ΔΙΑΔΗΛΩΝΟΝΤΑΣ

       Η σχεδόν μεταφυσική αισιοδοξία μας  των χρόνων της μεταπολίτευσης, ότι νομοτελειακά προοδεύουμε, ότι τα πράγματα προχωρούν μπροστά, τα τελευταία δυο χρόνια άρχισε να καταρρέει.

         Χθες   και σήμερα με τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις έδειξαν οι εργαζόμενοι  πως αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε   ότι δεν έχουμε πια άλλο τρόπο, όχι μόνο αντίδρασης αλλά και ύπαρξης,  παρά εκείνον που υποδεικνύουν οι λαϊκοί αγώνες και  αναδεικνύει  η κοινωνική και πολιτική  πάλη των τάξεων.

           Οι λαϊκοί αγώνες αναπτύσσονται  πάντα σε  σχέση με τον συγκεκριμένο αντίπαλο και σε σχέση με τα συγκεκριμένα προβλήματα που τίθενται. Στις μέρες μας  ο πραγματικός  αντίπαλος, στο κοινωνικό και στο πολιτικό επίπεδο, δεν είναι εύκολα αναγνωρίσιμος και πολύ περισσότερο οι κοινωνικές και πολιτικές  δυνάμεις που τον εκτρέφουν και οι οποίες εμφανίζονται  συγχρόνως και οι κύριοι συντελεστές της προσπάθειας «διάσωσής» μας,

           Η απουσία ενός ορατού εχθρού δυσκολεύει τη δική μας συσπείρωση και αντίδραση. Η αποκλειστική  στοχοποίηση των κυβερνώντων και μόνο μπορεί να μας αποπροσανατολίσει και να βοηθήσει την άρχουσα τάξη να αναδιπλωθεί.

          Τα μέτρα της κυβέρνησης ισοπεδωτικά και … διαταξικά, για όλες τις άλλες τάξεις εκτός από την κυρίαρχη, στρέφονται  εναντίον της πλειοψηφίας  της κοινωνίας και γι’ αυτό στις πορείες συμμετείχαν και πολλοί μικρομεσαίοι που ήλπιζαν μέχρι πρότινος ότι αρκετά ανώδυνα θα περάσουν την κρίση.

          Μια νέα κατάσταση  λοιπόν διαμορφώνεται. Αυτό το νέο σύστημα όμως σίγουρα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι οικοδομείται μέσα από πολλαπλές αντιστάσεις και συγκρούσεις, ακόμα και στους κόλπους της κυρίαρχης τάξης, και φυσικά  δεν είναι δυνατό να παγιωθεί μέσα στην υποταγή και τη σιωπή του πλήθους. Επομένως,  η κοινωνική σύγκρουση επίκειται αδυσώπητη κι ίσως και τυφλή,  που την επιτείνει ακόμα περισσότερο η ιδεολογική ρευστότητα.

           Πρέπει να πιστέψουμε ότι ο αντίπαλος είναι ισχυρός όχι όμως παντοδύναμος ούτε, το κυριότερο, μονοκράτορας.  Σ’ αυτό δεν έχουμε να αντιτάξουμε παρά τη δύναμη των μαζών που δεν είναι ούτε τα μοναχικά άτομα ούτε οι ξεκομμένες πρωτοπορίες, αλλά ο πολύς κόσμος σε δράση και μάλιστα οργανωμένος. Μέσα  από τους  αγώνες τα ίδια τα πλήθη θα μετασχηματιστούν από χειραγωγημένη δύναμη  σε δύναμη πολιτική για  να επαναπροσδιοριστούν οι έννοιες   και οι πρακτικές της αντιπροσώπευσης,  της εξουσίας, του πολιτικού συστήματος κλπ

         Η απόφαση για το χαρακτήρα των κινητοποιήσεων  είναι κρίσιμη, γιατί από το είδος της απάντησης  που θα δοθεί θα εξαρτηθεί το αν και κατά πόσο στις μάχες που έρχονται, θα συνδεθούν η όχι με το ταξικό  κίνημα, με την κίνηση των λαϊκών τάξεων.

           Η πραγματικότητα μέχρι τώρα  όμως των λαϊκών μαζών δεν  είναι άλλη από την εικόνα μιας κατακερματισμένης κοινωνίας. Οι μάζες κατέχονται από ιδεολογίες ρεφορμιστικές, συντεχνιακές, κρατικιστικές, ατομιστικές, λαϊκιστικές, εργατιστικές, απολιτικές, επαναστατικές γι’ αυτό και υπάρχει κίνδυνος να  εγκλωβίζονται με τόση ευκολία σε ατομικές αντιδράσεις  και κινήματα που συντηρούν και αναπαράγουν αυτές τις ιδεολογίες και τις αντίστοιχες τους πολιτικές και κοινωνικές πρακτικές.

          Η κοινωνία μας διέρχεται  μια γενικευμένη κρίση, διαβρωτική  των πάντων, και είναι επιτακτική ανάγκη να   συγκροτηθούν οι   πολιτικοί  όροι  που θα καταστήσουν  τις δυνατές συνολικές διεξόδους ορατές και μάχιμες.

          Το ΚΚΕ δίνει την ελπίδα ότι μπορεί  να συγκροτήσει συλλογικότητες από τις τυφλές πράξεις, ακόμα και να επεξεργαστεί  οράματα, να αρθρώσει πολιτικά στηρίγματα που να ολοκληρωθούν σε θεωρία, στρατηγική, συμμαχίες, στόχους, ώστε να μη παραμένουν οι αρνήσεις άναρθρες κραυγές.

           Ένα  βασικό  όμως αίτημα  μεγάλης μάζας, ιδίως νέων, φαίνεται να είναι ν’  αντιμετωπιστεί μαχητικότερα, για άμεσα αποτελέσματα, το παρόν  και να ξεπεραστεί το επίπεδο εκείνης  της πολιτικής γραμμής, την οποία  δείχνει ν’ ακολουθεί το ΚΚΕ, που  κατευθύνει σε μια προσεκτική καταμέτρηση του δυσμενούς  σε βάρος των εργαζομένων συσχετισμού, εφαρμόζοντας με μετριοπάθεια και ρεαλισμό δράσεις που θα βοηθήσουν στην ανατροπή του. Έχει κανείς την εντύπωση ότι το ΚΚΕ  ακόμα ξορκίζει τα φαντάσματα της  απομόνωσης και της περιθωριοποίησης και ότι οι παλιές ταλαιπωρίες, σκληρύνσεις, αδιέξοδα, λάθη υπαγορεύουν στάσεις  και αντιλήψεις που οδηγούν σε σύγκρουση με ένα κομμάτι, ίσως μικρό  βέβαια, ιδίως της νεολαίας με άμεση συγκρουσιακή δράση.       
        Οι συνεχείς  όμως  προσπάθειες του ΚΚΕ από τη μια να σαγηνεύσει μεγάλα κομμάτια της μικροαστικής τάξης, που ακόμα αμφιταλαντεύονται  για να πάρουν θέση, και από την άλλη να κυριαρχήσει στο πολιτικό σκηνικό ως το αντίπαλο δέος, φαίνεται πως το οδηγεί  κάποιες φορές  να αντιμετωπίζει κατασταλτικά, σχεδόν υποκαθιστώντας τα όργανα της τάξης,   κάθε διαφορετική δράση, υποψιαζόμενο πολλές φορές  προβοκάτσια, που μπορεί να δράσει καταλυτικά στην πορεία του κινήματος.

        Μ' αυτές του τις ενέργειες όμως τείνει  συχνά να  διαμορφώσει  τη συνολική του φυσιογνωμία εξαντλώντας πολλές από  τις δυνάμεις του και μετερχόμενο όλα τα μέσα για να κατασιγάσει δικές του φοβίες  από το παρελθόν  και να καθησυχάσει τους φόβους του αντιπάλου, σχηματοποιώντας την πραγματικότητα που σπαράζει κάτω από τα πόδια του.