« ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ»;

      Στην τελευταία  συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου ο  έλληνας πρωθυπουργός επεσήμανε:

«Ο δικός μας λόγος έχει αξία, συνδιαμορφώνουμε τις εξελίξεις  και αυτή είναι μια δικαίωση της  στρατηγικής που έχουμε ακολουθήσει. Βασισμένοι πάντα, βεβαίως, στις προσπάθειες  και τις θυσίες των Ελλήνων  πολιτών. Θυσίες, τη σημασία των οποίων, ορισμένες φορές, μπορεί να μην κατάλαβαν οι πολίτες και αυτός είναι και λόγος που πολλοί θέλησαν να τις απαξιώσουν. Σήμερα, όμως, γι’ αυτό το λόγο ακριβώς, μπορούμε και παλεύουμε για μια βιώσιμη λύση για τη χώρα μας και ειδικότερα για μια βιώσιμη λύση για το χρέος.»

      Στο λόγο του Παπανδρέου λείπει εντελώς κάθε προσπάθεια ανάλυσης της  κυβερνητικής εμπειρίας και των λαθών της, έστω .. αστοχιών, παρουσιάζονται οι επιλογές της  ως πετυχημένες με μια δήθεν αντικειμενική θεώρηση  και γι’  αυτό ο  λόγος της κυβέρνησης είναι έγκυρος, με αποτέλεσμα να έχει το δικαίωμα, ως ανταμοιβή  περισσότερο παρά ως δικαίωση, της συνδιαμόρφωσης των εξελίξεων,  οι οποίες δεν οδηγούν παρά στην χρεωκοπία – αυτό αποσιωπάται. Ο Παπανδρέου εμφανίζεται να ενεργεί προς όφελος των  πολιτών, αν και τους εμφανίζει ανίκανους  να το καταλάβουν. Μιλάει στο όνομα των πολιτών, κάνει ό,τι  θα είχαν θελήσει να κάνουν αυτοί αν ήξεραν το πραγματικό τους συμφέρον.   Επικίνδυνο  θεωρεί ότι είναι  όχι η οικονομική και πολιτική κατάσταση που κυριαρχεί στη χώρα, αλλά  η χρήση της … ορολογίας (Να μην  επιτρέψουμε σε κανέναν να παίζει με τις λέξεις, συγχέοντας σκόπιμα, για παράδειγμα, την ορολογία που χρησιμοποιούν οι οίκοι αξιολόγησης…)   Η σκοπιμότητα που εκφράζεται μέσα από τα λόγια του  πρωθυπουργού προϋποθέτει  μια αλλαγή προοπτικής για την κοινωνία μας. Δεν ενδιαφέρουν καθόλου, και δηλώνεται, τα μακρόπνοα κοινωνικά σχέδια, οι ιδεολογίες,   αλλά οι επιδόσεις  σε δράσεις  που επιβάλλονται και αναγνωρίζονται από ευρωπαϊκά και άλλα κέντρα – η διαχείριση του χρέους είναι η κυρίαρχη. Οι πολιτικές ιδεολογίες για την αντιμετώπισή του είναι ξεπερασμένες και η  συνισταμένη των απαιτούμενων ενεργειών δεν χρειάζεται να προκύπτει  κάθε φορά από την κοινωνία. Προβάλλεται μια σχεδόν μηχανιστική αντίληψη για την κοινωνία και το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, ένας κόσμος σχέσεων ισχύος και αντιτιθέμενων συμφερόντων, στον οποίο ο ίδιος εμφανίζεται να παίζει το ρόλο μιας πεφωτισμένης δεσποτείας, ενός σωτήρα, που δεν έχει ούτε καν προσωπική φιλοδοξία, και θέλει να εξασφαλίσει την κοινωνική  ειρήνευση μέσα από τη σωτηρία και το μετασχηματισμό  της κοινωνίας.

      Η επικοινωνιακή πολιτική  της κυβέρνησης προλειαίνει το έδαφος για τα όσα θα  ακολουθήσουν  και θα επιβληθούν, εν είδει φυσικών φαινομένων, στην ελληνική κοινωνία.

    Στην Κύπρο, ένας  λαός αναρωτιέται και διαμαρτύρεται για την ολιγωρία της  πολιτικής εξουσίας.   Ο   πρόεδρος της κυπριακής δημοκρατίας στο διάγγελμά του τονίζει:

« Συμμεριζόμαστε και κατανοούμε την απογοήτευση, την πίκρα ακόμα και το θυμό των πολιτών. Οφείλουμε όμως να είμαστε ψύχραιμοι και νηφάλιοι, να σεβαστούμε τις διαδικασίες και να κοιτάξουμε μπροστά. Με ενότητα και συλλογική προσπάθεια. Μπροστά μας έχουμε τη συνέχιση των διαπραγματεύσεων στο Κυπριακό, οι οποίες μετά από τη συνάντηση στη Γενεύη με το Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, εντατικοποιούνται.»

     Κατανοεί και αυτός την οργή του λαού για τα τραγικά συμβάντα στο Μαρί, που φαίνονται να είναι αποτέλεσμα της εγκληματικής αδιαφορίας  της πολιτικής εξουσίας  και συνδέει τις αντιδράσεις  με την ψυχραιμία που είναι αναγκαία  για  τις  μελλοντικές συνομιλίες για το μέλλον της Κύπρου.

      Η αναφορά στις διαπραγματεύσεις για λύση του Κυπριακού, ενώ  φαίνεται πως γίνεται  για μετατόπιση του θέματος και για να τονιστεί ο ιστορικός στόχος που αυτοκαθορίζει  ίσως, ως ένα σημείο, την κυπριακή κοινωνία, στην ουσία περιγράφει μια πραγματικότητα. Από τη  φονική έκρηξη στη ναυτική βάση, πέρα από τα τραγικά χαρακτηριστικά, δεν ξέρουμε ακόμα  το πραγματικό μέγεθος των επιπτώσεων και τη σημασία τους. Αν το δούμε μέσα στο σύνολο των καταστάσεων που ορίζουν το κυπριακό πρόβλημα, το σίγουρο είναι ότι παίρνει μια πολύ σημαντική θέση.  Πολλές φορές καταστάσεις που δημιουργήθηκαν τυχαία ή τουλάχιστον ανεξάρτητα από τη θέληση των ανθρώπων, όπως φυσικά φαινόμενα, μπορεί να προκαλέσουν την κίνηση και αλλαγή σε άλλες κατευθύνσεις σε μια ήδη διαμορφωμένη  πραγματικότητα.

     Έχει κανείς την εντύπωση μιας αντιστοιχίας ανάμεσα  στις εξελισσόμενες καταστάσεις στην Ελλάδα και Κύπρο.

        Η πίεση των ευρωπαϊκών κέντρων,  για  εφαρμογή των αποφάσεών τους στην ελληνική κοινωνία, βρίσκει αρωγό το σύνολο του πολιτικού συστήματος που εναλλάσσεται στην εξουσία, με πρόσχημα την κρίση χρέους που το ίδιο προκάλεσε. Η  συνειδητά απρόσκοπτη εκ μέρους τους αποδοχή οικονομικών μέτρων εξαθλίωσης του λαού διευκολύνει την οικονομική ολιγαρχία.

        Στην Κύπρο, το γεγονός της έκρηξης μπορεί να δώσει άλλοθι  στο κυπριακό πολιτικό σύστημα, όπως το χρέος στην Ελλάδα,  να αντιμετωπίσει με ευνοϊκό τρόπο  ένα δεύτερο σχέδιο Ανάν, η άλλο επί τα χείρω, και μπορεί να αναγκάσει  έναν λαό να το αποδεχτεί στριμωγμένο στη γωνία.

      Τελικά,  η τραγωδία στην Κύπρο, πέρα από τις προσωπικές διαστάσεις, μπορεί να έχει και ευρύτερες;