ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΟΥ "ΚΟΥΡΕΜΑΤΟΣ"

       Μ’  όλες αυτές τις αποφάσεις της εγχώριας ηγεσίας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης,  τα τελευταία δυο χρόνια,  αρχίζει κανείς ν’ αμφισβητεί  όλες  τις μεγάλες αρχές, εν είδει κατηγορικώ προσταγών, που διακηρύττεται ότι ισχύουν  για όλους τους καιρούς και για όλους τους τόπους, τις αφηρημένες, αξιοσέβαστες, αδιαμφισβήτητες αιώνιες αλήθειες του καιρού μας και του τόπου μας .

        Δημοκρατία, ανάπτυξη, κοινοβουλευτισμός,   εκλογές,  κλπ. εφαρμόζονται σε όλα. Δεν εφαρμόζονται σε τίποτε. Μέσα σ’   έναν κόσμο που  βρίσκεται σε ακατάπαυστη αλλαγή, μια αλήθεια που δεν αλλάζει, είναι ένα ψέμα ή ακόμα χειρότερα, γι’  αυτούς που είναι ανίκανοι να διακρίνουν το ψέμα, δεν είναι τίποτε. Αληθινό είναι το πραγματικό. Κι ο πρώτος νόμος της τιμιότητας είναι να παρατηρούμε με ακρίβεια και να συνάγουμε έτσι τους ειλικρινείς συγκεκριμένους  κανόνες   της κρίσης και δράσης, όχι η μια δίχως την άλλη. Και όχι αύριο η σε κάθε ώρα, μα αυτήν την ώρα κι αμέσως εδώ,  σ’ αυτό το έδαφος όπου το ένα   μας πόδι πατάει σίγουρα και το άλλο ανασηκωμένο, καθώς σε βήμα, πάει  να βρει καινούργιο σημείο για να πατήσει

          Προβάλλουν πια κεφάλι  φασισμοί παντός είδους (είτε με  τα ψευδώνυμα που πατριωτισμού είτε του τεχνοκρατισμού )   που αρχίζουν να χρησιμοποιούνται η και να  κρατιούνται για εφεδρεία, σαν προστασία  της κυρίαρχης τάξης.  Ο πραγματικός κόσμος της εκμετάλλευσης έχει παραδοθεί στα μεγάλα αρπαχτικά. Σχεδόν όλοι οι ηγέτες δεν ξεπερνούν το επίπεδο της ανέντιμης μετριότητας, και κατάφεραν μέσα σε λίγα χρόνια ν΄ αναστατώσουν την παγκόσμια οικονομία, να επιτρέψουν  να  συσσωρευτούν σε ελάχιστους  βουνά από  χρυσάφι και από πλούτη, στην ουσία τους ανώφελα. Παντού καταστροφή  ζωτικής αξίας αγαθών και συγχρόνως  προσπάθεια για επικράτηση  της  ψοφοδεούς  αδιαφορίας ανθρώπων που είναι πολύ εγωιστές ή ίσως κι αναίσθητοι  γι’ αυτό  και δεν αντιδρούν σε ό,τι δε γραντζουνάει το πολύτιμο σαρκίο  τους.

         Και η κατάσταση  αυτή δεν εξαρτάται μόνο από μερικά άτομα των τραπεζών  ή μερικές ομάδες του χρηματιστηρίου που θα ήταν εύκολο να εξοντωθούν. Είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένη   με ολόκληρο το κεφαλαιοκρατικό  σύστημα αυτής της εκφυλισμένης αστικής τάξης.  Αυτοί που διευθύνουν, αυτοί που ωφελούνται είναι ταυτόχρονα  και  οι υποτελείς του συστήματός τους. Οι εξανδραποδιστές είναι δούλοι. Δεν μπορούν πια να ξεφύγουν  από τον χρηματοπιστωτικό κλοιό . Γιατί όταν το χρηματοπιστωτικό σύστημα  δεν πάει  καλά δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για τους κυρίους και δούλους μαζί των τραπεζών κλπ , παρά η καταστροφή των αξιών της ζωής, των παραγωγικών δυνάμεων που τους δημιουργούν μπελάδες, κι η ανάσχεση των ανθρώπινων μοχλών, των μαζών του προλεταριάτου της εργασίας, με τους φασισμούς και τους πολέμους, πραγματικούς και οικονομικούς.

          Παράλληλα, η  θανάσιμη, όπως μοιάζει,  εχθρότητα κομμάτων, ομάδων που διακηρύχνουν, αλλά ποιοι και πόσοι τις πιστεύουν,  τις ίδιες σοσιαλιστικές  ακόμα και κομμουνιστικές  αρχές και  αντιπαραθέτουν με εχθρότητα  τα σχόλια τους απάνω  στα κείμενα και τις διαφωνίες τους για την τακτική, οι γιομάτοι υποψία και στενότητα αρχηγοί, οι φοβισμένοι οπαδοί, συντηρούν τις ανεξάντλητες  διαιρέσεις που επιτρέπουν να παρατείνεται  η επικερδής  δράση  των κυρίαρχων τάξεων. Οι ίδιες οι μάζες των εξαθλιωμένων εργαζόμενων  δεν είναι δύσκολο να δελεαστούν από τους μεγάλους αφέντες, δεν χρειάζεται παρά να τους ανοίξουν σε περιόδους ανεργίας, όπου απολύονται εκατομμύρια,  τίποτε καινούργιες θέσεις εργασίας, έστω και μερικής απασχόλησης.

          Δεν υπάρχει καιρός  να λύσουμε μέσα στην αναταραχή όλους τους ανταγωνισμούς της σκέψης μας. Η δράση δεν έχει  καιρό να περιμένει. Η δράση παρασύρει. Έτσι και σε παρασύρει δεν μπορείς να  ξεφύγεις πια.  Κάθε κίνηση κυβερνά το πνεύμα. Όταν έχεις μπροστά σου τον εχθρό η δράση χρειάζεται όλες τις δυνάμεις της σκέψης. Όποιος της αφαιρεί έστω και ένα μόριο διακινδυνεύει το θάνατο, κάτι περισσότερο, εκθέτει στον κίνδυνο  της καταστροφής την παράταξή του και την υπόθεσή του.

       Οι καινούργιες αδικίες και συμφορές που θα προκαλέσει  μοιραία η μάχη που πλησιάζει είναι αναπόφευκτες και αναγκαίες. Είναι  αναπόφευκτο  ο καθένας  να πάρει μέρος σ’  αυτές, δεν έχει  το δικαίωμα να πλύνει τα χέρια του σαν Πόντιος Πιλάτος.   Ισως θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πάρουμε  το μερίδιό μας  όχι μόνο από τις συμφορές που θα δεχτούμε  μα κι από αυτές που θα προξενήσουμε.

         Τίποτε δεν μπορεί να γίνει δίχως τις οργανωμένες ενέργειες των εργατικών τάξεων. Απάνω στις πλάτες και στα μέτωπά τους, μυαλό και δύναμη, στηρίζεται η ζωή η τύχη του κόσμου. Και πρώτα αυτά τα εκατομμύρια στήθη ας μάθουμε με μια και  μόνη ακλόνητη απόφαση να φωνάζουμε το Όχι που ματαιώνει την προσταγή του θανάτου και συντρίβει τα γόνατα των δολοφονικών δυνάμεων.