Πνιγήκαμε στα λόγια τους και χάσαμε τη φωνή μας. Ολοι οι μικροαστοί, υπάλληλοι, γραφειοκράτες και διανοούμενοι, «αυτοαπασχολούμενοι», επαγγελματίες, εργάτες κλπ. βουλιάζουμε στην κινούμενη άμμο της πολιτικοοικονομικής κατάστασης κι ανακαλύπτουμε τη νέκρα μέσα μας, το θρίαμβο της αντίδρασης γύρω μας.
Αποδεχόμαστε την ύπαρξη των «αγορών» ως συγκεκριμένου τρόπου οργάνωσης της υλικής ζωής και την ίδια στιγμή που είμαστε αποκλεισμένοι από οποιονδήποτε έλεγχο στην χρήση των οικονομιών μας τις χρησιμοποιούν οι ντόπιοι και διεθνείς «σωτήρες» μας συγχρόνως ως μοχλό για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους
Η αριστερά χάθηκε μέσα στην πολυφωνία, την πολυπολιτισμικότητα, τον εκσυγχρονισμό και κάπου ξέχασε μέσα στην τόση πολυφωνία της την κύρια φωνή της , την κομμουνιστική. Η ύπαρξη του ΚΚΕ αποτελούσε την κατεξοχήν ζωντανή (η μήπως συμβολική;) απόδειξη ότι η κοινωνική σύγκρουση εξακολουθεί να παράγει κοινωνικά στη χώρα μας έναν αδιαμόρφωτο αντικαπιταλισμό και ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να είναι φορείς του. Σαν να είναι μέρος του συστήματος κι αυτό έφτασε να μιλά τώρα για εκλογές. Κι αναρωτιέται κανείς αν πραγματικά πιστεύει πως μπορεί να χρησιμοποιηθούν ως όπλο στη σύγκρουση με τις κυρίαρχες πολιτικές ή είναι ένας τρόπος για να κερδηθεί χρόνος για την προετοιμασία και τη συνειδητοποίηση πλατιών λαϊκών μαζών η απλώς προσπαθεί να κρύψει την αμηχανία του.
Τα δυο κόμματα εξουσίας συνεχίζουν τον ευτελισμό της πολιτικής αντιπαράθεσης εκφυλίζοντας τελείως τη δημόσια πολιτική σφαίρα.
Η βουλή ψηφίζοντας το ένα νομοσχέδιο μετά το άλλο φαίνεται πως θα καταντήσει το εργαστήριο που θα περνά ένα λούστρο δημοκρατικής νομιμότητας στις εντολές των κυρίαρχων οικονομικών κέντρων, τα οποία ακόμα επιτρέπουν (!) να παίρνουν οι επιταγές τους τη μορφή νόμου και να μη μένουν στη μορφή ξεκάθαρων διαταγών.
Οι πολίτες δεν επιτρέπεται κι ούτε έχουν το δικαίωμα να διαταράξουν (γι’ αυτό και η βιαιότητα στις διαδηλώσεις) την ισορροπία της οικονομίας, όπως θέλουν να την χειριστούν οι εκπρόσωποι των κυρίαρχων κέντρων, με αποφάσεις που δεν είναι καν προϊόντα βουλευτικών ή έστω εκλεγμένων αντιπροσώπων.
Ολη η πολιτική σκηνή έχει μετατραπεί σ’ ένα θέατρο σκιών πίσω από το οποίο οι πραγματικές αποφάσεις λαμβάνονται μέσα από τη διαπλοκή κυβερνήσεων και μεγάλων συμφερόντων. Επιβάλλεται μια πολιτική με υποκριτικούς ηθικισμούς και δαιμονοποιήσεις, που παρασύρει και μας σε ηθικιστικές και αντιπολιτικές αναλύσεις οι οποίες παραλύουν κάθε δράση μας.
