνδυασμό με το χτύπημα για τη διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος αποτελεί την   αναγκαία προϋπόθεση για το προχώρημα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, αφού οδηγεί   και στην οργανωτική του αδυναμία να αντιμετωπίσει την επίθεση του κεφαλαίου. Και τελικά αποδεικνύεται ότι και οι διάφοροι  γραφειοκράτες συνδικαλιστές, αριστεροί, ανανεωτές, σοσιαλδημοκράτες κλπ. βοηθούν  και συμπράττουν σ’  αυτό, ακόμα και σ’ αυτά τα χρόνια του μνημονίου. Συνεργάζονται  με τους διαχειριστές της κρίσης σπεύδοντας εξ ονόματος των εργαζόμενων να δεχτούν θυσίες για να βγει η εθνική οικονομία από την κρίση, αποδεχόμενοι  το λιγότερο κακό για  να προληφθεί το μεγαλύτερο, που μετά από λίγο γίνεται αποδεκτό. Προβάλλεται μαζί με τους κυβερνώντες η ανάγκη   αύξηση της παραγωγικότητας και συμπαρασύρουν   μεγάλα τμήματα  των εργαζόμενων  στη μάχη της ανταγωνιστικότητας που διασπά και κατακερματίζει την εργατική τάξη σε κομμάτια διαφοροποιημένα και σε ανταγωνισμό μεταξύ τους.

           Στη χώρα μας, η ιδιομορφία του συνδικαλιστικού κινήματος αφορά στη στενή σχέση του εργατικού με το κομμουνιστικό κίνημα. Μια σχέση που οφείλεται στην πολιτική και τους αγώνες των κομμουνιστών και που σημάδεψε την εξέλιξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Στα μετεμφυλιακά χρόνια η μόνη πολιτική απέναντι στην εργατική τάξη γινόταν μέσα από την απροκάλυπτη κρατική παρέμβαση, με τον ελεγχόμενο από το κράτος συνδικαλισμό και  την τρομοκρατία. Το ίδιο το μετεμφυλιακό κράτος  ταύτιζε  συνδικαλιστές και κομμουνιστές και τους επεφύλασσε  την ίδια μεταχείριση. Συγχρόνως όμως  οι στενοί δεσμοί εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος σήμαιναν και στενό δέσιμο του εργατικού και συνδικαλιστικού  κινήματος με πολιτικές κινήσεις, υψηλό βαθμό  πολιτικοποίησης του και αποφασιστική  συμμετοχή στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας. Το ότι το εργατικό κίνημα βρισκόταν στην πρωτοπορία των αγώνων για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία και κοινωνικές αλλαγές, το ότι αποτελούσε τον σημαντικότερο παράγοντα ανατροπής του συστήματος εκμετάλλευσης, εγγράφεται στην ιστορία των αγώνων της  ελληνικής εργατικής  τάξης που καμιά υπεύθυνη και συνετή συνδιαχειριστική λογική  δεν μπορεί να αφαιρέσει. 

         Βεβαίως, με την άνοδο του  ΠΑΣΟΚ  στην εξουσία, που  σφετεριζόμενο  τον αριστερό λόγο επικρατεί και ελέγχει το συνδικαλιστικό κίνημα, η κομματικοποίηση, τουλάχιστον της συνδικαλιστικής ηγεσίας,  γίνεται βασικό χαρακτηριστικό του συνδικαλισμού που διαμορφώνει το στρώμα των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστικών στελεχών. Η κυριαρχία του κυβερνητικού ΠΑΣΟΚ με την αριστερή φρασεολογία στα συνδικάτα, η αντίστοιχα  δραστική μείωση  της επιρροής του ΚΚΕ, η αυξανόμενη επιρροή της Ν.Δ,  το άνοιγμα των συνδικάτων  σε οικονομικές δραστηριότητες, η ενσωμάτωση του στρώματος επαγγελματιών συνδικαλιστών, το θεσμικό πλαίσιο που καθιστά ανενεργές πολλές κινητοποιήσεις οδηγούν στην πλήρη χειραγώγηση  του συνδικαλιστικού κινήματος.

          Και φτάνουμε στις μέρες του μνημονίου με απαξιωμένο το συνδικαλιστικό κίνημα, που αφήνει έτσι εντελώς εκτεθειμένο το εργατικό κίνημα στις κυρίαρχες πολιτικές. Πολλοί αποδίδουν, ανοιχτά η καλυμμένα, την αγκύλωσή του στην αδράνεια και το βόλεμα των εργαζομένων, άλλοι κατηγορούν την κομματικοποίηση που είναι υπεύθυνη για την αποτυχία των συνδικάτων να προσεγγίσουν τους εργαζόμενους. Εν ολίγοις, ο στόχος της κυρίαρχης πολιτικής έχει επιτύχει, αφού για την επικράτησή της η καθυπόταξη του συνδικαλιστικού κινήματος είναι αναγκαία προϋπόθεση.  Με τον έλεγχο  της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η κυρίαρχη πολιτική καθορίζει  την πολιτική και ταχτική των κινητοποιήσεων μετατρέποντας το συνδικαλισμό σε προθάλαμο της εκτελεστικής εξουσίας.

          Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αντιστρέψουν αυτήν την πορεία του συνδικαλισμού. Η αλλαγή προσανατολισμού των συνδικάτων θα γίνει μόνο με τη μαζική συμμετοχή σ΄ αυτά των εργαζομένων, για να εκφράσουν τις πραγματικές τους διαθέσεις και να δημιουργηθούν συλλογικότητες εργαζομένων μέσα από αυτά που θα στηρίζουν τους εργαζόμενους απέναντι στις επιθέσεις  της κυρίαρχης πολιτικής. Η προσπάθεια της κυρίαρχης πολιτικής για συρρίκνωση του κομμουνιστικού κινήματος  αποβλέπει ακριβώς στο κτύπημα και ακύρωση  οποιασδήποτε οργάνωσης  που ξεκινά από τα κάτω στους χώρους δουλειάς  και  δεν μπορεί να ελεγχθεί πολιτικά.

         Γι’  αυτό η ενίσχυση του κομμουνιστικού κόμματος είναι καθοριστική, εφόσον  φαίνεται να είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να ορίσει και να υπερασπιστεί μια γενική γραμμή στρατηγικού στόχου και  να δώσει αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους  ότι με τη δράση τους μπορεί να ανατρέψουν καταστάσεις

        Και γι’  αυτό η συμμετοχή στην αυριανή 24ωρη απεργία ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ πρέπει να είναι μαζική, να υπερκεράσει και να ακυρώσει με αυτόν τον τρόπο τις καιροσκοπικές βλέψεις των εργατοπατέρων που την προκήρυξαν, για να γίνει αφετηρία ταξικών αγώνων.