ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ

     Στη χώρα μας,  η ίδια η κυρίαρχη πολιτική  τάξη, που δημιούργησε  ένα διογκωμένο κρατικοποιημένο τομέα και ανέπτυξε με την βοήθειά του το  ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο σήμερα έχοντας ήδη ξεχάσει σε ποιον οφείλει την κερδοφορία  και σχεδόν την ύπαρξή του το κατασυκοφαντεί, ανέλαβε, αφού όλο τον προηγούμενο χρόνο εξευτέλισε τη χώρα (διεφθαρμένους, αντιπαραγωγικούς, κλπ. χαρακτήριζαν τους κατοίκους της) να θεσμοθετήσει τη λαφυραγωγία της.

   Η κυβέρνηση Παπανδρέου δίνει την εντύπωση ότι θα θεωρήσει πως έχει εκπληρώσει το καθήκον της όταν θα έχει καταρρακώσει το κύρος της χώρας για κάποια χρόνια, ενώ στο εσωτερικό της θα έχουν παρθεί οι σημαντικότερες αποφάσεις για την ιδιωτικοποίηση και την πολιτική και οικονομική της κατάρρευση. Από κοντά, η αξιωματική αντιπολίτευση παρά τις δήθεν αντιπολιτευτικές κορώνες δεν αποδεικνύει παρά ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άλλη ταξική αλληλεγγύη τόσο δεμένη, όσο αυτή  ανάμεσα σε μέλη της κυρίαρχης τάξης: ακόμα κι αν ρίξουν ποτέ κάποιον δικό τους αυτό θα γίνει μόνο για τακτικούς λόγους (πορίσματα για Βατοπέδι, εξοπλιστικά προγράμματα κλπ)

   Για χρόνια εκπαιδευόμαστε στο δούναι και λαβείν. Μαθαίναμε  ότι ύψιστη  αρχή δεν είναι οι διεκδικήσεις  και η περιφρούρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων που βρίσκονται στο στόχαστρο, αλλά η   "συναίνεση και η υπευθυνότητα". Στην πολιτική περίοδο των μεγάλων συναινετικών διαδικασιών εθιστήκαμε στην ουσιαστική  ανυπαρξία αντιπολίτευσης ακόμα και στα πλαίσια του αστικού  κοινοβουλίου. Αποδεχτήκαμε τη δυσφήμιση των αριστερών ιδεών και τώρα αναμένουμε τη ... λύτρωση από τις Βρυξέλλες, ικετεύοντας και ευνγνωμονώντας τους γραφειοκράτες της, θεωρώντας δεδομένη και αναπόφευκτη τη μεγάλη συναίνεση που υπάρχει στις στρατηγικές επιλογές του αστισμού, πράγμα που αποτελεί και απαραίτητα όρο για την προώθηση τους.

  Εξάλλου, η κρίση των οραμάτων και η ευρύτατη δυσπιστία, που καλλιεργήθηκε, ιδιαίτερα την τελευταία εικοσαετία, σε σχέση με το ρεαλιστικό τους χαρακτήρα, αφαιρούν ένα από τα στηρίγματα της δραστηριότητας ενός κόμματος σαν το ΚΚΕ. Το ζητούμενο δεν είναι απλώς η τελετουργική επανάληψη φράσεων για τη  βαθύτατη  κρίση του καπιταλισμού, αλλά η διαμόρφωση μιας πολιτικής που θα αντιδρά στη συγκεκριμένη διαχείριση που εξελίσσεται προ όφελος της άρχουσας  τάξης  εκ μέρους των κυβερνώντων. Και βέβαια το πρόβλημα δεν είναι απλώς αν κακώς έχει φτάσει ως εδώ η εξέλιξη του καπιταλισμού, αλλά πώς θα αντικατασταθεί αυτός ο τρόπος παραγωγής με αφετηρία το σημερινό του σημείο.

   Φαίνεται πως πίσω από την ταξική φρασεολογία του ΚΚΕ κρύβεται μια αβεβαιότητα σχετικά με τους άμεσους στόχους που έχει η σημερινή διαχείριση των ταξικών  συσχετισμών. Ισως αυτό να οφείλεται στην αδυναμία διαμόρφωσης πολιτικών υποκειμένων που δεν θα επιδιώκουν  τίποτε παραπάνω από μια μεταβολή της κατανομής  των πόρων  προς όφελος των εργαζομένων, μέσω μιας διαφορετικής κρατικής πολιτικής, που μεταξύ άλλων απλώς θα περιορίζει την ασυδοσία των αγορών. Γιατί αυτό που εναγωνίως φαίνεται να αναζητείται και από την πλειοψηφία των εργαζομένων είναι μόνο η επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων, στην κρίση που βιώνουμε, αδιαφορώντας  για τα ουσιαστικά προβλήματα που συνδέονται με την απουσία μιας ουσιαστικής ρήξης με τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Γι΄ αυτό και η πλειοψηφία των αντιδράσεων και διαμαρτυριών συνεχίζουν  να περιορίζονται σε καθαρά συντεχνιακά όρια (πριν λίγο καιρό διαμαρτυρίες για την απελευθέρωση της ενέργειας, τώρα διαμαρτυρίες από τους ιδιοκτήτες ταξί για το άνοιγμα του επαγγέλματο κλπ), χωρίς προσπάθεια για διεύρυνση των αγώνων μαζί με ευρύτερες  κοινωνικές ομάδες που επιδιώκουν τη ρήξη με την καπιταλιστική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Και μη ξεχνάμε πως η διαδικασία επεξεργασίας μιας εναλλακτικής πολιτικής επιδιώκει να  αποτελέσει και τη σταδιακή διαδιακασία ενεργού προσχώρησης όλων των πολιτικών υποκειμένων στο ρεαλισμό της διαχειριστικής λογικής και τον εγκλωβισμό κάθε δράσης και σκέψης στα όρια της υπάρχουσας οικονομικοπολιτικής κατάστασης.

    Πιθανόν δεν  υπάρχει άλλος τρόπος αντίδρασης παρά αυτός που προϋποθέτει την αναγνώριση του ρόλου της ταξικής πάλης και έχει αφετηρία το μαρξισμό ως βάση ιδεολογικής αναφοράς.