ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ

           Στο διάγγελμά του για την προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης , 18 μήνες πριν, ο πρωθυπουργός κατέληγε ότι «είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θα τα καταφέρουμε». Στη συνέντευξη της Κυριακής στο “Πρώτο Θέμα” με συνεχή αναφορά στη συναισθηματική του κατάσταση (πονάω, θλίβομαι, αγανακτώ, θα ήμουν ο ευτυχέστερος άνθρωπος του κόσμου  αν ...) ξεκάθαρα βεβαιώνει την αδυναμία του να εγγυηθεί «μια άμεση λύση, μια καλύτερη ζωή σήμερα»   

         Την ιδια μέρα οι Διαμαντοπούλου, Λοβέρδος, Ραγκούσης, (η σύγχρονη τριανδρία, που περιλαμβάνει και μια γυναίκα στα πλαίσια της ισότητας  των δυο φύλων βέβαια),  συνυπογράφουν κοινό άρθρο στις ιστοσελίδες τους. Αναδεικνύουν τον συντεχνιασμό και την «ιδιότυπη ανομία»  ως τη σημαντικότερη από τις «προϋπάρχουσες υπο-κρίσεις», ενώ καταδικάζουν την ««ωμή επιβολή του κορπορατισμού» και θεωρούν επιβεβλημένο να μην επιτραπεί η  ακύρωση «του κράτους και των προσπαθειών της χώρας»

         Στου Παπανδρέου τη συνέντευξη η σωτηριολογική διάσταση του χειρισμού της κρίσης από μέρους του είναι διάφανη, αλλά συγχρόνως υπογραμμίζεται και  η συναισθηματική του εμπλοκή,  ως αντίβαρο ίσως  στην καλυμμένη ομολογία της αποτυχίας των επιλογών του. Επιδιώκει, ακόμα και τώρα που εμμέσως ομολογεί την αποτυχία του, να διατηρήσει το μύθο του σωτήρα αρχηγού, του καλού τιμονιέρη που αναλαμβάνει τις ευθύνες του και βάζει τα όρια του. 

          Δεν αποδέχεται ότι και ο ίδιος έχει συμβάλλει στην παθογένεια  του συστήματος, αντίθετα επαναλαμβάνει  ότι πήρε στις πλάτες του   «αμαρτίες άλλων για να μην αφήσω  τη χώρα να χρεοκοπήσει», χωρίς μάλιστα να διαμαρτυρηθεί ούτε και να εγκαταλείψει, σκιαγραφώντας περισσότερο τη φιγούρα ενός μάρτυρα που αίρει τας αμαρτίας της πολιτικής, παρά ενός ηγέτη που αποφασιστικά επεμβαίνει και διαμορφώνει τα δρώμενα.

          Η συνεχής υπογράμμιση, με κάποιους μελοδραματικούς τόνους μάλιστα,  των καλών του προθέσεων συνεχίζεται , γιατί   ίσως  θεωρεί ότι του προσφέρει προωθητική ενέργεια, ότι μπορεί να παρασύρει  και πάλι τον κόσμο, που παλιότερα έδειξε να σαγηνεύεται από υποσχέσεις  και θεαματικές χειρονομίες. Και όμως αυτού του είδους  ο πολιτικός λόγος τελικά αποδεικνύεται ότι κατατάσσεται στις καμουφλαρισμένες   μορφές πολιτικού κυνισμού, όταν χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθούν  ενέργειες που επιδιώκουν αυθαίρετες επεμβάσεις(και τι άλλο ήταν η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης;) πάνω στο πληγιασμένο κορμί της κοινωνίας.

            Παράλληλα, η αντίστοιχη πολιτική παρέμβαση των τριών υπουργών φιλοδοξεί να αναδείξει  τις λανθάνουσες αρχηγικές ικανότητές τους,  που μπορούν να δράσουν αποτελεσματικά για την προάσπιση των πολιτικών επιλογών  που επιβάλλει το μνημόνιο. Προσπαθούν να ομογενοποιήσουν την κυβέρνηση και την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ αίροντας τις αντιφάσεις μεταξύ «σοσιαλιστικών» οραμάτων και ακραίων φιλελεύθερων πρακτικών με τα χιλιοειπωμένα επιχειρήματα των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων για το καλό της χώρας. Ανακηρύσσουν εχθρούς τη δημαγωγία, το λαϊκισμό (τους διαφεύγει άραγε ότι το «αφρόντιστο» κείμενό τους είναι εξαίρετο δείγμα λαϊκισμού;) την ατιμωρησία, το συντεχνιασμό και τις   καθυστερήσεις.(διότι τελευταία στην έλλειψη ταχύτητας της εφαρμογής των επιταγών του μνημονίου χρεώνεται η αποτυχία του και όχι στο ίδιο) Και φυσικά, περισσεύει και σ’  αυτούς η κατανόηση για τις δυσκολίες των εργαζομένων. Η έμφαση που δίνουν στις συντεχνίες είναι ενδεικτικό του φόβου τους για τη οργανωμένη αντίσταση των εργαζομένων και προετοιμάζεται πιθανώς το  πολιτικοϊδεολογικό έδαφος για να τσακιστούν τα συνδικάτα και μαζί τους οι αντιδράσεις των εργαζομένων.

           Αν θελήσει να πάει κανείς λίγο πιο κάτω από τη φλούδα που δημιουργούν οι λεκτικοί εντυπωσιασμοί, και ίσως είναι και η κομματική διαμάχη που κατευθύνει αυτές τις κενές ουσίας φραστικές επιδείξεις,   θα εκπλαγεί από το μέγεθος   του κυνισμού, της αδιαφορίας και της πολιτικής ανευθυνότητας των κυβερνώντων. Ουσιαστικά  περιορίζονται σε γενικολογίες ανίκανες να δώσουν μια αξιόπιστη εικόνα του προβλήματος της κοινωνίας, πιθανόν και να μη τους ενδιαφέρει. Περισσότερο τους ενδιαφέρει η διατήρηση  αυτών των πολιτικών, κοινωνικών και ιδεολογικών συνθηκών, που θα  επιτρέψουν τη διατήρηση των ίδιων πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες με άψογο τρόπο μέχρι τώρα προωθούν τις θέσεις  της άρχουσας τάξης, προβάλλοντας  μάλιστα, έστω και καλυμμένα, ολοένα  απειλητικότερα  την ανατροπή υπέρ ενός αυταρχικού κράτους.

         Ισως όσο τα αδιέξοδα πληθαίνουν οι κυβερνώντες να  οδηγούνται σε σπασμωδικές αντιδράσεις. Εχει κανείς την εντύπωση ότι όσο εντονώτερα αισθάνονται την αποδυνάμωση, όσο περισσότερο φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, τόσο περισσότερο προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις επιλογές τους και να επιμείνουν σ’ αυτές, ο καθένας με τον τρόπο του. Ο πρωθυπουργός φόρεσε το μανδύα του μάρτυρα που θυσιάζεται, οι τρεις επιτίθενται προς όλους όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους σε έντονο ύφος, ελπίζοντας  ίσως ότι θα ανταμειφθούν για την τόλμη τους στο μέλλον.

       Σ΄  αυτό το μέλλον οι κυβερνώντες, που  αυτοί οι ίδιοι συντελούν να διαμορφωθεί  μια  βαλτωμένη κοινωνικά και πολιτικά κοινωνία, ελπίζουν αυτοί μεν  να συνεχίσουν να κυβερνούν   οι δε  εργαζόμενοι να έχουν κολλήσει τόσο στο τέλμα των πολιτικοκοινωνικών επιλογών του μνημονίου, ώστε να μη μπορούν να αντιδράσουν.

      Έχουμε τη δύναμη να τους διαψεύσουμε.