Σε μια κοινωνία που οι κυβερνώντες την αποδομούν και την καταστρέφουν, που η δυσφορία πολλαπλασιάζεται, το όραμα για αλλαγή της ζωής συνεχίζει να είναι άκρως συγκεχυμένο. Κι ενώ διακρίνονται οι όροι ουσιαστικής πολιτικής σύγκρουσης, ακόμα δεν φαίνεται να αναγνωρίζονται σαφώς διαχωρισμένες οι αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις που η κάθε μια ν’ αναπτύσσει τα οράματα και τη θεωρία της.
Πολλές κινήσεις, κινήματα κλπ. αυτοπροσδιοριζόμενα ως Αριστερά προσπαθούν να αποδείξουν ότι έχουν λόγο ύπαρξης από το βαθμό έμπρακτης εκδήλωσης της αντιπαλότητάς τους προς το πολιτικό κατεστημένο και λίγο τους ενδιαφέρει αν ο τρόπος εκδήλωσης αυτής της αντιπαλότητας τυχαίνει να δικαιώνεται εκ των πραγμάτων. Αν όμως δεν εμπεριέχεται στο στόχο τους και η ιδεατή μορφή μιας άλλης κοινωνίας, τότε δεν θα υπάρχει στο εποικοδόμημα το στοιχείο εκείνο το απαραίτητο για την αναίρεση της σημερινής μας μιζέριας και εξαθλίωσης.
Το ΚΚΕ, μετά το ’89, και με ολότελα αρνητικά περιβάλλοντα, εγχώρια και παγκόσμια, τράβηξε με συνέπεια το μοναχικό του δρόμο και συνέχισε να υποστηρίζει τα οράματα και τις θεωρίες του, που μετά την πτώση της ΕΣΣΔ είχαν κατασυκοφαντηθεί, να επεξεργάζεται πρόγραμμα και επιμέρους στόχους, παλεύοντας για τη διατήρηση της συνοχής του και προσπαθώντας να στοιχίζει και να παρατάσσει τις δυνάμεις του διεκδικώντας τη δική του συνολική διέξοδο από τα εμφανιζόμενα κάθε φορά προβλήματα. Βεβαίως και παρασύρθηκε πολλές φορές από τον πολιτικό πραγματισμό, όντας αναγκασμένο να δουλεύει και να συμβιβάζεται με τα δεδομένα της παρούσης συγκυρίας κάθε φορά, όμως όλα αυτά τα χρόνια επέμενε να θέτει τη δική του προβληματική για την κοινωνία και όχι απλώς να απαντά συνεχώς στην προβληματική που έθεταν άλλοι. Προσπαθούσε, ίσως όχι πολλές φορές επιτυχημένα, να αγκαλιάσει συνειδήσεις, να εκφράσει κοινωνικές δυνάμεις, να γίνει δύναμη ανατροπής των αδιέξοδων πολλές φορές όρων με τους οποίους διεξαγόταν η πολιτική.
Όταν λοιπόν οι κυβερνώντες, οι εγχώριοι σε αγαστή συμφωνία με τους διεθνείς εταίρους, εγκατέστησαν την κρίση στην Ελλάδα, το κομμουνιστικό κόμμα είχε τις προϋποθέσεις να μην αιφνιδιαστεί. Είχε όραμα, θεωρία, οργάνωση. Θεωρούσε ότι ήταν η πρωτοπορία και απαιτούσε αυτήν την αναγνώριση απ’ όλο τον αριστερό χώρο.
Ξανατίθεται πάλι κυρίαρχο ζήτημα το πρόβλημα των μέσων για την εξυπηρέτηση των στόχων και κατηγορείται συνεχώς το ΚΚΕ ως καθεστωτικό κόμμα. Το ίδιο δείχνει να διστάζει για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει. Κάποιες φορές φαίνεται να υποτάσσεται στη λογική της ροής των πραγμάτων που ορίζουν οι κυβερνώντες, η απάντησή του σ’ αυτή μοιάζει να είναι αμυντική και διορθωτική, σαν να διστάζει και κατηγορείται από άλλες αριστερές κινήσεις ότι δεν γίνεται δύναμη εκτροπής από αυτή την ροή. Σίγουρα η αριστερή πολιτική επιδιώκει να δημιουργεί τις συνθήκες αγώνα, δεν είναι απλώς απόρροιά τους ….μόνο που ξεχνάμε ότι η αριστερά δεν υπάρχει αυτόματα μέσα στα πράγματα ως προϊόν της κοινωνικής δυναμικής. Αν δεν αγκαλιάσει με μέγα πάθος το μέγα πλήθος το κομμουνιστικό όραμα πάντα οι αντιδράσεις του ΚΚΕ θα δίνουν την εντύπωση της … επαναστατικής γυμναστικής, εφόσον δεν θα είναι δυνατό να ακολουθείται η τακτική της άμεσης δράσης.
