Σάββατο 9 Ιουλίου 2011

ΔΙΟΛΙΣΘΑΙΝΟΝΤΑΣ

     Για χρόνια η άρχουσα τάξη  της χώρας μας πλούτιζε με κρατικά δάνεια αδιαφορώντας για τον παραγωγικό εξοπλισμό της χώρας και τώρα με πάθος εφαρμόζει ασυζητητί, αφού τις ζητιάνεψε,   τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης  και του Διεθνους  Νομισματικού Ταμείου για την τελειωτική απομύζηση του δημόσιου πλούτου. Πνευματικές ελίτ πολλαπλασιάζοντας  τον εξουσιαστικό λόγο, πολιτικές ηγεσίες   καταλογίζοντας ευθύνες στα ίδια τα θύματα της  οικονομοπολιτικής στρέβλωσης , που ακόμα κι αν δεν είναι ολότελα άμοιρα ευθυνών  δεν είναι δυνατό να αποδέχονται  ότι τους ανήκει, σ’  ό τι αφορά τις ευθύνες, η μερίδα του λέοντος, μετατρέπουν τη δημοκρατία  σε ένα θέατρο σκιών, πίσω από το οποίο  οι πραγματικές αποφάσεις λαμβάνονται μέσα από τη διαπλοκή κυβερνήσεων και μεγάλων συμφερόντων
      Αφού αυξήθηκε στη χώρα μας, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης,  υπέρμετρα ο τριτογενής τομέας –- αυξάνοντας το ποσοστό συμμετοχής των απασχολουμένων σ’  αυτόν (με στοιχεία του 2009)στο 66,9%, -  με την οικονομική κρίση διαταζόμαστε σε αναγκαστική αναδιοργάνωση των υπηρεσιών, περικόπτοντας, περιορίζοντας, θεωρώντας υπεύθυνους, επειδή  δεν παράγουν, τους εργαζόμενους. Ο πολίτης δεν έχει δικαίωμα να διαταράξει την ισορροπία της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Ο πολιτικά δρων είναι πια ένα άτομο που θα πρέπει να κινείται  με βάση τη μεγιστοποίηση του οφέλους κάποιων άδηλων κέντρων, τα οποία έχουν τη δύναμη να τον καταστρέψουν, γιατί δεν είναι … πειθαρχημένος. Δεν ενδιαφέρεται πια  κανένας από τις άρχουσες τάξεις για προώθηση δημοκρατικών στόχων ούτε για δημιουργία συλλογικών μορφών ταύτισης γύρω από δημοκρατικά προτάγματα, όπως ισχυρίζονταν τουλάχιστον πριν από την κρίση.
     Στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ξεκάθαρα αναδύονται στοιχεία του  νέου τύπου δημοκρατίας στον οποίο διολισθαίνουμε «ανεπαισθήτως». 
     Ψηφίζοντας η βουλή τον «εφαρμοστικό νόμο», ισχυρίζεται η κυβέρνηση, εν είδει πια αξιώματος εκφέρονται όλες της οι δηλώσεις, ότι για μια άλλη φορά σώζει την Ελλάδα. Εστιάζοντας   το ενδιαφέρον μας σε δυο άρθρα που αναφέρονται στη διαδικασία εκποίησης της δημόσιας περιουσίας διαπιστώνουμε πώς εννοεί η κυβέρνηση τη σωτηρία της χώρας. Στην παράγραφο 2  του πρώτου άρθρου ρητά διαβεβαιώνεται ότι το «προϊόν της αξιοποίησης χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους της χώρας…»  Η πολιτική ηγεσία φαίνεται πως συνειδητά καταδικάζει τη χώρα να ξεπουλάει την ύπαρξή της  στο χρηματιστήριο για να μπορέσουν να επιβιώσουν… οι τράπεζες. Στην παράγραφο 10 του τρίτου άρθρου αποδεικνύεται ο τρόπος που καταλήγει να λειτουργεί η δημοκρατία. Δίνεται η … δυνατότητα στη Βουλή «οι  συμβάσεις αξιοποίησης των περιουσιακών στοιχείων του Ταμείου (να ) μπορεί να κυρώνονται με νόμο» , επιβάλλεται εχεμύθεια για  τα μέλη του Δ.Σ του Ταμείου (άρθρο 3, παράγραφο 16) « όσον αφορά στα δεδομένα των υπηρεσιών, εργασιών, στατιστικών στοιχείων ή άλλων δεδομένων που αφορούν στη δραστηριότητα του Ταμείου και  (θα πρέπει) να απέχουν από κάθε σκόπιμη ή ακούσια αποκάλυψη τους σε οποιονδήποτε τρίτο» ενώ η «ρήτρα εμπιστευτικότητας»  τους δεσμεύει «για τρία (3) έτη μετά την αποχώρησή τους από το Ταμείο»
      Και μόνο από το περιεχόμενο  αυτών των άρθρων μπορεί κανείς να διαπιστώσει ότι ουσιαστικά οι κρίσιμες αποφάσεις εξοβελίζονται από τη σφαίρα δημόσιας συζήτησης, οι πολίτες παραγκωνίζονται και η πολιτική ηγεσία επιβάλλει τη δική της πολιτική  με εκβιασμούς, υποκριτικούς ηθικισμούς και δαιμονοποιήσεις (ο χαρακτηρισμός του μεσοπρόθεσμου από τον Παπανδρέου ως μοναδικής ευκαιρίας  για να ορθοποδήσει η Ελλάδα, επίκληση στο πατριωτικό καθήκον κλπ.). Θεωρείται μάλιστα αυτονόητος μονόδρομος ότι το κράτος έχει ως κύρια αποστολή την εξυπηρέτηση των αγορών, χωρίς μάλιστα  να επιχειρείται  να βρεθεί ένας υποτυπώδης ιδεολογικός μανδύας.
      Με τις διαδικασίες  που έγινε νόμος του κράτους το  μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα αναδείχτηκαν οι μετασχηματισμοί που έχει υποστεί το πολίτευμά μας. Βασικά του  χαρακτηριστικά πια είναι η αποπολιτικοποίηση και αποδημοκρατικοποίηση. Η  πολιτική ηγεσία ενδιαφέρεται μόνο για  την άνευ όρων προσχώρηση και αποδοχή της εξυπηρέτησης των αγορών κεφαλαίου (δήλωση του Παπανδρέου στην έναρξη των εργασιών της  Σοσιαλιστικής Διεθνούς πως η υπερψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Σχεδίου και του εφαρμοστικού νόμου αποτέλεσε σαφές μήνυμα της βούλησης της κυβέρνησης να προχωρήσει σε βαθιές μεταρρυθμίσεις, πα να πει εφαρμογή των αποφάσεων των οικονομικών κέντρων ) και για την εμμονή της στην απλή διαχείριση  και επικράτηση  δήθεν ουδέτερων τεχνοκρατικών μηχανισμών (ανακοίνωση Παπανδρέου για εφαρμογή ενός  ειδικού  προγράμματος  τεχνογνωσίας, το οποίο θα περιλαμβάνει βοήθεια έμπειρων επαγγελματιών σε πολλούς τομείς).
      Η ορθολογική, συναινετική κι εκσυγχρονισμένη δημοκρατία μας δεν  δίνει εργαλεία  παρά για  αντιπολιτικές αναλύσεις του παρόντος και αποδέχεται ουσιαστικά ότι καταλήγει να είναι ένα μηχανισμός συντονισμού επιμέρους πολιτικών, για εφαρμογή οικονομικών αποφάσεων  από αφανή κέντρα,  αδιαφορώντας σχεδόν για την επαρκή δημοκρατική νομιμοποίησή τους ( βιαιότητα καταστολής των αντιδράσεων, εκβιασμό βουλευτών, συρρίκνωση χρόνου συζήτησης κλπ)
    Η αχαλίνωτη επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων σε όλο και περισσότερες σφαίρες της κοινωνικής ζωής, σε παγκόσμιο επίπεδο, διαταράσσει ανεπανόρθωτα τις πολιτικές και  οικονομικές προϋποθέσεις  της αστικής δημοκρατίας. Αποκλεισμένη η κοινωνία  από τον έλεγχο των ζωτικής σημασίας αποφάσεων  εκβιάζεται συνεχώς να αποδέχεται  τις αποφάσεις και αξίες της αφανούς και φανερής ηγεσίας, που σε καιρό κρίσης αποκαλύπτει  το αληθινό της πρόσωπο.

Δεν υπάρχουν σχόλια: