ΔΡΩΝΤΑΣ

      Ο δρόμος θα είναι μακρύς. Δεν γνωρίζουμε το τέρμα του, υποψιαζόμαστε την κατεύθυνσή του. Θα θέλαμε  να ενεργούμε  σαν προφήτες, ενώ δεν  έχουμε το χάρισμά τους.  Αντικαταστήσαμε τον οραματισμό με τη λογική συναγωγή,  που τελικά μας οδηγεί σε συγκρουόμενα αποτελέσματα, εφόσον η μια απόδειξη αναιρεί την άλλη.  Ένα όμως είναι σίγουρο. Είναι καιρός να δράσουμε.

       Όσο  μεγαλώνουν οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις αναπτυσσόμενες κοινωνικές δυνάμεις, τόσο η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης διαποτίζεται από υποκρισία. Το αποτέλεσμα είναι να βιώνουμε  τις  διάφορες μορφές καταπίεσης, που ασκούνται μέσα στο υπάρχον πολιτικοκοινωνικό σύστημα, ως προϊόν της αντίφασης που υπάρχει ανάμεσα στην αστική ιδεολογία, με κυρίαρχη βέβαια τη  θέση της ατομικής ελευθερίας, και του οικονομικοπολιτικού συστήματος. Γι’  αυτό οι περισσότερες ενέργειες, αναλύσεις κλπ.  δεν κατευθύνονται στον κύριο στόχο,  το ίδιο το σύστημα, αλλά περισσότερο στοχεύουν στην άρση της αντίφασης που νομίζουμε πως  υπάρχει ανάμεσα στο πολιτικοκοινωνικό καθεστώς και την ιδεολογία του. Επιδιώκεται λοιπόν όχι η αλλαγή του, αλλά η αλλαγή ζωής, που πα να πει ωραιοποίησή της μέσα στα πλαίσια του ίδιου συστήματος.  Για να γνωρίσουμε όμως την κοινωνική πραγματικότητα και να την αλλάξουμε πρέπει να δράσουμε.  Δεν τη γνωρίζουμε παρά στο μέτρο που ενεργεί πάνω μας. Τελικά,  η δράση μας  πάνω σ’  αυτήν  θα μας επιβληθεί  από τον αγώνα  για την επιβίωσή μας.

     Προς το παρόν, ένθεν κακείθεν- κυβερνώντες και εργαζόμενοι -  έχουμε να κάνουμε  με ομοιώματα. Τα ομοιώματα της  εξέγερσης η των μεταρρυθμίσεων  όμως συντελούνται ακόμα  μόνο ρηματικά. Η επαναστατική  η μεταρρυθμιστική πράξη έχει  ασφαλώς δική της «γλώσσα», αλλά και η γλώσσα αυτή νοείται ακόμα στο επίπεδο των νοημάτων - ανεστραμμένων ή εξωραϊσμένων. Για μεταρρυθμίσεις μιλά η κυβέρνηση και εννοεί απολύσεις, περιστολή δικαιωμάτων κλπ. για εξέγερση  οι λαϊκές τάξεις κι εννοούν ειρηνικές διαδηλώσεις, λεκτικές αντιδράσεις κλπ. Κι ενώ από τη μια οι αποφάσεις της κυβέρνησης  δείχνουν απόλυτα συντονισμένες με τις επιλογές των κέντρων των Βρυξελλών και Ουάσιγκτον,  ακόμα κι αν  εμείς δεν συνειδητοποιούμε τον τελικό τους στόχο, από την άλλη  η δική μας αντίδραση δεν εγγράφεται σ’ ό τι θα ονομάζαμε λαϊκή εξέγερση ούτε έχει τη δυναμική να μπολιάσει καθοριστικά τις  άμεσες πολιτικές εξελίξεις.

       Στην όποια  άρνηση των λαϊκών τάξεων να αποδεχτούν τις κυβερνητικές αποφάσεις  εγείρεται η κριτική, κυρίως από τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο,  ότι είναι μια άρνηση χωρίς στόχο και ότι τα μηνύματά της είναι πολύ ισχνά. Επιτακτικά απαιτείται  από τις λαϊκές μάζες να προτείνουν  εναλλακτική λύση, διαφορετικά θεωρείται ότι αίρεται η νομιμοποίηση της αντίδρασή τους. Και το πιο εξωφρενικό είναι ότι όλοι αναζητούμε διεξόδους μέσα στα πλαίσια που έχουν καθορίσει οι οικονομικές ολιγαρχίες και γι’  αυτό έχουμε επιδοθεί σ’  ένα αγώνα αναζήτησης τεχνοκρατικών  λύσεων- να βγούμε ή όχι από το ευρώ, αναδιάρθρωση  χρέους ή όχι, μερική  ή όχι χρεωκοπία,  κλπ.

      Πολλοί βέβαια περιμένουν  να γίνει επανάσταση θεωρώντας ότι είναι ένα θέαμα με τους ίδιους θεατές, άλλοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να υλοποιηθούν πεποιθήσεις που συγκρούονται με τις δοσμένες συνθήκες και ακόμη περισσότεροι, εναποθέτοντας το μέλλον τους σε ελπίδες που τροφοδοτούνται από τους κυβερνώντες, πνίγουν την απελπισία τους και είναι έτοιμοι να χαθούν εν σιωπή. Αν πριν από την κρίση η κάθοδος σε απεργίες, διαδηλώσεις κλπ. χαρακτηρίζονταν επαναστατική γυμναστική στις μέρες μας είναι ζωτικής σημασίας να διατηρηθούν ζωντανές οι εκφράσεις αγωνιστικότητας, ακόμα κι αν η συμμετοχή της πλειοψηφίας είναι περιορισμένη.  Μη  ξεχνάμε ότι η όποια διαμαρτυρία, έστω και ενάντια σε μεμονωμένες αιτίες , ακόμα κι όταν δεν είναι  ιδιαίτερα μαζική,  μπορεί άμεσα  να πετύχει κάτι, ακόμα κι αν είναι  ελάχιστο, αλλά  κυρίως  μπορεί  να κρατήσει ζωντανή την αντίθεση απέναντι στην πολιτική και  κοινωνική παντοδυναμία της κατέχουσας  τάξης.  Ακόμα και αν κάποιες σημαντικές μάχες δεν κρίνουν τίποτε, μερικές φορές  μπορεί να λειτουργούν ως  απόδειξη ότι υπάρχει η δυναμική  για την   αποφασιστική σύγκρουση ανάμεσα στις λαϊκές τάξεις και την οικονομική ολιγαρχία.

       Ισως είναι μάταιος κόπος πια η ευρύτερη Αριστερά, το ΚΚΕ ξεκάθαρα το αποφεύγει,   να προσπαθεί να πείσει για τις  εναλλακτικές λύσεις που έχει στην υπάρχουσα οικονομική κατάσταση. Το κύριο μέλημά της θα είναι  να πείσει όλους τους εργαζόμενους  για την αναπότρεπτη οικονομική τους εξαθλίωση, που θα είναι και η κινητήρια δύναμη για αντίδραση τους, και να βοηθήσει στην κατανόηση της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας  για να κατευθυνθούν οι δράσεις στην πραγματοποίηση του κοινωνικού ιδεώδους της. Είναι αλήθεια πως μέχρι  τώρα  η κοινωνική προσαρμογή των εργαζομένων στον τομέα δράσης και σκέψης  δεν ξεπερνά τους περιορισμούς των δοσμένων περιστάσεων. Το κύριο έργο της Αριστεράς είναι επομένως να πείσει τους ανθρώπους για την ικανότητά τους  ν’  αλλάξουν τις δοσμένες αυτές περιστάσεις.