Από την άλλη, αριστερές κινήσεις και σχηματισμοί που θεωρούν ατελέσφορη κάθε νόμιμη πολιτική πάλη, που θέλουν να πραγματώσουν εδώ και τώρα το αίτημα της άμεσης κοινωνικής επανάστασης, αν δεν έχουν μέγα πλήθος μαζί τους και δεν καταφέρουν να δημιουργήσουν τις οργανωτικές βάσεις γι’ αυτό το σκοπό μέσα στην κοινωνία υπάρχει ο κίνδυνος να συντελέσουν για να οδηγηθούν τα πράγματα σε ματαιότητα που θα τσακίσει κάθε αντίσταση.
Αυτός όμως ο φόβος, αναντιστοιχία μέσων και σκοπών, που είναι ένα ενδεχόμενο και όχι βεβαιότητα, είναι υπαρκτός για το ΚΚΕ, που ενισχύεται από την ιστορία του. Η ήττα της δικής του επανάστασης είναι φυσικό ακόμα να καθορίζει τη δράση του, με έναν λαό μάλιστα που μόλις άρχισε να αντιδρά μαζικά. Γνωρίζει ότι δεν αρκεί μόνο να προβάλλει τα οράματά του πρέπει να τα συνδέει με το σήμερα, να αντιμετωπίζει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Σ’ αυτήν την προσπάθεια πολλές φορές αναγκάζεται να επιδεικνύει έναν πολιτικό συμβιβασμό, προβάλλοντας εφικτές απόψεις επί συγκεκριμένων θεμάτων, που όμως αν ξεπεραστούν κάποια όρια φαίνεται σαν να εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της άλλης πλευράς.
Ο προχθεσινός ρόλος του ΠΑΜΕ στις συγκρούσεις στο Σύνταγμα, ανεξάρτητα από τις αιτίες, μετέθεσε το πρόβλημα από σύγκρουση ανάμεσα στους διαδηλωτές και τα όργανα κρατικής καταστολής σε πρόβλημα «ενδοοικογενειακό» των διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να δίνεται η ευκαιρία στον Παπουτσή να επιδείξει … δημοκρατικό ήθος διατάσσοντας έρευνα για διασυνδέσεις αστυνομίας και παρακράτους, αποποιούμενος κάθε είδους κυβερνητικής ευθύνης.
Ακόμα έδωσε την ευκαιρία για έμμεση απαξίωση του ΚΚΕ με την απόδοση ευσήμων για τη στάση του από παρατρεχάμενους της εξουσίας (όρα Πρετεντέρη κλπ) με απώτερο στόχο την αμαύρωσή του και αποδυνάμωσή.
Και κοντά σ’ όλα αυτά άναψε και η σύρραξη σ’ όλον τον αριστερό χώρο, με κίνδυνο να μείνει ελεύθερο το πεδίο για παιχνίδι με όρους των κυβερνώντων.
Όλα αυτά είναι ενδείξεις ότι η σύγκρουση έχει ξεκινήσει. Οι εργατικές μάζες αρχίζουν να κινητοποιούνται. Η απειλή τους όμως είναι ακόμα ανοργάνωτη. Πλήθος διαλυτικά στοιχεία που ξέρουν να κάνουν μ’ αυτά το παιχνίδι τους οι αντίπαλοι, θα καταγίνονται να εξουδετερώσουν τις ενέργειές μας. Είμαστε μόνο στην αρχή. Και τα λάθη θα είναι αναπόφευκτα. Φτάνει να αναγνωρίζονται και να μη δρουν καταλυτικά στο κίνημα αντίδρασης των εργαζομένων.
Και υπάρχει ήδη ο νεκρός διαδηλωτής Δημήτρης Κοτζαρίδης, ένας από αυτούς που πάνω στην πρόθυμη αυταπάρνησή τους θα στηριχτεί όλος αυτός ο αγώνας.
Και όλοι εκ των πραγμάτων θ΄ αναγκαστούμε να πάρουμε θέση. Καθείς με το ψυχικό του σθένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου