« Η ΛΥΣΗ ΣΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ»

      Πληθαίνουν οι  δημόσιες φωνές, όπως του ΒΗΜΑΤΟΣ στο κύριο άρθρο του,  που αιτούν εκλογές ή κυβέρνηση συνεργασίας ή τουλάχιστον  ενισχυμένης   στήριξης  από τα κόμματα της εξουσίας  και  κάποια από τα πρόθυμα για εξουσία.  Αορίστως το ΒΗΜΑ επικαλείται «δυνάμεις με αυξημένο αντίκρισμα στην κοινωνία» ως μοχλό « για την υπέρβαση από το θλιβερό σήμερα  σε ένα ελπιδοφόρο Αύριο»

      Αφού για  ενάμιση χρόνο  με πρόσχημα την αποφυγή της  πτώχευσης  μας οδήγησαν στην  μιζέρια, τώρα, προχωρώντας και στην πλήρη εξαθλίωσή μας,   θα  αναλάβει να μας οδηγήσει  το μεγαλύτερο  μέρος του πολιτικού συστήματος. Κυκλωτική κίνηση του λαού, από πουθενά διέξοδο με  χρήση των αστικών δημοκρατικών  μέσων.

       Τα μέτρα επεκτείνονται και πολλαπλασιάζονται με μεγάλη  ποικιλομορφία κάθε φορά και με ιδιαίτερα γρήγορους ρυθμούς, ενώ συγχρόνως  κάτω από την επιφάνεια του ορατού  και μέσα από την ίδια τη διάλυση του κοινωνικού ιστού οι εξουσιαστές απεργάζονται την αναδιοργάνωσή τους και επίθεσή τους για την τελική τους νίκη.

             Για χρόνια το ΠΑΣΟΚ έπειθε και  εξαγόραζε  ποικιλοτρόπως  τους δυνάμει αντιπάλους του και ακύρωνε έτσι την όποια δυνατότητά τους να συγκροτηθούν, οπότε στον καιρό του μνημονίου  το αντίπαλο δέος είχε κατακερματιστεί και το αδιέξοδο φάνηκε ανέλπιδο. Κι αυτός ήταν ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ. Ελέγχοντας τα συνδικάτα και  χρησιμοποιώντας αριστερή φρασεολογία να παραπλανήσει τον κόσμο και να τον ναρκώσει. Τώρα που η επιρροή της νάρκωσης περνά αρχίζουν να προβάλλουν ως λύση κυβερνήσεις οικουμενικές, εθνικής σωτηρίας και άλλα ηχηρά, για να εγκλωβιστεί πάλι το πολύ πλήθος και να πιστέψει, όπως και το 2010,  στα μέτρα  εθνικής σωτηρίας.

      Επιπλέον,  αναζητείται μια αντίθεση που να φαίνεται  υπαρκτή και βαθιά βιωμένη και  να χαράζει με φανερή σαφήνεια τη διαχωριστική γραμμή, που θα  χωρίζει αντίπαλα στρατόπεδα,  τα οποία  θα μπορούν να υπηρετήσουν τις αποφάσεις που  θα παίρνονται από τα ευρωπαϊκά οικονομικά κέντρα, ασκώντας εκ περιτροπής εξουσία κάθε φορά που κάποιο εξαντλείται  στην προσπάθειά του για εφαρμογή των ευρωπαϊκών  εντολών. Στους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς εξουσίας οι διαχωριστικές γραμμές εξατμίστηκαν, όσο κι αν η Νέα Δημοκρατία ασθμαίνοντας υποστηρίζει τη διαφορετικότητά της μη ψηφίζοντας το μνημόνιο και το ΠΑΣΟΚ αναμηρυκάζει τα παλιά και σκιαμαχεί με ανεμόμυλους.

    Οι  συνεχείς δραματικές κορώνες των υπουργών προσπαθούν να καλλιεργήσουν τα σχετικά ανακλαστικά στο ακροατήριό τους και να υποδαυλίσουν μέχρι παροξυσμού την αντίστοιχη γλωσσική έξαψη.

     Γίνεται προσπάθεια η συγκεχυμένη προσδοκία  του κόσμου για αλλαγή της  υπάρχουσας κατάστασης να καταλήξει  σε εναλλαγή προσώπων και απλή παραλλαγή ονομάτων,   που θα δικαιώσουν  τις εξαναγκασμένες πολιτικές επιλογές, τις οποίες  μονοσήμαντα υπαγορεύει η καπιταλιστική κοινωνική  δυναμική. Υπογραμμίζεται από τον κυρίαρχο λόγο το εθνικό καθήκον  της συναίνεσης  όλων των πολιτικών δυνάμεων, των αριστερών μη εξαιρουμένων, χωρίς όμως ιδεολογική και οργανωτική αφομοίωση  από την αριστερά, προσπαθώντας έτσι να χαλιναγωγήσουν το δυναμισμό κα την οργή του κόσμου, θεωρώντας τα οικονομικά θέματα  ταξικά ουδέτερα.

   Και ο κίνδυνος βέβαια και μετά από μια τέτοια ενέργεια να συνεχίζει να πολλαπλασιάζεται η δυσφορία, οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί να συνεχίσουν να μην πείθουν δεν είναι απλά υποθετικός. Ποια λύση τότε θα προκριθεί ως τελική;

      Και για την Αριστερά,  ο μετασχηματισμός των φαινομένων αγανάκτησης  και οργής σε αντικαπιταλιστική και σοσιαλιστική συνείδηση είναι δύσκολος και χρονοβόρος. Τα γεγονότα τρέχουν και ένα μέρος των εργαζομένων  ζητά από την  Αριστερά μάλλον  να  υποταχθεί στη σημερινή κοινωνική δυναμική και στους όρους που αυτή θέτει αναζητώντας εποικοδομητικές προτάσεις  και κριτικές για τα μείζονα θέματα που μας ταλανίζουν  και τα έχουν ορίσει άλλοι παρά  να συμβάλλει αργά αλλά σταθερά στη δημιουργία νέων όρων που θα ανατρέψουν τα σημερινά δεδομένα. Στην πραγματικότητα κάποιοι ζητούμε από την αριστερά να ακολουθεί μονομερώς  τον πρώτο δρόμο, ίσως γιατί δεν βλέπουμε  ότι έτσι διευρύνεται απλώς το αδιέξοδο μέσα στο οποίο βρισκόμαστε όλοι.

         Κι ένα άλλο τμήμα, ίσως το πιο απελπισμένο, το πιο νέο,  απαιτεί εδώ και τώρα σύγκρουση, ανατροπή συσχετισμών ακόμα και με βίαια μέσα

     Πόσοι και ποιοι  μετρώντας τις δυνάμεις μας και τις δυνατότητές μας  τολμάμε και  μπορούμε  να υπερβούμε τα όρια του ομίλου θεωρητικής αναζήτησης και πολιτικής ζύμωσης;