Μια Ευρωπαϊκή Ενωση που πριν καν ολοκληρωθεί μοιάζει με απολίθωμα, αγκυλωμένη σε γραφειοκρατικές ακαμψίες και οικονομικά συμφέροντα, λειτουργεί σαν ένας μηχανισμός συντονισμού και υπεράσπισης χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, αδιαφορώντας πια για την επαρκή δημοκρατική νομιμοποίηση των αποφάσεών της και την εξόντωση των πιο αδύναμων λαών της. Εν είδει ιεράς εξέτασης, με την καγκελάριο σε ρόλο μεγάλου ιεροξεταστή απαιτεί την τιμωρία των … απείθαρχων οικονομικά, των αμαρτωλών της σύγχρονης θρησκείας - της ελευθερίας των «αγορών».
Μας απειλούν οι «εταίροι» με την «έκτη δόση», οι εγχώριοι «αντιπρόσωποί μας» ψηφίζουν νομοσχέδια, παρόλο που λεκτικά τα αποδοκιμάζουν, για να μας σώσουν και οι περισσότεροι από μας συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην αυταπάτη μιας φυσικοποιημένης δήθεν αυτορυθμιζόμενης αγοράς και της τιμωρίας μας για την «επίπλαστη», όπως τη χαρακτηρίζουν τώρα, ευμάρεια που γευτήκαμε τα τελευταία χρόνια. Κάποιοι άλλοι αναγνωρίζουν την αδυναμία ουσιαστικής πολιτικής μας παρέμβασης στα τεκταινόμενα, συνειδητοποιώντας ότι δεν έχουν πλατιά λαϊκή στήριξη οι πολιτικές που αμφισβητούν μεν την νομοτέλεια των κυρίαρχων τάσεων αλλά δεν εγγυώνται και ένα μέλλον ίδιο με το παρελθόν και καλλιεργούν την υποταγή στη μοίρα.
Οι νέες αντιξοότητες που αντιμετωπίζουμε οι εργαζόμενοι λαμβάνουν τη μορφή μιας μοίρας που χτυπάει ταχύτατα και τυχαία. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποιες δουλειές θα χαθούν, αν ο ίδιος αύριο θα ξυπνήσει άνεργος. Μιλούν για εξορθολογισμό της διοίκησης και του κράτους και οι ίδιοι οι κυβερνώντες ενεργούν αυθαίρετα και παράλογα εφαρμόζοντας τυχαία κριτήρια σε αποφάσεις που ρυθμίζουν ζωές, όπως το κριτήριο ηλικίας για τις εφεδρείες στο δημόσιο.
Η σημερινή ανασφάλεια λειτουργεί όμως εξατομικευτικά. Ο παραδοσιακός συνδικαλισμός και η συλλογική διεκδίκηση φαίνεται πως δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν υπό καθεστώς πλήρους ανασφάλειας και μερικής απασχόλησης. Καθώς η απασχόληση γίνεται βραχυχρόνια και επισφαλής δεν επιτρέπει στους εργαζόμενους να προσδοκούν. Αν η παραδοσιακή εργασία προσέφερε την αίσθηση της ένταξης και της ταυτότητας και την πεποίθηση στους εργαζομένους πως η εργασία τους ταυτιζόταν με συνολικά σχέδια ζωής και άρα είχε νόημα μια θυσία στο σήμερα για καλύτερους όρους στο αύριο, η σημερινή επεισοδιακή της φύση κλονίζει το πνεύμα της στράτευσης και της πολιτικής συμμετοχής.Αλλα όμως από τα συνδικάτα και αντίστοιχες συλλογικές μορφές οργάνωσης δεν προλαβαίνουμε να δημιουργήσουμε.
Ο κλοιός γίνεται ασφυκτικός για όλους μας. Οι «σωτήρες» μας τρέχουν πιο γρήγορα από μας. Βέβαια υπάρχει κι ο μύθος της χελώνας και του λαγού …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου