ΠΡΟΣ ΕΚΦΑΣΙΣΜΟ ΟΛΟΤΑΧΩΣ

         Κι ενώ περνά ο καιρός, δεν έχουμε ακόμα ενδείξεις για έφοδο της εργατικής τάξης στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο, που να αμφισβητεί  το σύνολο των πολιτικών οι οποίες επιβάλλονται από τα κυρίαρχα εγχώρια και διεθνή κέντρα του κεφαλαίου, με οποιαδήποτε μορφή, όπως του  εκσυγχρονισμού και εξευρωπαϊσμού, και με οποιαδήποτε πρόφαση, στην προκειμένη περίπτωση την οικονομική κρίση.

          Ο κυρίαρχος λόγος καλλιεργεί την ρεαλιστική ηττοπάθεια, περνώντας στα πλατιά  τμήματα των εργαζομένων την ψευδαίσθηση ότι  οι μηχανισμοί της ευρωζώνης  προστατεύουν την οικονομία μας από την κατάρρευση και αυτή η επιλογή είναι μονόδρομος. Συγχρόνως, επικρατούν οι διαιρετικές πολιτικές που αποδυναμώνουν τους εργαζόμενους απέναντι στην καπιταλιστική επίθεση και δημιουργούν εντάσεις και τριβές ανάμεσα σε κομμάτια του λαού. Αυτοί που κυρίως βρίσκονται στο στόχαστρο είναι οι ξένοι εργάτες,  μετανάστες νόμιμοι ή όχι, ενώ όλη η φιλολογία χρόνων για υψηλόμισθους, προνομιούχους υπαλλήλους λείανε το έδαφος για μεγαλύτερη καταστολή  και πιο οδυνηρά χτυπήματα. 

            Κι έτσι καλά κρατεί ο  ανταγωνισμός  ανάμεσα στους εργαζόμενους. Σιγά σιγά  μάλιστα διαμορφώθηκε στα δυο χρόνια του μνημονίου το περιβάλλον που ευνοεί τη μετακύλιση της  καπιταλιστικής κρίσης  σε εθνικισμό, ρατσισμό και φασισμό.

             Τρεις  μόλις μήνες από τις εκλογές που ανέδειξε πέμπτη δύναμη στο κοινοβούλιο της Χρυσή Αυγή, το θράσος και ο κυνισμός  περίσσεψαν, με αποτέλεσμα να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο οι βίαιες ενέργειες των  μελών και βουλευτών  της Χρυσής Αυγής  εναντίον μεταναστών. Φαίνεται να δημιουργείται ένας μηχανισμός καταστολής, στο μισοσκόταδο της ημιπαρανομίας, που στην πραγματικότητα υπερασπίζει τα νώτα της εξουσίας. Κοινωνικές ομάδες  φοβισμένες, που ούτε πολιτική συνείδηση έχουν αναπτύξει, ούτε κι αισθάνονται περήφανοι για τον εαυτό τους, αλλά αντίθετα  δείχνουν ανίκανοι  να κατανοήσουν τις ρίζες και της αιτίες της εξαθλίωσής τους, κρύβουν τα κεφάλια τους πίσω από τις σιδερένιες γροθιές προστασίας  που τους υπόσχονται οι φασίστες, ξεχνώντας τον κίνδυνο που κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους. 

               Δημιουργούνται καταστάσεις   που θα αποτελέσουν  μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για νομιμοποίηση και μονιμοποίηση  διαδικασιών που καταλύουν θεσμούς, νόμους και κανόνες του δημοκρατικού κράτους.  Θα καταλήξουμε, φασιστικές οργανώσεις ν’  αποκτήσουν αυτονόητα το δικαίωμα να εξοπλίζουν  έμπιστους ανθρώπους τους, να κατασκευάζουν πραγματικούς ιδιωτικούς  στρατούς με απεριόριστα δικαιώματα και δυνατότητες. Η δημιουργία συμμοριών θα είναι το απεχθέστερο  πρόσωπο της νέας κατάστασης. 

                 Μετά  τις εκλογές δίνεται η εντύπωση ότι επικρατεί  μια σχετική σταθεροποίηση στην κορυφή της πολιτικής ιεραρχίας, που περισσότερο  πραγματοποιήθηκε  όμως μέσα από τη συγκέντρωση της κυβερνητικής εξουσίας στα χέρια εκπροσώπων των ευρωπαϊκών και διεθνών κέντρων. Η αναντιστοιχία που φαίνεται να υπάρχει  ανάμεσα στην κορυφή της εξουσίας της χώρας και στην κοινωνική  βάση δεν έχει πάρει συγκεκριμένη μορφή. Οι δυνάμεις που αντιστρατεύονται την  κυρίαρχη πολιτική  και τις επιλογές της, που στην πραγματικότητα περιορίζονται στην κομμουνιστική αριστερά,  δεν έχουν γίνει  ακόμα ισχυρές. Αυτό όμως   δεν μετριάζει το  φόβο των κυβερνώντων μήπως και  γίνουν  μέσα στον κυκλώνα  των αδιεξόδων που απειλούν μια χώρα, η οποία  με επιταχυνόμενη ταχύτητα καταστρέφεται. Η αφόρητη πίεση που ασκεί αυτή η πολιτική  στα μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού, μπορεί να τα οδηγήσει σε αντιδράσεις τόσο πιο απελπισμένες και αποφασιστικές, όσο περιορίζονται οι διέξοδοι που τους αφήνονται ανοικτές.  

               Συγχρόνως,  οι  νέες συνθήκες που δημιουργήθηκαν, την τελευταία εικοσαετία,  μετά την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος και τη κατασυκοφάντησή του, τους χειριστικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς, την αποϊδεολογικοποίηση, κάνουν τις ιθύνουσες τάξεις των καπιταλιστικών χωρών να μη θεωρούν τόσο επικίνδυνο το πέρασμα από την αστικοδημοκρατική μορφή  διακυβέρνησης στις  ανοιχτά αυταρχικές, αν κι όχι κατ΄ όνομα φασιστικές, μεθόδους.

       Καθόμαστε λοιπόν πάνω σ’ έναν κόσμο ερειπωμένο κι άς μη το συνειδητοποιούμε.  Ο εφιάλτης  της απειλής δεν τελειώνει, συνεχώς εφευρίσκεται νέα απειλή.

            Αφού ο ίδιος ο καπιταλισμός δημιούργησε  τα μεταναστευτικά ρεύματα,  για να εξασφαλίσει υπερεπάρκεια εργατικού  δυναμικού, τώρα χρησιμοποιεί το ρατσισμό για να διασπάσει τους εργαζόμενους, να αποπροσανατολίσει τους ντόπιους από τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων τους, δίνοντας ταυτόχρονα και διέξοδο στην αντίδρασή τους, ενώ παράλληλα κρατά σε καθεστώς τρόμου  και τους μετανάστες. Ο ρατσισμός χρησιμοποιείται για να καταστέλλεται και διαστρέφεται η αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων. Παράλληλα, αυτές οι πολιτικές δημιουργούν ένα ιδεολογικοπολιτικό περιβάλλον, όπου η αναβίωση και ανάπτυξη του φασισμού, σαν πλήρης έκφραση του εθνικισμού, του ρατσισμού αλλά και του «συμμοριτισμού»,  μοιάζει σαν φυσική συνέπεια, χρήσιμη διέξοδος για δυναμικά στοιχεία από τους χώρους της νεολαίας και των ανέργων, και πολύτιμη εφεδρεία για το σύστημα στην περίπτωση που γίνει αναγκαία πολιτικά μια ανοιχτά φασιστική διαχείριση. Ρατσισμός και φασισμός, ακόμα και ο εθνικισμός, μπορούν να αποτελέσουν τους προπομπούς  της ακραίας διαχείρισης  του ταξικού πολέμου. 

            Αφού λοιπόν δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την εκκόλαψη του φασισμού, τώρα κραδαίνουν την απειλή του οι κυβερνώντες,  για να συσπειρώσουν γύρω από τις δικές τους επιλογές μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, εξουδετερώνοντας τις όποιες αντιδράσεις τους, στο όνομα της δημοκρατίας που οι ίδιοι έχουν συντελέσει στη συρρίκνωσή της. 

              Οι φωνές,  μάλιστα, για εκτός νόμου της Χρυσής Αυγής ανοίγουν το δρόμο για τον ξεκάθαρο ιδεολογικοπολιτικό χειρισμό και την  αντιστροφή της πραγματικότητας.  Ετσι, από  τη μια θα αποχτήσει έναν ψευδεπίγραφο  αντισυστημικό χαρακτήρα η  Χ.Α, προσελκύοντας μεγάλες ομάδες πληθυσμού χωρίς ταξική συνείδηση,  που αποδίδουν την εξαθλίωσή μας στους κλέφτες πολιτικούς. Από την άλλη, δημιουργείται κι ένα προηγούμενο  για τον  παραγκωνισμό και την αποσάθρωση της κομμουνιστικής αριστεράς, που παραμένει ο κεντρικός στόχος, με επίκληση πάντα της νομιμότητας.     

             ¨Οσο  η μεγάλη πλειοψηφία εργαζομένων συμπεριφερόμαστε σαν ένα μεγάλο κοπάδι που περιπλανιέται, που χτυπιόμαστε από δω κι από κεί σηκώνοντας με τα πόδια μας τη σκόνη των ιδεών, χωρίς ταξική συνείδηση, οι προϋποθέσεις για τον εκφασισμό της κοινωνίας κτίζονται με μεγάλη ταχύτητα κι εμείς θα βρεθούμε σε κατάσταση ασφυξίας στον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό χώρο.