ΣΤΙΣ ΠΑΡΥΦΕΣ ΤΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ

        Από την υπογραφή του μνημονίου και μετά γινόμαστε μάρτυρες της  διάλυσης του κράτους, του οποίου η σημασία και η εξουσία δεν αναιρείται  σχεδόν μόνο σ’ εκείνο το τμήμα του που είναι απαραίτητο για τη λειτουργία του συστήματος  κυριαρχίας, το οποίο  εδραιώνεται  με το μηχανισμό στήριξης. Διαλυόμαστε ως κρατική οντότητα και το κράτος περιορίζεται σχεδόν μόνο σε μηχανισμούς που  καθορίζουν όλες τις  πολιτικοοικονομικές διαδικασίες οι οποίες  επιβάλλονται με το μνημόνιο και τα μεσοπρόθεσμα προγράμματα  και  συντελούνται στο πλαίσιο της εθνικής επικράτειας.

     Το κράτος γίνεται ολοένα και πιο αυταρχικό και ο αυταρχικός του χαρακτήρας  δεν εξαντλείται  μόνο στην έξαρση των μηχανισμών  καταστολής, αλλά στη  συρρίκνωση και παρακμή των θεσμών της πολιτικής δημοκρατίας, στη κάμψη της αρχής  της λαϊκής κυριαρχίας  Τούτος ο  μηχανισμός στήριξης ασκεί πια βαθιά επίδραση στους θεσμούς  και επηρεάζει τους  πολιτικούς  προσανατολισμούς μας. Τώρα περισσότερο από ποτέ τη θέση της εθνικής κυριαρχίας καταλαμβάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, εντός της  οποίας ανάλογα με το συσχετισμό δυνάμεων που επικρατεί, διαμορφώνονται οι δεσμευτικές για το εθνικό κράτος κατευθύνσεις. Στη χώρα μας,  η κυβέρνηση θεωρώντας  αυτονόητο ότι απλώς εκτελεί εντολές   της τρόικας, παρακάμπτεται η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, που ούτε πια έμμεσα δεν μπορεί να επηρεάσει τις καταστάσεις που διαμορφώνονται στο υπερεθνικό επίπεδο.

       Το κοινοβούλιο, κυρίως τα δυο τελευταία χρόνια, έχει χάσει  την κύρια λειτουργία του μέσα στο σύστημα της  διάκρισης των εξουσιών. Η νομιμότητα έχει αρχίσει να υποχωρεί  όχι  μόνο εξαιτίας της επικράτησης αυθαίρετης συμπεριφοράς από μέρους των κυβερνώντων και κατάργησης παντός νομικού πλαισίου, ίσα ίσα έχουμε βασιλεία της πολυνομίας, αλλά γιατί  η βουλή δεν νομοθετεί  πλέον πρωτογενώς ούτε ελέγχει την εκτελεστική εξουσία Οι νόμοι  δεν πηγάζουν  από τη λαϊκή βούληση, όπως αυτή συμπυκνώνεται  στη λαϊκή εντολή και μέσω αυτής  στην εθνική αντιπροσωπεία, αλλά ουσιαστικά υπαγορεύονται από την τρόικα. Το κοινοβούλιο πια λειτουργεί ως θεσμικό και ιδεολογικό προκάλυμμα  του αλλοιωμένου αντιπροσωπευτικού  συστήματος. Υπάρχει αδιαφάνεια και υπερδιόγκωση του ρόλου της εκτελεστικής εξουσίας, που ο ρόλος της  σχεδόν εξαντλείται να  επιβάλλει τις εντολές της τρόικας στη βουλή,  η οποία  χάνει κι αυτή τις αποφασιστικές νομοθετικές της  αρμοδιότητες καθώς και τις αρμοδιότητες ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας, εν ονόματι της δεινής οικονομικής θέσης της χώρας.

      Οι συνεχείς λεκτικές κορώνες  για λιγότερο κράτος  δεν σημαίνουν  τίποτε άλλο  παρά την  αποσυσχέτιση των πολιτικών αποφάσεων της εξουσίας από τον κοινωνικό έλεγχο, τη μετάλλαξη των διαδικασιών της αντιπροσώπευσης σε αδιαφανείς διοικητικές πράξεις της εκτελεστικής εξουσίας, η οποία αποδέχεται ένα καθεστώς γενικής εκχώρησης εξουσιών στο μηχανισμό στήριξης. Ο τελευταίος  ενεργεί σαν μια ανεξέλεγκτη δύναμη,  μέσα σε πλήρη αδιαφάνεια, μακριά από τους κοινοβουλευτικούς ή άλλους κοινωνικούς ελέγχους.

     Στην αστική δημοκρατία, η αρχή της νομιμότητας επιβάλλει στις εκτελεστικές αρχές την υπακοή σε γενικούς και αφηρημένους κανόνες δικαίου, στους νόμους που εκδίδονται από τα αντιπροσωπευτικά σώματα και φυσικά την εναρμόνιση  με το σύνταγμα. Τώρα ψηφίζονται συνεχώς νόμοι, όπως το τελευταίο πολυνομοσχέδιο για εργασιακή εφεδρεία κλπ., οι οποίοι απλώς διαμορφώνουν το πλαίσιο εντός του οποίου θα κινηθεί  ο διοικητικός μηχανισμός με ποικίλα διατάγματα, πράξεις, εκυκλίους κλπ.  που θα συγκεκριμενοποιούν  τις γενικές και εν πολλοίς αντιφατικές ρυθμίσεις του νόμου και μάλιστα κινούμενες στις παρυφές της συνταγματικής νομιμότητας.

     Το  σχέδιο  νόμου για τις « συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο- βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία…» προσπαθώντας να φανεί   ότι δεν συγκρούεται με το σύνταγμα  στρεβλώνει και τους κανόνες της λογικής.

       Στο άρθρο 103 του συντάγματος   παρ. 4 ορίζεται: «Οι δημόσιοι υπάλληλοι που κατέχουν οργανικές θέσεις είναι μόνιμοι εφόσον αυτές οι θέσεις υπάρχουν».Ο νομοθέτης, στο πολυνομοσχέδιο, στην προσπάθειά του να παρακάμψει αυτό το άρθρο θεωρεί ότι καταργούνται αυτοδικαίως οι οργανικές θέσεις αυτών που  μέχρι το 2013 θα απολυθούν αυτοδικαίως. Επειδή λοιπόν καταργούνται αυτές οι θέσεις οι υπάλληλοι τίθενται σε διαθεσιμότητα από την κατάργηση της θέσης και μέχρι την συμπλήρωση της τριακονταπενταετούς πραγματικής υπηρεσίας κλπ. Χρησιμοποιώντας το τρυκ της εργασιακής εφεδρείας  θεωρεί ότι δεν συγκρούεται με το σύνταγμα, που επιτρέπει απόλυση δημοσίων υπαλλήλων εφόσον έχει προηγηθεί κατάργηση οργανικών θέσεων. Αυτές όμως οι οργανικές θέσεις που καταργούνται με το πολυνομοσχέδιο  είναι κενές γιατί τέθησαν  σε εφεδρεία οι υπάλληλοι. Τελικά η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;

       Το είδος της   συλλογιστικής που κρύβεται πίσω αυτά τα άρθρα διαπερνά  πια κάθε ενέργεια της κυβέρνησης και απειλεί να στραγγαλίσει την κοινωνία. Με τέτοιους ακροβατικούς συλλογισμούς, όσο η κοινωνική ένταση κορυφένεται,  η νομοθεσία  ξεκάθαρα θα τεθεί στην υπηρεσία   πραγμάτωσης αυταρχικών αποφάσεων, πάντα στις παρυφές  της νομιμότητας,  δημιουργώντας  έναν προνομιακό χώρο   υπεράσπισης  των ισχυρών συμφερόντων, ώστε να ελεγχθεί και αποδυναμωθεί κάθε κοινωνική αντίδραση, με την δικαιολογία  της συμμόρφωσης στους νόμους.